EP 11
1082 คำ
“สวัสดี! ครับ! คุณแม่!”
น้ำเสียงของลูกนั้นเป็นไปในทิศทางทักทายนิดๆ เย้าแหย่หน่อยๆ ตามสไตล์ กระเช้าในมือถูกยกขึ้นไปหาแม่หลังจากเขายกมือไหว้แล้ว “ลูกชายซื้อมาฝากครับ ให้คุณแม่เอาไปทำกับข้าวกิน จะได้ร่างกายแข็งแรง แล้วก็จะได้บ่นลูกๆ ไปนานๆ ด้วยครับ”
“ปากดีจังเลยนะ แล้วนี่กลับบ้านได้แล้วเหรอ นึกว่าจะขลุกอยู่โน่นไม่มาดูดำดูดีฉันซะแล้ว”
คุณนายขนุนรับกระเช้ามา ปากก็เหน็บไปด้วย แต่ตากับหน้านั้นใกล้จะยิ้มแล้ว “โธ่! ใครจะไม่มาหาคุณแม่อันเป็นที่รักและคิดถึงของลูกได้ล่ะ ว่าแต่วันนี้ทำอะไรให้ลูกชายกินล่ะ หิวจะแย่แล้ว”
“เยอะแยะ! จะกินอะไรล่ะ มีแต่ของโปรดแกทั้งนั้น ยัยหนิงบ่นฉันเป็นกระบุงโกย หาว่างานวันเกิดน้องกลับมีแต่ของโปรดพี่ ไปเคลียร์กันเองเลยฉันจะไปดูสายใยในครัวหน่อย ไม่รู้ทำอะไรนักหนานานแล้ว”
เป็นอันว่าภารกิจง้อเสร็จสิ้น ถ้าลองคุณนายได้หยิบยกเอาเรื่องกินขึ้นมาคุยเป็นตุเป็นตะขนาดนี้ “มะ! เดี๋ยวลูกถือไปส่งให้ถึงในครัวเอง”
พอส่งแม่แล้วเขาถึงได้กลับมานั่งรวมกับทุกคนอย่างโล่งอกโล่งใจ “ไหนล่ะของขวัญหนิงน่ะ บอกไว้ก่อนนะว่าถ้าไม่แพง ไม่ดี มีรีเทิร์นให้ไปหาซื้อมาใหม่ด้วย โทษฐานแย่งซีนอีกแล้ว”
‘ภีมวรรณ กฤตชยางกูร’ หรือ ‘คุณหมอ’ ที่ผู้คนรอบข้างมักจะใช้เรียกตั้งแต่ได้เป็น ‘อายุรแพทย์’ เต็มตัวเมื่อสองปีก่อน แบมือไปหาพี่ชายด้วยใบหน้ายิ้มนิดๆ งอนหน่อยๆ หยอกเย้าน้อยๆ อย่างคนไม่คิดอะไรมาก
“ไม่มีอะไรให้หรอก ลืมไปแล้วว่าเป็นวันอะไร ก็ตัวเองไม่อยากกลับบ้านบ่อยๆ นี่ พี่เลยลืมว่ามีน้องสาวอีกคนหลงเหลืออยู่บนโลกใบนี้แล้ว”
“อ้าว! ไหงงั้นล่ะพี่หนาวก็”
น้องสาวตามพี่ไปนั่งลงกับม้าหินอีกตัว มีญาติกากับน้องชายทั้งสองคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว “คุณหนาวก็! ล้อคุณหมออยู่ได้ รีบๆ ให้ไปสิคะ รู้หรือเปล่าว่าคุณหนาวให้เป็นคนสุดท้ายของบ้านเลยนะคะ”
ญาติการีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “อะๆ ให้ก็ได้! สุขสันต์วันเกิดจ้ะน้องรัก ขอให้มีความสุข สมหวังทุกอย่าง สวยๆ รวยๆ แล้วก็หาแฟนได้ไวๆ อย่าริไปอยู่บนคานเหมือนคนบางคนก็แล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะพี่หนาว” น้องสาวคนเล็กรับกล่องมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แล้วจูบแก้มพี่ชายสุดรักหนึ่งฟอด ก่อนจะเดินไปนั่งที่เดิมแล้วเปิดถุงออกดูด้วยความดีใจที่จะได้ประหยัดเงินหลายหมื่น
“เบื่อคนชอบว่ากระทบ” ภีมภรณ์นั่งอยู่หน้าเขียงผักโพร่งออกมาอย่างคนไม่คิดอะไรสักนิด
“รวมออมด้วยอีกคนดีมั้ยคะคุณหน่อย หรือไม่แน่คุณหนาวก็อยากจะว่าออมคนเดียวด้วยล่ะค่ะ ก็ออมอายุเยอะกว่าคุณหน่อยตั้งสามปีนี่นา”
“โอ๊ะ! พักนี้เป็นอะไรไม่รู้ศัตรูแยะจริงๆ ดีนะที่สองหนุ่มนี้มาด้วย ไม่งั้นฉันถูกรุมแน่”
“ใครว่าล่ะครับคุณหนาว ผมน่ะถูกจัดหนักมาก่อนแล้วครับ” ธาวินทร์หรือแอ๊ด น้องคนกลางของญาติกาที่อายุอานามเท่ากันกับภีมภรณ์รีบเอ่ย ขณะช่วยเอาถ่านลงเตาปิ้งทองเหลืองตามมือของสาวๆ ที่ชี้สั่งมาโดยไม่บ่นสักคำ แม้งานผู้จัดการไอทีในโรงแรมสี่ดาวของเชียงใหม่จะทำเขาเหนื่อยมาทั้งวันแล้วก็ตาม
“อ้าวเหรอ ดีใจด้วยนะแอ๊ด แล้วโอ๊ตล่ะเจอดีมาหรือยัง” ภีมวัจน์หันไปหาอีกหนุ่ม
“เรียบร้อยโรงเรียนคุณหนิงไปแล้วครับ เพราะผมไม่รู้จะซื้ออะไรเลยได้กระเป๋าหนังของแท้มาให้ แต่คุณหมอบอกว่าไม่ชอบใช้ของที่ทำร้ายสัตว์น่ะครับ”
วรินทรหรือโอ๊ตน้องชายคนเล็กของญาติกาที่อายุรุ่นเดียวกับภีมวรรณรับหน้าม่อย ส่วนมือก็ช่วยพี่ชายเอาเตาปิ้งทองเหลืองมาจัดไว้อย่างคนไม่คิดว่าเป็นงานผู้หญิงแต่อย่างใด เพราะกลับบ้านทีไรเขาก็ต้องทำอยู่แล้ว แถมเพื่อนๆ ในห้องจ่ายยาก็เป็นหญิงทั้งนั้น เภสัชกรหนุ่มเลยไม่คิดอะไรมาก
“น้องเหนือเสร็จหรือยังคะ เดี๋ยวจะสายนะคะ” ภีมวัจน์หิ้วกระเป๋าออกประตูห้องมาพอดี เลยหันไปมองกันยาเดินแกมวิ่งขึ้นบันไดมา ปากก็ร้องเรียกคนในห้องด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“สวัสดีตอนเช้าค่ะน้องเหนือ” เขาทักทายสาวน้อยที่เดินตามมือของกันยาออกจากห้อง อีกมือมีหวีกับหนังยาง ส่วนสาวน้อยนั้นหิ้วกระเป๋าเป้
“น้องเหนือคะคุณหนาวทักได้ยินมั้ยเอ่ย”
“สวัสดีค่ะคุณหนาว” สาวน้อยทำตามโดยอัตโนมัติ แล้วถูกกันยาจูงพาเดินลงบันไดตรงไปห้องอาหาร โดยมีเขาคอยมองอยู่ห่างๆ
“หวีผมเองก่อนนะคะ เดี๋ยวแม่จ๋าไปดูพี่ไลก่อนว่าทำอะไรถึงไหนแล้ว ไว้แม่จ๋าจะเปียให้ระหว่างทางไปโรงเรียนก็ได้ค่ะ” กันยาวางหวีกับหนังยางไว้บนโต๊ะอาหารอย่างคนเหนื่อยอ่อนใจในตัวเด็กสาวผู้หงอยเหงา แถมขาดเรียนมาเดือนครึ่งแล้ว นี่เป็นวันแรกที่จะไปเรียนหลังหมอลงความเห็นว่าคนไข้พร้อมแล้ว
“ให้ผมช่วยเปียมั้ยครับ ป้าจะได้ไม่ต้องรีบมาก” เห็นแม่บ้านมีท่าทีร้อนรนไม่น้อย เขาเลยรีบอาสาอย่างคนไม่คิดอะไร
“คุณหนาวทำเป็นเหรอคะ” แต่กันยากลับคิดหนัก แถมทำหน้าไม่อยากจะเชื่ออย่างไม่ปิดบัง
“ครับ ที่บ้านมีน้องสาวสองคน แล้วก็เพื่อนสนิทอีกคน เวลาไปโรงเรียนครูให้มัดหรือถักเปียตลอด ผมเลยถูกสาวๆ บังคับให้เป็นอย่างไม่เต็มใจครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยค่ะ ป้าจะได้รีบเข้าครัว ฝากด้วยนะคะ น้องเหนือเอาหวีให้คุณหนาวเร็วค่ะ”
สาวน้อยทำตามอย่างว่าง่ายแต่ไร้ซึ่งชีวิตชีวาในสายตาเขา “แต่บอกไว้ก่อนนะว่าคุณหนาวถักได้แค่ก้างปลากับเปียสามเท่านั้น น้องเหนือจะเอาเปียแบบไหนเอ่ย”
“เปียสามก็ได้ค่ะ”
- ผู้เขียน
