Ep.2
1113 คำ
นี้ก้อผ่านมาสองอาทิตย์กับการเข้ามาทำงานแบบเต็มตัวของพราวฟ้า ในฐานะลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวเมธี และเป็นถึงรองประธานบริษัท พราวฟ้าเข้ามารับตำแหน่งรองประธาน ถึงจะจบใหม่แต่เธอทำงานงานควบคู่กับการเรียนมาตลอดตั้งแตาอายุ 18ปี พ่อเธอให้เข้ามาเรียนรู้งานที่บริษัท ที่พราวฟ้าไปเรียนต่อเธอแค่อยากหนีใครบางคนเท่านั้น พราวฟ้าจบปริญาโท 2ใบพร้อมกัน ทั้งด้านบริหาร ทั้ง Marketing พราวฟ้าเรียนหนัก เธอพร้อมมากกับตำแหน่งรองประธาน ไม่มีใครคัดค้านแต่อย่างได๋
“พราวลูก วันนี้มีนัดสำคัญที่โรงแรมอย่าลืมนะลูก”
“ค่ะป๊า พราวไม่ลืมค่ะ”
“ถ้าร่วมลงทุนกับเขา จะดีมาก เขาเป็นคนที่ฟรานชิสติดต่อมาให้ อิทธิพลเขาก้อไม่ต่างจากฟนานชิส”
“ค่ะป๊า พราวจะทำให้ดีที่สุด ป๊าไม่ต้องห่วง” พราวฟ้านับปากกับเจ้าสัว เธอเองจะได้ทำผลงานด้วย
พราวฟ้ามาตามเวลานัด เธอมาพร้อมเลขา เธอเปิดห้องรับรองส่วนตัวเพื่อคุยงาน พราวฟ้าเปิดประตูมาก้อเจอกับลูกค้าคนสำคัญ เธอยืนนิ่งมองคนที่นั่งอยู่ ก่อนที่จะปรับอารมณ์มาทำตัวปกติเอ่อทักทายคนตรงหน้า
“สวัสดีค่ะ ดิฉันพราวนภา เป็นตัวแทนของ เจริญวิพานิช์“
“ครับ คุณพราวนภา ผมมาวิน เชิญนั่งครับ”
พราวฟ้ามองคนตรงหน้าด้วยสายตามีแต่คำถามเต็มไปหมด พอนึกย้อนที่พ่อบอกว่าคุณฟรานชิสแนะนำมาก้อถึงเข้าใจ รวย มีอิทธพล เก่ง! ‘ยิ่งหนียิ่งเจอ’ พราวฟ้าได้แต่คิดในใจ
“ค่ะ มาเริ่มกันเลยคุณมาวิน ทางเรามีข้อเสนอตามนี้ค่ะ”
พราวฟ้ายื่นเแกสารพร้อมอธิบายรายละเอียดโครงการที่จะสร้างขึ้น ถึงจะอยู่ต่างจังหวัดแต่พื้นที่ตรงที่จัดสร้างสวยและเหมาะสมที่สุดหากจะเอาไว้ทำกำไล
“ครับ ผมชอบครับ เลือกได้ดี”
“ค่ะ ถ้าทางคุณมาวินพร้อมทำสัญญาเลย โปรเจคก็สามารถเริ่มได้เลยค่ะ คุณมาวินมีอะรัยต้องการให้แก้ไขอีกมั้ยค่ะ บอกทางเราได้เลยค่ะ” พราวฟ้าอธิบายพร้อมกับมองคู่สนธนาไปด้วย ทำให้มาวินยิ้มตามคนตรงหน้าได้ไม่ยาก
“ครับ เซ็นได้เลย แต่คุณต้องเป็นคนดูแลตลอดสัญญา คุณตกลงมั้ยครับ คุณพราวนภา”
“ค่ะ ฉันเป็นคนดูแลโปรเจคนี้อยู่แล้ว ถึงคุณไม่ขอก็เป็นหน้าที่ฉันค่ะ” พราวยื่นเอกสารอีกครั้งให้มาวิน
“ไหนๆก็ตกลงเซ็นสัญญาแล้ว คุณจะรังเกียจมั้ย อยู่ทานข้าวกันสักมื้อนะครับ” มาวินยิ้มให้คนตรงหน้า เขารู้ว่าเธอไม่พอใจ แต่เธอคงไม่ปฏิเสธเขาแน่นอน
“ไม่รังเกียจค่ะ แต่พอดีดิฉันมีธุระต่อ วันนี้คงไม่สะดวกค่ะ” พราวฟ้ายอมแพ้ที่ไหนคนเจ้าเล่ห์แบบเขาคงไม่ได้อยากกินข้าวหรอก คงอยากกวนมากกว่า
“งั้นเซ็นวันหลังก้อได้ครับ ผมไม่รีบ” มาวินพูดกวนๆ
“แต่เลขาฉันต้องกลับไปรับลูกแล้วค่ะ ฉันเองก็..”
“ให้เลขากลับได้เลย คุณทานข้าวกับผมก็พอ”
พราวฟ้าอยากจะด่าไอ้คนตรงหน้าก็ทำไม่ได้ ได้แต่มองหน้าเขาที่ยกยิ้มกวนประสาทอยู่แบบนั้น
“คุณพราว พี่กลับก่อนก็ได้ไม่เป็นรัยค่ะ เรื่องเอกสารพี่จัดการให้อีกที” เลขาเอ่ย เพราะเอกสารที่สำคัญก็ครบเหลือแค่รายละเอียดอีกนิดหน่อย
“ค่ะพี่ปรางค์ พราวฝากด้วยนะค่ะ เดี๋ยวส่งมาทางเมล์พราวก็ได้ค่ะ พี่กลับไปรับน้องต้นน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวน้องรอนาน” พราวฟ้าเอ่ยกับเลขาของเธอก่อนจะหันมาสบตาคนตรงหน้า
“ไม่ต้องลำบากครับ ไอ้เชฟมึงจัดการด้วย” มาวินหันมาสั่งลูกน้องคนสนิท
“ครับนาย เชิญครับคุณปรางค์”โจเชฟเดินออกไปส่งเลขาพร้อมคุยรายละเอียดเอกสารด้วย พอเลขาออกจากห้องก็เหลือเธอกับเขา บรรยากาศเงียบไม่มีใครพูดอะรัยขึ้นมา เป็นมาวินที่ทนไม่ได้เลยพูดถามออกไป
“ไปเรียนเป็นยังงัยบ้าง เรียนหนักเลยหรอ”
“ก็ดีค่ะ ก็มีหนักบ้าง เบาบ้าง”
“ไม่อยากมองหน้าผมขนาดนั้น หรือกลัวมองหน้าผมคุณจะหวั่นไหวหรอครับ เห็นก้มตลอดเวลา”
“หลงตัวเอง”พราวฟ้าตอบพร้อมจ้องหน้าเขา
“ทำไมวันนั้นหนีไป!!” มาวินมองหน้าเขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หนีอะรัย ฉันไปเรียน ฉ้นไม่ได้หนี”
“พราว วันนั้นเราเฮียพูดไปแล้ว เฮียขอเวลาหน่อย”มาวินพูด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับคนตรงหน้า
“คุณพูดอะรัย คุณก้อมีคู่หมั้นแล้ว อีกอย่างสาวๆคุณเยอะแยะ คุณจะเอาอะรัยจากฉันอีก” พราวฟ้ามองหน้าเขาด้วยน้ำตาคลอ เสียงสั่น
“เฮียไม่ได้หมั้น เฮียบอกแล้วเฮียขอเวลา เฮียเครียร์ทุกอย่างแล้ว เฮียไม่ได้หมั้นกับใคร”
“คุณจะมาบอกฉันทำไม มันไม่เกี่ยวกับฉัน”
“เรื่องของเราละพราวฟ้า”
“คุณมาวิน มันไม่มีเรื่องของเรา มันไม่มีตั้งแต่แรกคุณเข้าใจมั้ย”พราวฟ้าหัหน้าหนีไม่กล้าสบตามาวิน
“พราวฟ้า ใจเย็นๆก่อน รู้มั้ยเฮียรอวันมี่เราเรียนจบกลับมา รอคุยเรื่องของเรา”
“คุณเลิกพูดเถอะ ผู้หญิงข้างกายคุณเยอะแยะ ฉันไม่อยากเป็นหนึ่งในตัวเลือกของคุณ ขอตัวนะค่ะ”พราวฟ้าพูดจบเธอลุกขึ้นจะออกจากห้องทันที แต่ช้ากว่ามาวินที่ดึงเธอมากอดจากด้านหลัง
“พราวไม่เอาแบบนี้ คุยกันก่อน เฮียไม่ได้มีใคร ไม่ได้จริงจังรึคบใครเลย อันนั้นมันเป็นแค่อดีตไปแล้ว”
“คุณมาวิน คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะกลับ”
“ให้โอกาสเฮียได้มั้ย เรื่องของเราอาจจะเริ่ทต้นไม่ดี เฮียขอโอกาสจีบนู๋ได้มั้ย”
“คุณเป็นบ้าอะรัย ปล่อย”พราวฟ้าใจเต้นกับคำพูดของมาวิน‘ขอโอกาสจีบ’งั้นหรอ
“ให้โอกาสเฮียนะ พราวเฮียจริงจังนะ”
“ปล่อยค่ะ คุณมาวินฉ้นขอตัวก่อน”พราวแกะมือมาวินออกรีบเดินออกจากห้องไป มาวินมองตามตาละห้อย แต่อย่างน้อยก้อทำให้มาวินรู้ว่าพราวฟ้าไม่ได้ลืมเรื่องของเขาและเธอ
- ผู้เขียน
