เล่ห์วิวาห์บรรณาการรัก

บทที่ 4 ข้าจะไปเอง

หลังจากจบมื้ออาหาร ท่านพ่อที่นั่งหน้าเครียดตลอดเวลาก็เอาแต่ยกจอกสุราจนใบหน้าแดงก่ำ ทำให้ทั้งห้องนั้นมีแต่ความเงียบ แม้แต่เสียงร้องของน้องสิบสี่ก็ยังไม่ได้ยิน ในห้องนี้ไม่มีผู้ใดสามารถลุกออกไปได้ หากไม่ได้รับอนุญาต พวกเราจึงทำได้เพียงแค่เฝ้ามองด้วยความวิตกกังวล กลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ทว่าคนที่รู้อนาคตเช่นข้าย่อมรู้ดี ว่ากำลังจะเกิดเหตุการณ์เช่นไร

“วันนี้พรรคมารบูรพาส่งสารมาถึงข้า”

เพียงแค่ประโยคเดียวที่เกริ่นออกมา ก็ทำให้เหล่าหญิงสาวถึงกับหวาดหวั่น

เรื่องเล่าของพรรคมารบูรพานั้นดังกระฉ่อนไปทั่ว ว่าด้วยเรื่องเจ้าสาวกว่าร้อยชีวิตในระยะเวลาเก้าปี ที่ไม่ตาย วิปลาส ก็หายสาบสูญ แต่ก็ยังมีบางครอบครัวที่ยังส่งลูกสาวไปหวังได้เป็นนายหญิง เพื่อตนจะได้มีชีวิตสุขสบายในบั้นปลาย หากว่าไม่มีผู้ใดอยู่ได้เกินเจ็ดวันสักคน และในที่สุดก็ถึงคราวที่สกุลเซียวจะต้องตอบแทนคุณพรรคมารแล้วเช่นกัน

สกุลเซียวเป็นหนี้ชีวิตพรรคมารเมื่อครั้งที่มีการกวาดล้างชนเผ่าคนเถื่อนทั่วทั้งอาณาจักร ผู้นำสกุลเซียวสามรุ่นก่อนได้รับการช่วยเหลือจากพรรคมารบูรพา จึงให้คำสาบานว่าจะตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องการสิ่งใดก็จะสรรหามาให้แม้ต้องแลกด้วยชีวิต ทว่าสกุลเซียวเป็นเพียงเศษฝุ่นในสายตาของพรรคมารบูรพา จึงอยู่รอดจากการทวงบุญคุณมาถึงทุกวันนี้

หากแต่ช่วงเวลาแสนสุขนั้นช่างสั้นนัก

“ให้ส่งลูกสาวของสกุลเซียว แต่งเข้าสกุลตงฟาง เซียวเฉิงซิน เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร” ท่านพ่อถามพี่หญิงใหญ่ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

ทว่าแม่ใหญ่กับดึงลูกสาวทั้งสองมาหลบอยู่ด้านหลังตน ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว

“ไม่ยุติธรรม! ลูกๆ ของข้าเพิ่งจะเติบโตพ้นวัยเยาว์ ท่านก็จะส่งลูกสาวของเราไปสังเวยให้แก่มารร้ายตนนั้นอย่างนั้นหรือเจ้าคะ ข้าไม่ยอม!”

“ฮูหยิน! นี่ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะตัดสินใจได้ หากข้าไม่ทำตาม สกุลเซียวของเราได้ถูกทำลายแน่!” ท่านพ่อตวาดเสียงแข็ง ทำเอาเด็กๆ ที่นั่งอยู่ถึงกับตัวสั่น

ในขณะที่ทุกคนกำลังขวัญผวา ข้ากลับนั่งกินขนมถั่วกวนอย่างไม่ใส่ใจ กลับอารมณ์ดีเสียอีกที่ได้เห็นใบหน้าแม่ใหญ่บูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดเช่นนี้ ความรู้สึกที่จะต้องเสียลูกของคนให้กับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นปีศาจร้ายแห่งแดนบูรพา

“เสี่ยวเฉิงเป็นศิษย์ของพรรคหวงไท่ เป็นศัตรูกับพรรคมารบูรพา ส่งเสี่ยวเฉิงไปก็เท่ากับส่งไปตาย ข้าไม่ยอม!” แม่ใหญ่กรีดร้อง

ซึ่งเสียงกรีดร้องของนางไปกระตุ้นความหวาดกลัวให้แก่ทารกน้อย ไม่นานเสียงร่ำไห้แสบแก้วหูก็ดังขึ้น เหตุการณ์วุ่นวายของมื้ออาหารวันนี้ทำให้ท่านพ่อหงุดหงิดมากกว่าเดิม

เพราะผู้นำสกุลเซียวขี้ขลาดกลัวตาย เพียงเพื่อไม่ให้สกุลเซียวถูกทำลาย ย่อมทำได้ทุกอย่าง แม้ว่าจะต้องส่งสายเลือดของตนไปเป็นเครื่องบูชายันแด่พญามารก็ตาม

ข้าดื่มน้ำชาจนหมดกา จากนั้นยืนขึ้นแล้วยกมืออย่างกล้าหาญ

ในเมื่อไม่มีใครอยากไป...

“ข้าจะไปแทนพี่หญิงใหญ่เองเจ้าค่ะ” ข้าเอ่ยเสียงดังมากพอที่จะทำให้กลายเป็นจุดสนใจ

“น้องเจ็ด! อย่าพูดอะไรเหลวไหล! นี่ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!” พี่รองปรามเสียงดุ ภายใต้สีหน้าตื่นตระหนก ข้ามองเห็นความห่วงใยในดวงตาของเขา

ดีที่ในครอบครัวนี้ยังมีคนที่เป็นห่วงข้าอยู่บ้าง

แต่ว่า... หากข้าไม่ไป ข้าคงถูกแกล้งจนตายเข้าสักวัน ท่านพ่อไม่แยแสข้า แม่ใหญ่ก็เกลียดข้า เหล่าพี่น้องก็ไม่สามารถปกป้องข้าได้ คนตัวคนเดียวเช่นข้า หากไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ คงเสียใจไปตลอดชีวิต

ข้ากัดปากตัวเองเพื่อย้ำความหนักแน่นในใจ จากนั้นค่อยๆ เดินไปนั่งคุกเข่าแล้วก้มหมอบอย่างนอบน้อม

“ท่านพ่อ แม่ใหญ่ พวกท่านมีบุญคุณท่วมหัว ข้าเซียวเสวี่ยไป๋ จะเป็นเจ้าสาวแทนพี่หญิงใหญ่ ตอบแทนที่พวกท่านเลี้ยงดูข้ามาตลอดสิบแปดปีเองเจ้าค่ะ ได้โปรดให้ข้าได้ตอบแทนบุญคุณพวกท่านด้วยเถิดเจ้าค่ะ!” ข้ากล่าวด้วยน้ำเสียงฉะฉานท่ามกลางความเงียบ

ไม่รู้ว่าทุกคนมองข้าด้วยสายตาเช่นไร บางทีพวกเขาอาจโล่งใจที่ไม่ต้องไปแทนพี่หญิงใหญ่ เพราะมีข้าเสนอตัวเสียก่อน

“เสี่ยวไป๋ เจ้า... จะไปจริงหรือ” นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงของท่านพ่อกล่าวกับข้าอย่างอ่อนโยน ทำให้ข้ารู้สึกผิดกับเซียวเสวี่ยไป๋ไม่น้อย เพราะตั้งแต่วันที่นางเกิดจนถึงวันที่นางตาย ก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นอ่อนโยนเช่นนี้เลยแม้แต่น้อย

ข้าสัมผัสได้ถึงเงาของร่างสูงใหญ่จึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น แอบคิดว่าหากได้เห็นสีหน้าลำบาก อาจจะทำให้ข้าหลงเหลือเยื่อใยให้แก่ครอบครัวนี้บ้าง

ทว่า... ความหวังของข้ากลับถูกบดขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า รวดร้าวยิ่งกว่าวันที่ข้าถูกเฆี่ยนจนเนื้อแตกเสียอีก สายตาของท่านพ่อทำให้เลือดทั้งกายของข้าเย็นเยียบราวกับถูกโยนลงในบ่อน้ำแข็ง แม้ใบหน้าของท่านพ่อจะถูกเงาบดบัง แต่รอยยิ้มแสดงความโล่งใจนั้นกลับเด่นชัดยิ่งกว่าสิ่งใด

ครอบครัวทิ้งข้าแล้ว แม้แต่ผู้ให้กำเนิดก็ทิ้งข้าแล้ว

ไม่เหลือสิ่งใดอีกแล้ว...

ข้าฝืนยิ้มกล้ำกลืนความสิ้นหวังลงคอ

“ท่านวางใจเถิด ข้าจะไปแทนพี่หญิงใหญ่เองเจ้าค่ะ”