นวิยาหลบมาร้องไห้ตอนพักเที่ยง เธอไม่เข้าใจ ทำไมต้องเสียใจด้วยที่เขาแต่งงาน และไม่เข้าใจ ทำไมต้องเจ็บปวดขนาดนี้ทั้งๆ ที่ไม่ควรจะใส่ใจหรือเก็บมาใส่ใจ เพราะเรื่องระหว่างตนกับเขานั้นมีเพียงผลประโยชน์ร่วมกันเท่านั้น ตอนนี้มันจบแล้วก็ควรจะจบได้แล้ว ไม่ควรไปนึกถึงเสียใจคร่ำครวญเพราะเขา ทัชชกรก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนหนึ่งเท่านั้นเอง
“หยุดร้องไห้ได้แล้วนิ่ม” เธอบอกสั่งตัวเองแล้วลุกขึ้นจากชักโครกที่นั่งกดชักโครกแล้วเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำเพื่อจะล้างหน้าล้างตาก็เห็นพยาบาลสองคนคุยกันถึงเรื่องทัชชกรกับศลิษา
“พี่นิ่มรู้ยังคะว่างานแต่งของหมอหมากับหมอษาล่มค่ะ” หนึ่งในพยาบาลสาวรุ่นน้องในสองคนหันมาคุยกับเธอ
นวิยายิ้มแห้งๆ แล้วส่ายหัวแล้วล้างมือก้มหน้าลงวิดน้ำใส่หน้าตนเองเพื่อล้างหน้าให้สดชื่น
“คือเห็นเขาว่ากันว่าเจ้าสาวหนีไปค่ะ ปล่อยเจ้าบ่าวรอเก้อ จนสุดท้ายยกเลิกงานแต่งเลยนะคะพี่นิ่ม” หนึ่งในพยาบาลสองคน
