เด็กน้อยพูดตามประสาซื่อแต่ผู้ใหญ่อย่างเมลิดากลับนั่งนึกนานกว่าถ้อยคำแสนสั้นทว่าจุดประกายนั้น ทศภาคไม่ยอมให้เธอติดต่อกับคนทางบ้าน หากแต่ตอนนี้เจ้าของกฎไม่ได้อยู่ที่นี่ และแค่การโทรไปหาบุพการีเพื่อไถ่ถามทุกข์สุขด้วยคำพูดแค่ไม่กี่ประโยคอาจไม่ใช่เองหนักหนา ก็จะเป็นไรไปเล่ากับการอยู่ไกลห่างจากสายตาของเขาเช่นนี้
“น้ำตาล...หนูหาโทรศัพท์มาให้ฉันได้จริงหรือจ๊ะ?”
“ได้สิคะ...เดี๋ยวน้ำตาลจะเอาโทรศัพท์ของพ่อช่วงมาให้คุณเมย์โทรกลับบ้าน คุณเมย์จะได้หายคิดถึงพ่อกับแม่ของคุณเมย์”
“ขอบใจมาก น้ำตาล แต่หนูสัญญากับฉันก่อนนะว่าจะไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้ โดยเฉพาะคุณภาค เรารู้กันแค่สองคนนะจ๊ะ”
“ไม่เป็นปัญหา น้ำตาลเก็บความลับเก่งระดับชาติ คุณเมย์รออยู่ที่นี่นะคะ เดี๋ยวน้ำตาลมา”
น้ำตาลทำเสียงกระซิบกระซาบก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในไร่ซึ่งตอนนี้คนงานบางส่วนยังคงเก็บผลองุ่นกันอย่างขมีขมัน เมลิดาเฝ้าชะเง้อมองกระทั่งเวลาผ่
