ใช้เวลาอีกเจ็ดวันก็เดินทางมาถึงจวนสกุลเซียว ด้วยความที่พรรคมารไม่ได้แจ้งล่วงหน้า การต้อนรับจึงเต็มไปด้วยความติดขัด ทั้งท่านพ่อและท่านแม่เมื่อเห็นประมุขพรรคมารปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าก็กลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าต่อว่าแม้ว่าพวกข้าจะทำเสียมารยาทก็ตาม
“ทะ ท่านประมุข ข้าจะนำทางท่านไปยังเรือนรับรองเองขอรับ” ท่านพ่อซับเหงื่อออกจากหน้าผาก ทั้งที่อากาศเย็นสบาย เจ้าตัวมีสีหน้าหวาดผวา แต่ก็ยังเหลือบมองข้าที่ถูกอุ้มอยู่เป็นระยะ ราวกับไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น
ความจริงการกระทำเช่นนี้แบ่งออกเป็นแผนการหนึ่งส่วน ความจริงเก้าส่วน เพราะก่อนหน้านี้ระหว่างที่พักม้า ข้าเผลอก้าวเท้าผิดเข้า ตกลงจากรถม้าจนขาแพลง สองสามวันมานี้จึงใช้สามีเป็นเสมือนมือเสมือนเท้า แต่เจ้าตัวดูจะพอใจเสียมากกว่าที่ได้ปรนนิบัติข้าทั้งวัน
ทว่าครอบครัวของข้าคงไม่ชินตากับภาพที่ได้เห็นนัก เพราะต่างคนต่างอ้าปากค้างทันทีที่ข้าปรากฏตัว
คง
