Ep.3
1120 คำ
พราวฟ้าวิ่งออกมาจากห้องก่อนจะหลบมุม พราวฟ้าเอามือจับหน้าอกตัวเอง
“ทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้ยัยพราว แค่เขาพูดแค่นี้ แกควรลืม ถึงแม้ว่าแกเป็นคนขอให้เขาช่วยก้อเถอะ” พราวฟ้าไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมยังจำทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้ ภาพนั้นฉายช้ำเข้ามาในหัวเหมือนมันพึ่งเกิดมาไม่นานทั้งๆที่มันผ่านมาสี่ปีแล้ว
!! 4ปีที่แล้ว ..พราวฟ้าไปดื่มต่อกลับเพื่อนรักทั้งคู่โดนวางยาทำให้เรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าพราวฟ้าจะเห็นว่ามาวินหล่อ รวย เพอร์เฟค แต่พราวฟ้าก็ไม่ชอบที่เขาเจ้าชู้ ผู้หญิงในสต้อกเยอะ ใครๆก้อรู้จัดหนุ่มเพย์บิยคนนี้ดี ถึงเขากับเธอจะอายุห่างกันเป็นสิบปี แต่เรื่องราวของเขาเธอก็พอรู้มาบ้าง แต่ใครจะไปคิดว่าสาวน้อยอย่างเธอจะกระโดดขึ้นเตียงเขาเอง แถมร้องขอให้เขาช่วยบรรเทาอาการที่มันกำลังเกิดขึ้น
“คุณช่วยพราวหน่อย พราวร้อน”
“แน่ใจ รู้ตัวมั้ยว่าพูดอะรัย เธอโดนวางยานะ” มาวินพยายามเปิดน้ำไส่ตัวพราวฟ้าให้เย็น แต่ป่าวเลยเธอยิ่งถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแค่ชุดชั้นใน มาวินไม่คิดจะทำคนโดนวางยา มาวินลอบกลืนน้ำลายอยู่บ่อยครั้ง ยอมรับว่าเจอพราวฟ้าคือชอบเลย สเปคเขาเลย แต่ไม่คิดว่าสาวน้อยจะยังเรียนอยู่ เธอดูเป็นผู้ใหญ่มาก
“อยู่นิ่งๆ อย่าให้ฉันหมดความอดทน รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร”
“รู้ ช่วยพราวหน่อย พราวร้อนไปหมดแล้ว”
“เธอจะไม่เสียใจทีหลัง แน่ใจใช่มั้ย แล้วอย่ามาเรียกร้องอะรัยจากฉัน เข้าใจมั้ย” พราวฟ้าพยักหน้ารับคำพูดของมาวิน พราวฟ้ารู้ว่าเขาคือใคร และรู้ดีว่าต่อจากนี้จะเกิดอะรัยขึ้น มาวินที่อดทนกับคนตรงหน้าไม่ไหวเขาก้อดึงเธอมาจูบ ถึงจะเปลี่ยนผู้หญิงบ่อย แต่มาวินมีแค่เซ็กเท่านั้น ไม่จูบ ไม่เล้าโลมเด็ดขาด แต่คนตรงหน้าปากจิ้มลิ้มนั้นทำให้มาวินอดใจไม่ได้ จากจูบที่เนิบนาบเปลี่ยนเป็นจูบที่เร้าร้อน มือมาวินก้อไม่ปล่อยให้ว่าง หน้าอกใหญ่ที่มาวินจับจนล้นมือ พร้อมแกะบราเชียออกให้เห็นเต้าใหญ่ที่อวบอิ่ม
“ให้ตาย นมแท้แม่ให้มา ตัวแค่นี้ใหญ่จังนะ”
“คุณชอบมั้ยค่ะ”พราวฟ้าเขา
“ชอบสิ เธอไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”
“ช่วยพราวหน่อย พราวไม่ไหวแล้ว” มาวินได้ยินแบบนั้นไม่รอช้าอีกต่อไป เขาคิดว่าเธอพร้อมแล้ว คงเคยๆมาบ้างแค่นี้คงพอ เพราะเอื้อมมือไปบดขยี้แก่นขายสาวที่อุมเกินตัวตอนนี้แฉะเปียกเต็มมือเขาแล้ว มาวินถอดเสื้อผ้าจนหมด ก่อนที่จะไม่ลืมยิบเครื่องป้องกันมาไส่ให้เจ้าลูกชาย มาวินไทยแท้แต่ความเป็นชายนั้นฝั่งยุโรบเลยกับเจ้าลูกชายที่เขาภูมิใจในไซส์ใหญ่พอตัว ถุงยางินามัยชั้นดีไซส์ 58 สวมเสร็จเรียบร้อยก่อนที่เขาจะไปคล่อมบนตัวพราวฟ้า เอาหัวยักนั้นถูไถร่องสาว ก่อนจะออกแรงกดลงไป
“อื้อ คุณเจ็บ พราวเจ็บ” เธอพร้อมเอามือดันอกเขาออก
“อย่าเกร็ง ซี๊ด ทำไมแน่นจังว่ะ” มาวินเองก้อกัดฟันแน่น
“เจ็บ พอก่อน” พราวฟ้าน้ำตาซึม
“ฉันหยุดไม่ได้แล้ว” มาวินพูดจบ กดลงสุดแรงจนสุดโคนในทันที เยื่อบางๆที่ขาดทำให้มาวินหยุดชะงักมองคนใต้ร่างตอนนี้ เขาตกใจอยู่ที่เธอบริสุทธิ์ ไม่คิดว่าคนที่แรงๆออกจะดูกร้านโลกจะยังครองตัวเองมาได้ถึงตอนนี้
“คุณ ออกไปพราวเจ็บ อ๊า”
“ใจเย็นๆ หลังจากนี้มันจะไม่เจ็บ เชื่อฉันนะ” มาวินจูบซับน้ำตาพราวฟ้า ก่อนจะเลื่อนหน้ามาจูบพร้อมกับกำอกใหญ่นั้นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ และมันได้ผลพราวฟ้าจูบตอบเขา เขาเองที่อดทนจนปวดหนึบก็เริ่มขยับเอว
“อ๊า อื้อ คุณพราวเสียว”
“ดีขึ้นแล้วใช่มั้ย ตาฉันบ้างละนะ” มาวินไส่ไม่ยั้ง เขาเสียวมาก ร่องแนานทำเขาแทบจะแตก แต่อดใจไว้อยากกระแทกคนใต้ร่างนานๆกลิ่นตัวเฉพาะของพราวฟ้าคือหอมมาก หอมอ่อนๆ หอมเซ็กซี่มาก
“อื้อ อ๊า คุณ ช่วยยพราวด้วย ไม่ไหว เบาหน่อยพราวจุก”
“จะเสร็จอีกหรอ พร้อมกันนะ”
“คุณ อ๊าพราว อ๊า อื้อ เสียวไม่ไหวแล้ว” พราวฟ้ากอดเขาแน่นก่อนจะกระตุกเกร็งอีกรอบ
“ดีขึ้นรึยัง ตาฉันนะ” มาวินกระแทก จนคนได้ร่างเสร็จอีกครั้ง เขาเองก้อจะเสร็จให้ได้
“ไม่ไหวละ พราว แน่นไปไหนร่องโคตรตอด อ๊า ซี๊ด เสียวหัวฉิบหายเลย พราว”
“คุณ ไม่ไหวแล้ว อ๊าๆ”
“พร้อมกันนะ” พราวฟ้าเองก้อเสร็จอีกครั้ง พร้อมกันกับมาวิน มาวินถอดถุงยางทิ้งก่อนที่จะสวมอันใหม่ เริ่มบรรเลงอีกรอบจนคนใต้ร่างสลบ กว่ามาวินจะปล่อยพราวฟ้าหลับก้อเกือบตีสาม รอบสุดท้ายเขาเห็นเธอถึงกลับหลับกลางอากาศ เลยปล่อยให้นอน ก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดน้ำรักให้เธอแล้ว ก่อนจะอุ้มเธอไปนอนที่โชฟาเพื่อเปลี่ยนผ้าปูที่นอน ถึงอุ้มกลับมานอนที่เตียงดังเดิม มาวินก็นอนหลับไปพร้อมพราวฟ้าเช่นกัน เขาไม่เคยนอนกับคู่นอนคนไหน เสร็จก้อแยกย้าย พอเช้าที่พราวฟ้าตื่นเรียกสติกลับมาได้ก้อรีบหนีลงจากเตียงเขาก่อนที่มาวินจะตื่น นั้นมันเป็นจุดเริ่มต้นทำให้พราวฟ้าต้องพัวพันกับเขา พราวฟ้าคิดถึงเรื่องนี้ทีไร ใจเต้นทุกครั้ง
ครั้งสุดท้าย เขาก็พูดแบบนี้ ‘ขอเวลา’ ฉันปล่อยตัวปล่ออยใจให้เขาถึง 3ครั้ง ทุกครั้งยอมรับเลยว่าใจเต้นแรงยิ่งมาเจอเขาในวันนี้ ภาพทุกอย่างยังฉายชัด
“ยัยพราวแกต้องเลิกคิดถึงเขาได้แล้ว เรื่องมันผ่านมาตั้งสี่ปีแล้ว เขาจะมาจริงจังอะรัยกับเด็กอย่างแก ผู้หญิงเขาเยอะแยะ” พราวฟ้าย้ำเตือนตัวเอง ก่อนจะเดินไปที่รถขับรถออกไปทันที
- ผู้เขียน
