ตอนที่ 12
1081 คำ
ภูมิกอดเธอไว้แนบแน่น เขาอยากทำให้เธอเจ็บอีกครั้ง ทว่าเมื่อเห็นเปลือกตาของเธอเริ่มปิดสนิทลงด้วยความเหนื่อยอ่อนเขาจึงทำได้เพียงจูบซับรอยเหงื่อเปียกชื้นบนไรผมและหน้าผากเกลี้ยงเกลา เธอยังหลับไม่ลึกเพราะแขนเรียวยังคงโอบกอดร่างหนาไว้ราวจะนำพาเขาสู่ห้วงฝันพร้อมกันกระนั้น นัยน์ตาคมจ้องมองเธอนิ่งนานเหมือนการตัดสินใจที่ยังไม่พบจุดสิ้นสุด
ความเจ็บปวดของผู้ที่หลับใหลพ้นผ่านไปแล้วและสำนึกแรกเขาแค่อยากลงโทษเธอให้สาสมกับความดื้อรั้น เขาตั้งใจจะให้เธอร้องขอความเมตตาซึ่งก็ไม่คิดว่าทุกอย่างจะดำเนินมาในทางที่พลาดผิดได้ถึงเพียงนี้ เมลิดา มัณฑาวีร์ นางแบบสาวสวยซึ่งทำให้เขานึกถึงความเหลวแหลกที่แอบซ่อนอยู่เบื้องหลังหน้าฉากของหญิงผู้งดงาม ทว่ากลับไม่มีสิ่งใดเป็นไปตามความคาดหวัง เขากลับได้ครอบครองพรหมจรรย์จากสตรีที่ต้องตกอยู่ในกับดักแห่งการหลอกลวงและหารู้ไม่ว่ามีสิ่งใดรอคอยอยู่เบื้องหน้า
เจ้าของใบหน้าคมคายหลับตาลงในขณะที่กายยังแนบชิดกับเจ้าของร่างบางที่หลับไปแล้วพร้อมความเอมอิ่มแม้เจือไว้ด้วยความทุกข์ทรมาน ชายหนุ่มเพียงปรารถนาจะเก็บเกี่ยวชั่วยามแห่งความสุขสมนี้ไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดหลังจากที่เขานำพาเธอโบยบินสู่แดนสรวง เพราะหลังจากนี้วิญญาณของเมลิดาจะต้องถูกกระชากกลับลงสู่หุบเหวอันมืดมิดและหนาวเหน็บยิ่งกว่านรกขุมใดในโลก!
เสียงเครื่องยนต์เรือทำให้เมลิดาค่อย ๆ หรุบเปลือกตาขึ้นอย่างช้า ๆ สีของท้องฟ้าอันมืดมิดเริ่มจางลงเป็นเทาเข้มหลังเมฆฝนคลายตัวไปจนหมดสิ้น หญิงสาวหยัดกายลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังปวดแปลบแก่นกลางของร่างกายพลางดึงสาปเสื้อที่เปิดอ้าเข้าหากันเพื่อติดกระดุมและรั้งชายกระโปรงที่เลิกขึ้นมาถึงโคนขาลงไปปิดน่องเรียวไว้ดังเดิม
เธอมองไปยังไหล่กว้างของผู้กำลังบังคับนาวาให้แล่นฝ่าเกลียวคลื่นไปข้างหน้าและยังประหวัดคิดถึงความหวานหอมที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่นาน ท้องฟ้ากำลังจะเปิดรับแสงวันใหม่ในอีกไม่นานเหมือนความสุขของเธอที่ผลิบานราวดอกไม้ต้องประกายแห่งอรุณรุ่ง เธอได้แต่นิ่งมองท่าทีของเขาจากทางด้านหลัง เรือนผมดำขลับยาวระต้นคอพลิ้วไปตามแรงลมและมือหนาใหญ่ซึ่งจับพังงาเรือด้วยความชำนิชำนาญนั้นช่างน่ามอง
เธอหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบ หญิงสาวไม่นึกด้วยซ้ำไปว่าการหลีกหนีจากปัญหาของตัวเองมาที่นี่จะทำให้เธอได้พบส่วนเติมเต็มของชีวิต มันอาจเป็นเรื่องบังเอิญ.....น่าขอบใจผู้ชายที่ชื่อ ทศภาค ภควัตณ์ คนนั้น หากเธอไม่ยอมบิดพลิ้วต่อเจตจำนงของเขาด้วยการหนีมา ณ ที่แห่งนี้ เธอก็ไม่มีวันได้พบความรักอันลึกซึ้งกับชายคนแรกที่เธอมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้อย่าง ภูมิ
“คุณเมย์เหนื่อยมากไหมครับ?....ผมพาคุณเมย์ไปนอนในเรือทั้งคืน”
ชายหนุ่มเอ่ยถามเมลิดาเมื่อพาเธอมาส่งถึงบังกะโลตอนเกือบรุ่งสาง แสงแรกที่โค้งฟ้าสุดขอบทะเลยังไม่เปล่งความสว่างทว่าอรุณรางก็กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ทุกขณะ เมลิดาเปิดประตูบ้านพักพลางยิ้มกับเขาอย่างอ่อนหวาน
“คุณภูมิต่างหากล่ะคะที่เหนื่อย ต้องขับเรือพาเมย์ไปเที่ยว แล้วยังต้องรีบพาเมย์กลับบังกะโลอีก”
หญิงสาวผลักประตูเบา ๆ ด้านในยังคงมืดเฉกเช่นบรรยกาศรอบ ๆ บังกะโลที่ยังคงเงียบเชียบในยามใกล้รุ่ง ชายหนุ่มมองเธอนิ่งนานเหมือนที่เธอกำลังมองมาที่เขาก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความอาลัยราวกับยังไม่อยากจากไปในตอนนี้
“คุณเมย์พักผ่อนเถอะครับ....ผม.....คงต้องกลับแล้ว”
เขาพุดจบก็หันหลังและกำลังจะก้าวขา หากทว่าก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงของเมลิดา
“คุณภูมิคะ...คือ....เมย์......”
ชายหนุ่มหันกลับมาอีกครั้งเพื่อพบกับแววตาอันเว้าวอนของหญิงสาวและนั่นเองที่ทำให้เขาต้องพ่ายแพ้แก่ความพยายามของตัวเองที่จะหักห้ามเปลวเพลิงแห่งความเสน่หาไม่ให้มันปะทุขึ้นมาอีก เจ้าของร่างสูงดึงมือของเมลิดากลับเข้าไปในบังกะโลและปิดประตูลงก่อนดึงร่างนั้นเข้ามากอด ต่างคนต่างสนองจุมพิตให้แก่กันราวนับแต่นี้จะไม่ได้พบกันอีกนานแสนนาน
ภายในบ้านพักนั้นยังคงมีแสงสลัวลอดผ่านเข้ามาอาบไล้เรือนร่างของสองหนุ่มสาวที่ยังคงยืนกอดจูบกันราวเวลาได้หยุดลงแล้วในบัดนั้น เมลิดาลืมหลงทุกสิ่งทุกอย่างกระทั่งชุดกระโปรงลายดอกผ้าชีฟองถูกดึงร่วงลงไปกองอยู่ที่ปลายเท้าขณะที่ลิ้นของเขายังปรนเปรอความหวานลึกเข้าไปในโพรงปากของเธอไม่หยุดหย่อน
บราเซียตัวเล็กที่ปกปิดสองเต้าทะลักล้นไม่มิดและกางเกงชั้นในตัวบางถูกดึงออกไปจนหมดก่อนที่ร่างอรชรจะถูกดันลงไปนอนหงายบนเตียงกว้าง หญิงสาวใช้แขนบดบังความอิ่มบนเนินทรวงไว้ขณะที่ชายหนุ่มปลดเปลื้องอาภรณ์ของตนออกอย่างเร่งรีบ เขาแทบทนรอไม่ไหวจนผ้าผืนเล็กชิ้นสุดท้ายถูกดึงออกไปจากกายหนากำยำก่อนจะนาบร่างสูงใหญ่ลงไปหาความอ่อนหวานที่รอคอยด้วยความปรารถนา
ชายหนุ่มรั้งแขนทั้งสองของเธอไว้เหนือศีรษะและกดมันไว้ด้วยมือหนาใหญ่ขณะก้มลงไปบนใบหน้าแสนหวานที่อ้าปากรอรับลิ้นของเขาอย่างชวนเชิญ จุมพิตอันดูดดื่มดำเนินต่อไปขณะทรวงอกนิ่มถูกกล้ามเนื้อหน้าอกนั้นบดเบียดทั้งเรียกร้องและโหยหา ทั้งเขาและเธอต่างปลดปล่อยอารมณ์จากกรงขังเมื่อกายต่อกายแนบชิดโดยไร้สิ่งใดขวางกั้น ผิวสัมผัสในทุกอณูราวจะหลอมรวมกันไม่เว้นแม้ลมหายใจ
- ผู้เขียน
