EP 28
1176 คำ
“คุณหนาวจะรับมื้อเช้าในเวลาสายๆ ที่สนามกับน้องเหนือเลยมั้ยคะ ป้าจะได้จัดไปให้ด้วยเลยค่ะ”
กันยาง่วนอยู่ในครัวหันมาถาม เขายืนครุ่นคิดนิดหนึ่งเพราะแปลกใจว่าทำไมป่านนี้เด็กในปกครองถึงยังไม่กินมื้อเช้าในเมื่อจะเก้าโมงอยู่แล้ว
“ตื่นสายค่ะ แล้วบอกว่าอยากกินข้าวเหนียวหมูปิ้งเจ้าประจำที่คุณปัญมักจะซื้อให้บ่อยๆ ป้าเลยต้องให้บุญมาขับไปซื้อมาให้ค่ะ กินที่สนามนะคะจะได้เปลี่ยนบรรยากาศด้วยค่ะ วันนี้คุณหนาวไม่ไปทำงานใช่มั้ยคะ”
“ไม่ครับ แต่มีนัดกับช่างจะมาจัดร้านให้ออมน่ะครับ” เพราะญาติกาจะเปิดร้านผ้าไหมใหม่ในโรงแรม ตรงอาคารที่เขาสร้างขึ้นไว้ทำเป็นลานจอดรถบริการแขกที่มาพักฟรี ส่วนคนที่ไม่ได้เป็นแขกก็เก็บเงินเป็นรายชั่วโมง แถมยังแบ่งพื้นที่ให้คนเช่าขายของอีก มีรายได้เป็นกอบเป็นกำมาเกือบสองปีแล้ว
“อ๋อค่ะ! งั้นคุณหนาวไปรอข้างนอกเลยนะคะ อีกเดี๋ยวป้าจะยกออกไปให้ค่ะ” พอเขาเดินพ้นประตูครัวออกไปหาสนามเท่านั้น เจ้าสี่ขาก็วิ่งหูตั้งมา ส่วนเจ้าของถือลูกบอลค้างไว้ เพราะเรียกยังไงมันก็ไม่หันกลับไปหา จนเขาต้องอุ้มไปส่งเอง
“แตงไทยอะ! ไม่รักพี่เลย พอเห็นคุณหนาวก็วิ่งไปหาเชียว แบบนี้พี่จะไม่แบ่งหมูปิ้งกับข้าวเหนียวให้นะ”
เจ้าของเสียงจ้องน้องสี่ขาตาเขม็ง แถมทำท่าทางงอนนิดๆ ย่นจมูกหน่อยๆ ใส่ ส่วนมันก็คงจะสงสัย เลยมองเจ้านายแล้วเอียงหัวขวาทีซ้ายทีคล้ายกำลังขบคิด พอเห็นมือเล็กยื่นมาจับจมูกมันโยกไปมา มันก็ใช้ลิ้นเลียอย่างเอาอกเอาใจ จนมีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวยนั่นล่ะมันถึงได้หันมาเลียมือเขาแทน
“ไปวิ่งเล่นก่อนนะแตงไทย ส่วนเรามาล้างมือเตรียมกินข้าวค่ะ” ผู้ปกครองวางเจ้าสี่ขาแล้วก็จูงมือนุ่มนิ่มเดินตรงไปหาก๊อกน้ำข้างสนาม พอล้างเสร็จก็สะบัดๆ เพราะไม่มีผ้าเช็ด
“คุณหนาวอะ! มันกระเด็นมาโดนน้องเหนือนะคะ”
อีกคนที่ล้างตามโวยวายเล็กน้อย พอล้างเสร็จก็ทำแบบเดียวกัน แถมจงใจสะบัดใส่เขาเต็มๆ “นี่แนะๆ ชอบแกล้งน้องเหนือดีนัก”
“แน้ะ! มีเอาคืนด้วย เดี๋ยวถูกเขกกบาลเลยนี่”
“จ้างให้ก็ไม่ทัน! แตงไทยมาเร็ว!” ว่าแล้วร่างผอมเพรียวก็วิ่งกลับไปหาเสื่อที่ปูไว้กลางสนาม จะเป็นด้วยความลืมตัวหรือยังไงเขาเองก็ไม่รู้ได้ มือบางๆ กำลังจะคว้าเจ้าแตงไทยมาอุ้มอีกรอบ
“น้องเหนืออย่าเพิ่งจับเจ้าแตงไทยนะคะ กินข้าวก่อน” แต่กันยาก็ส่งเสียงห้ามมา ทั้งที่ตัวเพิ่งจะเดินเข้าสนามมาเท่านั้น เขายิ้มให้กับหน้าม่อยๆ และสองมือที่ชะงักกึกอยู่กลางอากาศครู่หนึ่งด้วยความขำ
“ว้าว! ของโปรดน้องเหนือมาแล้ว มีปลาท่องโก๋กับโกโก้ร้อนด้วย”
“ใช่ค่ะ เจ้าประจำที่น้องเหนือชอบ แถมน้ำส้มคั้นมาให้ด้วยหนึ่งเหยือกใหญ่ กินกันสองคนนะคะ ป้าจะรีบไปดูวิไลหมักไก่ไว้ย่างเป็นมื้อเที่ยงให้ค่ะ” สาวน้อยไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าของในจาน และนั่นก็เป็นจุดสนใจของเจ้าสี่ขาด้วย มันเลยค่อยๆ เดินเข้ามาบนเสื่อ แทนการนั่งเอาพุงแนบหญ้าที่มันชอบ
“แตงไทย! อย่าเพิ่ง! ให้พี่กับคุณหนาวกินก่อน”
เจ้าของเลยเอ็ดน้อยๆ เอาข้าวของที่มีมากั้นไม่ให้มันเดินเข้ามาใกล้เกินไป พอไม่มีอะไรหลงเหลือให้ใช้แล้วก็ยืดสองขาออกไปยกพาดกันไว้เพื่อใช้แทนรั้วชั่วคราว เขาได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ให้ด้วยความเอ็นดูก่อนเอ่ย
“สายแล้วไม่หิวแย่เหรอคะ ปกติจะกินแต่เช้า”
“หิวนิดหน่อยค่ะ” สาวน้อยรับคำ แล้วคว้าไม้หมูปิ้งมาถือ อีกมือก็มีข้าวเหนียวกัดเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหิวมากแค่ไหน ไม่ใช่ ‘นิดหน่อยค่ะ’ อย่างที่บอกไว้แน่ ใบหน้าหล่อเหลายิ้มบางๆ ออกมาด้วยความรักและเอ็นดูคนตรงหน้าไม่เคยเสื่อมคลาย ยิ่งนานวันเขาก็ยิ่งรักและผูกพันมากขึ้นเรื่อยๆ
แม้พยายามจะหลบหลีกไม่เข้าใกล้ หรือพยายามดึงคนอื่นมาเป็นเกราะป้องกันทางกาย และเขาก็ทำได้ดียิ่ง แต่ทางด้านจิตใจแล้วล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะกันใบหน้าสวยใสนี้ออกจากความคิดได้สำเร็จ
“คุณยายบอกหรือยังคะ ว่าจะเลี้ยงที่น้องเหนือเรียนจบให้อาทิตย์หน้า เพราะพี่หนิงกลับบ้านพอดี”
“บอกแล้วค่ะ คุณหนาวจะพาน้องเหนือไปหาคุณยายเมื่อไหร่คะ น้องเหนืออยากอยู่กับคุณยายนานๆ จังเลยค่ะ อยากไปเที่ยวโรงงานที่เชียงรายด้วยค่ะ พี่หน่อยบอกว่ามีเสื้อผ้าใหม่ๆ จะให้น้องเหนือช่วยเป็นแบบให้อีกแล้วล่ะ”
“เหรอคะ แล้วทำไมถึงอยากไปอยู่นานๆ ด้วยคะ”
เพราะใจนั้นกลัวเภสัชกรหนุ่มจะวนเวียนมาหาไม่เลิกรา แม้วรินทรจะทำงานอยู่ไกลตัวจังหวัดพอๆ กับน้องสาวคนเล็กของเขา แต่เขาเชื่อว่านั่นคงไม่ใช่ปัญหา หากรู้ว่าเด็กในปกครองของเขาขึ้นเหนือไป ใช่ว่าเขาจะกีดกันอะไร แต่ยังไม่อยากให้มีเรื่องรักๆ ใคร่ๆ มาข้องแวะในเวลานี้ เพราะเหลืออีกตั้งสี่ปีกว่าสาวน้อยจะเรียนจบปริญญา
‘ทำยังกับว่าถ้าเรียนจบแล้วแกจะให้นายโอ๊ตมาจีบเด็กนายได้อย่างนั้นล่ะ’
เสียงหนึ่งค่อนขอดออกมาจากภายใน คำตอบก็คงจะเป็น ‘ใช่’ เพราะเขาจะไม่มีทางไฟเขียวให้วรินทรแน่ ในเมื่อคุณสมบัติโดยทั่วไปไม่ผ่านมาตรฐานสักนิด โดยเฉพาะในเรื่องฐานะการเงินและการงาน คงไม่อาจเลี้ยงดูเด็กเขาให้สุขสบายได้ไม่ถึงเสี้ยวที่เขาทำอยู่ตอนนี้ แล้วชีวิตคู่จะมีความสุขใจได้ยังไงถ้ากายไม่สุขเสียแล้ว
‘ถ้าเด็กเขารักกัน แกจะกีดกันเขาอยู่หรือเปล่าล่ะไอ้หนาว’
อีกครั้งที่เสียงหนึ่งจากภายในร้องถาม เขาเองก็ไม่รู้ว่าถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เขาจะทำยังไง เพราะฉะนั้นเขาต้องตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม ต้องไม่ไปให้ทั้งสองพบเจอกันบ่อยครั้งนัก ต้องชี้ให้เด็กในปกครองมุ่งเน้น ‘เรียนมากกว่ารัก’ และจะต้องสอนให้รู้จักรอเวลา รอคนที่เหมาะสมและคู่ควรกว่านั่นเอง
- ผู้เขียน
