เสียงแหบแห้งหลุดหายไปในริมฝีปากหนาได้รูปของทศภาคที่ก้มลงดูดกลืนมันลงไปในลำคออย่างรวดเร็ว เอวคอดภายใต้ชุดที่เปียกปอนถูกแขนของเขารั้งเข้าหาร่างหนาโดยเธอมิอาจขัดขืน ความหนาวเหน็บราวหายไปกับริมฝีปากอุ่นที่จุดความร้อนด้วยปลายลิ้นที่ตวัดอยู่ในเรียวปากบางอย่างช่ำชอง จูบอันดูดดื่มดำเนินไปราวทั้งสองหลงลืมว่าตอนนี้สายฝนยังกระหน่ำเทไม่เลิกรา
เจ้าของร่างบางเริ่มอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของเขาแม้อยากขัดขืนทว่ากายกลับตอบรับสัมผัสที่เขาเสนอมาอย่างเต็มใจ หญิงสาวหลับตาและสนองกลับด้วยเรียวลิ้นเล็กที่เรียกร้องให้เขาดูดกลืนมันอย่างเร่าร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า หัวใจที่ยังเจ็บช้ำประหวัดคิดไปถึงห้วงเวลาแห่งความหวามไหวครั้งหนึ่งในสถานที่แห่งหนึ่ง แม้ต่างกาลต่างวาระหากแต่ทุกอย่างกลับคล้ายเคียงกัน เพียงแต่ครั้งนั้นสัมผัสเช่นเดิมช่างนุ่มนวลจนหลงเผลอไผลปล่อยทุกอย่างดำเนินจนเกินครรลองชีวิตของเธอ
“คุณภาค.....”
เมลิดาเผลอ
