13
1138 คำ
“บอสจะกลับเลยไหมคะ”
“ยังครับ” วัชระเศรษฐ์ตอบแล้วส่งสัญญาณให้เดินออกจากร้านอาหารแห่งนั้นมาด้วยกัน บุหงาหอบเอกสารในส่วนของตนเองตามหลังเจ้านายไปติดๆ พร้อมกับถามเสียงหอบเล็กน้อย
“ให้บุหงาตามไปด้วยไหมคะ”
“ต้องไปสิ”
สีหน้าบุหงาดูผิดหวังเมื่อได้ยินคำตอบของวัชระเศรษฐ์แบบนั้น คล้ายกับมีเรื่องอะไรที่บุหงาต้องไปทำต่อ พร้อมพรเองเธอก็ไม่กล้าถามคำถามอะไร หากบุหงาต้องไปหรือเธอต้องไปด้วย อีกเดี๋ยวเจ้านายของเธอคงพูดขึ้นมาเอง
“คุณก็ไปด้วยกันนะ” วัชระเศรษฐ์หันมาสั่งเธอด้วยอีกคน
“ค่ะ” พร้อมพรรับคำแล้วตามกันไปที่รถของวัชระเศรษฐ์ที่จอดตรงลานด้านหน้าของโรงแรม จุดหมายที่ไปกันต่อคือร้านอาหารสไตล์ไทยแท้แบบโบราณดั้งเดิม
วัชระเศรษฐ์เดินนำลงมาก่อน พนักงานต้อนรับเห็นเขาแล้วก็ตรงเข้ามารับอย่างกระวีกระวาด แล้วพาเข้าไปยังห้องรับรองที่ด้านใน
ภายในร้านตกแต่งด้วยเครื่องเรือนทรงไทย กลิ่นอายความเป็นไทยกรุ่นอยู่ภายในร้านให้ความรู้สึกอบอุ่น อ่อนโยนและผ่อนคลายอยู่ในที เมื่อเข้ามาในห้องรับรองที่วัชระเศรษฐ์จองไว้แล้ว เขาพยักหน้าให้พนักงานนำอาหารเข้ามาวางได้เลย ค่อยหันมาทางบุหงาแล้วพูดขึ้น
“สุขสันต์วันเกิดนะคุณบุหงา”
บุหงาที่นั่งมองรอบๆ ห้องอยู่นั้นหันขวับไปมองที่เจ้านายของตัวเอง ก่อนจะยิ้ม น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาเล็กน้อย แล้วพูดขอบคุณเสียงสั่น
วัชระเศรษฐ์หยิบของขวัญส่งให้
“ผมขอโทษด้วยที่ต้องมัดมือชกให้มาแบบนี้ ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา วันคล้ายวันเกิดของคุณตรงวันหยุดตลอดเลย ปีก่อนจะมาแต่ก็ไม่ได้มาเพราะผมต้องไปคุยเรื่องงานที่อินเดีย และผมไม่เคยได้เลี้ยงอะไรคุณบุหงาเลย”
“ขอบคุณมากค่ะบอส เลี้ยงข้าวที่ออฟฟิศบุหงาก็ดีใจมากแล้วค่ะ เกรงใจบอสน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก วันนี้กินกันดึกหน่อย พรุ่งนี้คุณบุหงาหยุดงานได้เลย หรือจะหยุดต่ออีกวันมะรืนนี้ก็ได้ ผมให้สิทธิ์คุณหยุดพักผ่อน คุณบุหงาไม่เคยลาป่วย ให้ทำงานล่วงเวลาก็ไม่เคยมีปัญหา ผมจึงอยากตอบแทนให้คุณบุหงาบ้าง”
“ขอบคุณค่ะบอส” บุหงาขอบคุณเจ้านายด้วยเสียงสั่นเทามากกว่าเดิม
“กินกันเถอะ จะได้กลับบ้านกันหรืออยากดื่มฉลองที่ร้านก็ได้ ผมอยู่ด้วย”
พร้อมพรก้มหน้าลงแล้วยิ้ม รู้สึกอุ่นๆ ในหัวใจ ก่อนจะลอบมองไปยังเจ้านายของตัวเองกับบุหงา แม้เหตุการณ์นี้จะไม่ได้เกิดขึ้นกับตัวเองแต่ก็รู้สึกดีและอบอุ่นไม่น้อยเลย
ไม่รู้ว่าบุหงาทำงานกับวัชระเศรษฐ์มานานแค่ไหนแล้วจึงได้รับสิทธิพิเศษเช่นนี้ พร้อมพรคิดแล้วตักอาหารกินไปพลาง ครู่ต่อมาวัชระเศรษฐ์ขอตัวลุกไปรับสาย บุหงาจึงพูดขึ้น ตาก็มองตามหลังของเจ้านายไป
“พี่ทำงานกับบอสมา 5 ปีแล้ว ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งบริษัท ทีแรกพี่ไม่มั่นใจในตัวบอสเลย เพราะยังดูเด็กอยู่มาก แต่พอได้ร่วมงานกันก็รู้เลยว่าพี่จะทำงานที่นี่กับบอสจนกว่าจะทำไม่ไหว”
พร้อมพรมองสบตาบุหงา เห็นมีแต่แววตาจริงใจและมุ่งมั่น บุหงาก็พูดออกมาอีกว่า
“บอสไม่เคยทิ้งลูกน้องไว้ข้างหลังหรอก ถ้าได้ทำงานด้วยแล้ว บอสจะช่วยเหลือ ซัพพอร์ตพวกเราอย่างดี ถ้าเราตั้งใจทำงาน อีกหน่อยจะต้องคิดเหมือนกันกับพี่”
พร้อมพรยิ้มรับคำพูดของบุหงาที่คล้ายกับกำลังพูดให้กำลังใจเธอ ความมุ่งมั่นตั้งใจอัดแน่นเต็มอกของพร้อมพร เธอบอกตัวเองว่าจะทำงานแบบถวายหัวกันเลยทีเดียว
หลังจากนั้นทั้งหมดใช้เวลากินไม่นานก็อิ่ม
“ดึกมากแล้ว ผมเลยไปส่งพวกคุณกลับบ้านก็แล้วกัน”
ทางผ่านจากร้านอาหารถึงบ้านของบุหงาก่อน บุหงาลงรถไปแล้วก็เอ่ยขอลางานกับวัชระเศรษฐ์ 2 วัน คือพรุ่งนี้และวันมะรืน พร้อมพรยกมือไหว้บุหงาก่อนจะลงรถไป เนื่องจากบุหงาอายุมากกว่าเธอ ถึงจะไม่กี่ปี แต่บุหงาก็เป็นรุ่นพี่ของเธอ
หลังจากส่งบุหงาลงที่บ้านแล้ว ภายในรถที่ตอนหลังจึงเหลือเธอกับวัชระเศรษฐ์เพียงแค่ 2 คนเท่านั้น
แม้บุหงาจะเป็นคนเงียบขรึมแบบเดียวกันกับเจ้านายของพวกเธอ แต่เมื่อมีบุหงาอยู่บนรถด้วยนั้น ก็จะมีเสียงพูดคุยกับวัชระเศรษฐ์อยู่ตลอด จึงทำให้บรรยากาศไม่น่าอึดอัด เท่ากับที่บุหงาลงจากรถไปแล้วเหมือนอย่างตอนนี้
“กลับดึกมาก ไม่เป็นปัญหาใช่ไหมครับ”
วัชระเศรษฐ์ถามเธอ ตอนที่รถเคลื่อนตัวออกมาได้ครู่เดียวเท่านั้น พร้อมพรยิ้มส่ายหน้าแล้วตอบเจ้านายของเธอกลับไปสั้นๆ
“ไม่มีค่ะ”
จบคำตอบของเธอแล้ว เสียงบอกทางให้คนขับรถก็ดังขึ้น
พร้อมพรรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่วัชระเศรษฐ์ รู้เส้นทางไปบ้านของเธอ ไม่ได้อยากคิดว่าเขาจะใส่ใจใครเป็นพิเศษ เพราะบางทีแล้ววัชระเศรษฐ์อาจใส่ใจผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาทุกคน
ไม่นานรถจอดลงที่หน้าบ้าน วัชระเศรษฐ์มองเข้าไปด้านในแล้วเอ่ยชม
“บ้านน่าอยู่นะครับ”
พร้อมพรอึดอัด เพราะไม่เคยมีใครมาส่งที่บ้านแบบนี้มาก่อน
“บอสจะลงไปไหมคะ”
“ดึกมากแล้ว รบกวนคนในบ้านหรือเปล่าครับ”
พร้อมพรลากเสียงพร้อมกับใช้ความคิดตามไปด้วยว่าเอาอย่างไรดี ภายในห้องโดยสารที่ไม่ได้มืดมากและก็ไม่ได้สว่างจ้าเท่าไร แต่ก็ทำให้เธอมองเห็นสายตาชนิดหนึ่งของชายผู้เป็นเจ้านาย ก่อนที่เสียงของเขาจะดังขึ้น
“เอาไว้พบกันที่ออฟฟิศพรุ่งนี้ก็แล้วกันครับ”
นั่นเองพร้อมพรจึงได้สติ แล้วเอ่ยขอบคุณเขา ก่อนจะเปิดประตูรถลงไป เธอยืนส่งเขา จนรถผ่านหน้าไป แล้วค่อยเปิดประตูเข้าบ้าน
“ใครมาส่งเหรอ”
“เจ้านายน่ะแม่” เธอตอบแม่แล้วอดถามหาลูกชายไม่ได้ “แสนรักหลับนานรึยังแม่”
“สองทุ่ม เวลาเดิมนั่นแหละ” แม่ตอบแล้วพูดขึ้นต่อจากนั้น “แล้วทำไมวันนี้กลับซะดึกเลย งานยุ่งมากหรือไง”
“งานไม่ได้ยุ่งอะไรมากหรอก แต่เมยต้องตามเจ้านายไปนั่งคุยงานกับลูกค้า พี่บุหงาก็ไปด้วย”
พร้อมพรตอบแล้วก็มองสบตากับแม่ ก่อนจะเห็นท่านอมยิ้มน้อยๆ เลยถามแม่ด้วยสีหน้างุนงง
“ยิ้มอะไรอ่ะ”
- ผู้เขียน
