สองวันต่อมา
ทัชชกรเห็นยอดเงินเข้าบัญชีตัวเองหกหลักแล้วก็มีข้อความส่งมาในไลน์พร้อมสลิปการโอนมาให้ตนเองก็ขบกรามแน่น
“ไม่อยากเจอหมอขนาดนั้นเหรอนิ่ม”
เขาบ่นพึมพำกับตนเองพร้อมกำโทรศัพท์ในมือแน่นแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานของตนเองเดินออกจากห้องทำงานไปเพื่อจะไปหาคนตัวเล็กที่โอนเงินมาใช้หนี้ตนเอง
ห้องตรวจของนายแพทย์แทน ที่คนไข้คนล่าสุดเพิ่งเดินออกไปก็มีคนที่คุ้นเคยเดินสวนเข้ามาในห้องตรวจ
“มีอะไรหมอหมา?”
“นิ่ม หมอมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ตอนนี้นิ่มทำงานอยู่ค่ะ หมอหมามีอะไรค่อยคุยกันนะคะ”
“ไปคุยกันเดี๋ยวนี้ หรืออยาก...” เขายังพูดไม่จบ เสียงเล็กก็แทรกขึ้น
“ก็ได้ค่ะ หมอแทนคะ นิ่มขอตัวสักครู่ได้ไหมคะ”
“อือ...ไปเถอะ คงธุระสำคัญจริงๆ หมอหมาถึงรอไม่ได้” แทนเอ่ยอย่างเข้าใจ
“ขอบคุณนะคะหมอแทน”
แล้วนวิยาก็เดินออกจากห้องตรวจตามทัชชกรที่เดินออกไปก่อนแล้ว
“เรื่องอะไรกันถึงรอไม่ได้เชียว”
แทนพึมพำแล้วป
