บทที่ 8
รักฤาเสน่หา
เวลาผ่านไปนานกว่าสองชั่วโมง ทศภาคซึ่งอยู่ภายใต้เชิ้ตผ้าฝ้ายและกางเกงเดนิมสีเทาดำที่ยังเปียกชุ่มโชกด้วยรอยน้ำฝนยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้หวายภายในกระท่อมหลังเล็ก ใบหน้าคมคายภายนอกแม้ดูเรียบเฉยหากแต่ข้างในกลับรุ่มร้อนอย่างมิอาจสะกดมันลงได้ หลายครั้งที่ดวงตาคมจ้องมองดูหน้าปัดนาฬิกาข้อมือแบบโครโนกราฟที่เข็มของมันยังคงเดินไปเรื่อย ๆ ราวหาได้ยี่หระต่อสิ่งใด ๆ ในโลก
เวลาล่วงเข้าสู่ชั่วยามที่สองแล้วฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกหรือทิ้งช่วงขาดเม็ดแต่อย่างใด เขาคิดว่าจะวางเฉยและไม่อยากแม้แต่จะผินหน้าไปทางหน้าต่างที่บานของมันเปิดอ้ารับความหนาวเหน็บซึ่งถูกเป่าเข้ามาพร้อมละอองไอน้ำจากด้านนอก
ทศภาครับรู้ถึงความชื้นจากเนื้อผ้าเปียกปอนเมื่อสัมผัสกับผิวช่างเยือกเย็นยิ่งนัก เขารู้สึกหนาวเพียงนี้แล้วเมลิดาที่เขาบังคับให้นั่งอาบน้ำฝนข้างนอกจะเหน็บหนาวสักแค่ไ
