แทนรู้สึกประหลาดใจที่วันนี้เมลิดากลับมาทานข้าวกลางวันกับทศภาคที่เรือนไม้สักของพี่ชาย เขาได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ ใต้เถาองุ่นที่ห้อยระย้าอยู่บนเสาไม้ไผ่ภายในไร่ใกล้ ๆ กับเรือนไม้ที่ทั้งสองร่วมทานอาหารกัน ชายหนุ่มเฝ้าดูพี่สะใภ้ในชุดคนงานกำลังนั่งละเลียดข้าวในจานกับสามีของเธออย่างเงียบ ๆ สักพักเขาจึงหันกลับไปและพบว่านายช่วงยืนอยู่ข้างหลังนั่นแล้ว
“คุณแทนไม่ทานข้าวก่อนหรือครับ? นี่ก็เที่ยงแล้ว”
คนถูกถามมองใบหน้าที่มีริ้วรอยของชายผู้ซึ่งชีวิตล่วงเลยเข้าสู่มัจฉิมวัยก่อนถอนใจเบา ๆ
“ยังไม่หิวครับลุงช่วง”
“คุณแทนเป็นห่วงคุณเมลิดาหรือครับ? อย่าห่วงเธอเลย คุณภาคท่านให้เธอทานข้าวเที่ยงได้แล้ว แถมให้ไปนั่งทานร่วมโต๊ะกับท่านอีก คุณภาคคงสงสารเธอ”
“ผมไม่แน่ใจ”
นายช่วงขมวดคิ้วก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่แทนพูดเหมือนยังไม
