EP 25
1158 คำ
“พี่ช่วยทำเอง แค่สองกล่องจิ๊บๆ เดี๋ยวพี่นั่งรถเครื่องออกไปซื้อกระดาษหน้าปากซอยแป๊บหนึ่ง”
“ขอบคุณค่ะพี่โอ๊ต”
รอยยิ้มของเขาหยุดกึกลง เมื่อเห็นเจ้าของใบหน้าเรียวรูปไข่ส่งยิ้มให้อีกหนุ่มอย่างพึงพอใจในข้อเสนอนั้น ก่อนจะหันไปจัดต้นคริสมาสต์ต่อ พอเห็นเภสัชกรหนุ่มไปจากตรงนั้นแล้ว เขาเลยผละจากหน้าต่าง หมายจะลงไปช่วยต่อบ้าง แต่ก็มีรถแล่นเข้ามาก่อน เป็นลุงควรที่มักจะมาตามคำเชิญชวนในทุกปีถ้าทำได้ พ่วง ‘อรสา หรือป้าหลิว’ ผู้เป็นภรรยาคู่ใจกับหลานน้อยมาสองคน
“บอกว่าจะมีจับของขวัญเจ้าสองตัวนี้เลยขอตามมาด้วย”
เขาจ้องมองสองเด็กที่หอบกล่องของขวัญใบโตห่อเรียบร้อยไว้กับอกเลยยิ้มร่าออกมา แล้วพาเดินลอดใต้ถุนบ้านไปยังลานปาร์ตี้ประจำบ้าน “น้องเหนือทำหน้าที่ด้วยค่ะ”
น้องสาวคนกลางของเขาที่วุ่นอยู่กับการเสียบบาร์บีคิวส่งเสียงมา ทำเอาสาวน้อยที่วุ่นอยู่กับหมาต้องรีบวิ่งไปล้างมือ แล้วจัดแจงหาน้ำท่ามาต้อนรับแขกและเขาอย่างไม่เกี่ยงงอน แล้วเลยเดินแจกทุกคนที่บอกว่าหิวน้ำไปตามๆ กัน
ภีมวัจน์ไม่แม้แต่จะหันมองตามเด็กเสิร์ฟน้ำแม้เพียงหางตา ด้วยคาดเดาว่าจะต้องมีสายตาทุกคู่คอยจับจ้องเขาอยู่ก่อนแล้ว
เลยคุยกับทนายคู่บ้านด้วยเรื่องนั้นเรื่องนี้แล้วแต่อีกฝ่ายจะหยิบยกขึ้นมา ไม่นานธารินทร์ก็ตามมาสมทบพร้อมเพื่อนชายอีกหนึ่ง ตามติดด้วยเพื่อนรักของเขาทั้งสองคน ที่หอบหิ้วภรรยากับลูกๆ มาร่วมแจมด้วย พร้อมกับคำแซวเขาอย่างเคยทุกปี
“เอ้ย! คนอื่นมีลูกโตจะได้ใช้อยู่แล้ว เมื่อไหร่แกจะแต่งๆ สักทีวะ”
แล้วปรายตาไปทางคนที่เขาให้ความใกล้ชิดสนิทสนมกว่าหญิงใดมานานหลายปี ที่กำลังนั่งปอกผลไม้อยู่โต๊ะอย่างตั้งอกตั้งใจ ถ้าให้เดาก็คงจะสลักเป็นรูปใบไม้ไปด้วย ฝีมือนั้นไม่ต้องพูดถึง เขาเคยเห็นแล้วว่าสวยงามแค่ไหน และเพื่อตัดความหวังที่เขายังไม่อยากจุดประกายขึ้นให้มากกว่านี้
“จะรีบไปไหนล่ะ หนทางยังอีกยาวไกล”
แล้วรีบชงเหล้าแบบบางๆ ให้ เพราะเข้าใจว่าเพื่อนจะต้องขับรถพาลูกกับเมียกลับบ้าน หรือถ้าเมาไม่ต่างจากหมาก็คงต้องเป็นเมียที่พากลับเสียเองเหมือนปีก่อน “มัวชักช้าอยู่ได้ ปาเข้าไปสามสิบสี่ครึ่งแล้วยังจะหวงความโสดอยู่อีก ระวังผู้หญิงไม่รอนะเว้ยเฮ้ย เห็นใจเขาบ้างสิ”
พอเพื่อนรับแก้วจากมือเขาแล้วก็จิบ ตาก็ปรายไปหาญาติกา ที่เรียนร่วมชั้นกันจนจบมัธยม แล้วสามหนุ่มก็หนีไปเรียนไกลถึงอังกฤษพร้อมกัน แต่ภีมวัจน์กลับก่อนหลังจบปริญญาตรี ทิ้งให้สองเพื่อนต่อโทจนจบ กลับมาดันชิงแต่งงานหนีเขาก่อนหน้าตาเฉย ส่วนเขายังคงง่วนกับการสานต่อกิจการหลังพ่อจากไป จนไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอะไรได้
“พี่หนาวๆ ขอน้องเหนือชิมสปายนิดหนึ่งได้หรือเปล่า”
ภีมวัจน์หันไปหาน้องสาวคนกลางที่ตะโกนถามมา ในใจนั้นตอบน้องออกไปแล้วว่า ‘ไม่ได้’ แต่ปากยังไม่ว่าอะไรนอกจากหันไปหากันยากับแม่เขาที่นั่งไม่ห่างกันเป็นอันดับแรก
“แล้วน้องจะเมาหรือเปล่าล่ะยัยหน่อย”
คุณนายขนุนเป็นคนเอ่ยปากเสียเองแทนกันยาที่คิดว่าคงไม่กล้าห้าม ส่วนพ่อลูกชายนั้นถ้าให้เดาก็คงจะบอกออกมาว่า ‘แล้วแต่แม่หรือป้าจ๋า’ มากกว่า เพราะกลับบ้านทีไรลูกก็มักจะทิ้งเด็กในปกครองไปหางาน ไม่ก็ไปหาสาวอย่างไม่ห่วงใยใดๆ เสมอมา นั่นทำให้ความกังวลของคุณนายขนุนเรื่อง ‘กลัวลูกจะเคลมเด็ก’ ถูกลืมเลือนและไม่คิดถึงมันเลยมาเป็นปีแล้วทุกคนในบ้านก็เช่นกัน
“ไม่เมาหรอกแม่ แค่แก้วสองแก้วพอให้ได้เรียนรู้รสชาติ” ภีมภรณ์ร้องบอกแม่แทนที่จะหันไปหาคนเป็นพี่มากกว่า เมื่อไม่เห็นแม่ตอบออกมา ภีมวรรณเลยคะยั้นคะยออีก
“จะกลัวอะไรล่ะแม่ก็ นี่บ้านเรา ถ้าน้องเหนือเมาจริงๆ ก็ให้ขึ้นไปนอนเท่านั้น แต่รับรองได้ว่าไม่เมา มันไม่ได้แรงอะไร แอลกอฮอล์แค่ห้าเปอร์เซ็นต์เองให้เด็กได้ทำอะไรนอกกรอบบ้างเถอะ มีแต่คนคอยห้ามนั่นนี่อยู่ได้ อีกหน่อยคงอึดอัดตายกันพอดี”
“อะๆ ให้แก้วเดียว หรืออย่างมากก็สองพอนะ ถ้าเกินนั้นฉันจะตีพวกหล่อนสองคนให้ก้นลายเหมือนตอนเป็นเด็กเลยล่ะ”
สิ้นเสียงคุณนายขนุนสาวๆ ในวงต่างหัวเราะชอบใจ สาวน้อยหน้าใสที่จะได้ลิ้มลองของที่เคยมาแล้วตามคำอนุญาต ก็พลอยเป็นไปกับผู้ใหญ่ด้วย ภีมวัจน์ไม่ได้หันไปมองมือเล็กๆ ที่ประคองแก้วน้ำสีแดงยกขึ้นจิบตรงๆ แต่เห็นได้จากหางตา ว่ามีเภสัชกรหนุ่มนั่งลุ้นอยู่ไม่ห่าง ก่อนจะไปครวญเพลงด้วยน้ำเสียงไพเราะเพราะพริ้งตรงหน้าจอคาราโอเกะเป็นคนแรก
แล้วก็มีน้องเขาเป็นคนที่สอง กับสาม จากนั้นเขาก็ไม่ได้สนใจว่าใครจะร้องแล้ว เพราะกำลังสนุกสนานกับการฟังคนรอบโต๊ะเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย เสียงอึกทึกครึกครื้นเพิ่มมากขึ้นตอนจับสลากของขวัญ “ว้าย! พี่ออมจับได้ของพี่หนาวไปแล้วอะ ได้ยังไงนี่หนิงรอลุ้นก่อนนะ”
เสียงน้องคนเล็กร้องออกมาเหมือนว่าไม่พอใจแต่สีหน้านั้นไม่คิดอะไรสักนิด แล้วก็มีเสียงกรี้ดของสาวๆ ขึ้นอีกเมื่อถึงคราวที่เขาต้องจับบ้าง “ว๊าย! พี่หนาวก็ได้ของพี่ออมด้วยอ้ะ! อะไรกันล่ะสองคนนี้นัดกันหรือเปล่า”
“สงสัยจะดวงสมพงษ์กัน”
แล้วก็เสียงแซวของอีกหลายคนดังแว่วมา ทว่าเขาไม่ได้เอ่ยอะไรมากไปกว่ายิ้มเหมือนเคยเท่านั้น และไม่ได้หันไปมองเจ้าของใบหน้าเรียวรูปไข่ที่สนใจกับอาหารบนเตา มากกว่าเรื่องอื่นเพราะตัวเองจับไปนานแล้ว ได้ของคุณยายที่ด้านในเป็นชุดกาแฟเบญจรงค์สวยงาม และมีหนุ่มเภสัชกรตามไปนั่งตรงข้าม
“น้องเหนือพี่เอากุ้งกับหมึกย่างมาให้ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“กินเยอะๆ นะคะจะได้ตัวโตๆ น้องเหนือน่ะผอมนิดเดียวเอง”
- ผู้เขียน
