เมลิดามิได้สำเหนียกถึงความอ่อนล้าภายในที่ยามนี้ราวหยาดน้ำหยดหายไปในรอยทราย เรือนร่างระหงถูกปลุกให้ตื่นเต้นรับความกำหนัดที่โหมซัดซ้ำเป็นระลอก ทศภาคไม่ยินยอมให้เธอได้มีช่องว่างหายหายคอหลังจากละเรียวปากจากสองเต้ากลมกลึงอิ่มเต็มจนล้นฝ่ามือหนาที่ยังคงกอบกุมและใช้ปลายนิ้วไล้เล่นแทนลิ้นสากที่เลื่อนขึ้นมาอยู่บนติ่งหูของเธอแทน
ชายหนุ่มเบียดร่างหนาเข้าหาความบอบบางที่ซุกซ่อนความงามอันลานตาไว้ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือลงไปบนหน้าท้องแบนราบและต่ำลงไปจนสัมผัสรอยแยกระหว่างกลีบบางบนช่อไม้งามที่ความฉ่ำเยิ้มล้นทะลักไปจนทั่ว เขาหยุดปลายนิ้วลงแค่ผิวอันแสนละมุนบนกลีบดอกไม้ก่อนจะกระซิบกระซาบแผ่วเบาที่ข้างหู
“เมย์...ผมรู้ว่าคุณยังคิดถึงคน ๆ นั้นที่เขาเป็นแค่เงาของผม”
เขาตั้งคำถามขณะเบียดหน้าอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกับทรวงอกอวบหยุ่นของหญิงสาว เมลิดทอดถอนใจเบา ๆ และตอบด้วยเสียงอันสั่
