สำหรับนวิยาตอนนี้ทัชชกรเป็นเพียงคนแปลกหน้าสำหรับเธอ เธอไม่สนใจว่าเขาจะแวะเวียนมาที่แผนกกระดูกบ่อยๆ มาหาตนเอง มาส่องดูตนเองหรือมาหาแทน เธอก็ไม่สนใจที่จะมองเขาเหมือนก่อนแล้ว สำหรับเธอและเขาต่างคนต่างอยู่ อีกไม่กี่วันเขาก็จะเข้าพิธีแต่งงานกับศลิษาแล้ว
“นิ่มคุยกันหน่อยสิ” คนแพ้ท้องแทนเอ่ยเสียงแผ่วเบาเมื่อร่างอวบอิ่มมีน้ำมีนวลกว่าแต่ก่อนอย่างนวิยาจะเดินผ่านตนไป พอเห็นว่าพยาบาลสาวจะเดินผ่านไม่ทักจึงรีบเอ่ยเรียกรั้งไว้
เท้าเล็กหยุดชะงักแล้วหันมองคนตัวสูงที่คุ้นเคย แต่ตอนนี้ไม่คุ้นเคยแล้วเม้มปากแน่น
“จะไม่คุยกับหมอจริงๆ เหรอนิ่ม ยังไงเราก็...” เขายังพูดไม่จบความ เสียงเล็กก็แทรกขึ้น
“หมอหมาเลิกพูดเรื่องเก่าได้แล้วค่ะ นิ่มไม่อยากได้ยิน มันจบไปแล้วก็คือจบไปแล้วค่ะ” เธอกลัวว่าเขาจะพูดมากกว่านี้แล้วมีคนผ่านมาได้ยินเข้า
“แพ้ท้องไหมนิ่ม?” เขาถามเธอ เพราะเขาแพ้ท้องแทนนวิยาหนักมาก จนไม่สามารถเข้าผ่าต
