‘พวกมนุษย์ต่ำช้า! ข้าขอสาปแช่งพวกเจ้า! ขอให้เลือดเนื้อเชื้อไขของพวกเจ้าต้องพบกับความอัปยศ! อยู่ในร่างของอสูรร้ายไร้หัวใจ! ทุกข์ทรมานอยู่ในความโศกศัลย์เช่นข้า ชั่วกัปชั่วกัลป์!’
เฮือก!
ข้าสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลังจากสิ้นเสียงกรีดร้องสาปแช่งราวกับจะขาดใจ เสียงในความฝันที่สมจริงจนข้ารู้สึกปวดแปลบไปทั้งหัวใจ รู้สึกทรมานราวกับถูกฝ่ามือใหญ่บดขยี้ลงกับพื้นดิน สีหน้าของสตรีที่นั่งกอดร่างไร้วิญญาณของบุรุษผู้หนึ่ง ทั้งโศกศัลย์ ทั้งอาฆาต ยังคงติดตรึงอยู่ในความคิดของข้า
ดูจากรูปการณ์แล้วคงเป็นความฝันที่เกี่ยวกับตำนานคำสาปของเทพธิดาบุปผาเป็นแน่ แต่เหตุใดในฝันนั้นข้าจึงมีความรู้สึกร่วมด้วย ราวกับเป็นเรื่องราวของตัวเอง...
ข้าส่ายหน้าสะบัดความคิดไร้สาระออกไปจากหัว พลางคิดว่าจะเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างไร ในเมื่อเทพธิดาบุปผาผู้นั้นเป็นผู้สาปแช่งสกุลตงฟาง ส่วนตัวข้าคือผู้ที่จะมาถอนคำสาปให้ต่างหาก ซึ่งในอีกความค
