สิ้นสุดทางรัก

พร้อมพรมองที่รถยนต์คันที่ขับเข้ามาจอดในบ้านแบบเงียบๆ ด้วยสายตาครุ่นคิด หัวใจของเธอคล้ายกับมีหินพันตันถ่วงอยู่ข้างในนั้น เมื่อเห็นว่ารถยนต์จอดสนิทดีแล้ว ค่อยกวาดสายตาหวานซึ้งปนเศร้ามองไปยังนาฬิกาแขวนผนังโดยอัตโนมัติ พบว่าเป็นเวลาใกล้ตีหนึ่งเข้าไปทุกที  รัฐศาสตร์กลับบ้านดึกบ่อยครั้ง ตั้งแต่ได้รับตำแหน่งผู้จัดการแผนกเมื่อปีที่แล้ว เขามีงานเลี้ยงต้องไปกับเจ้านายหรือลูกค้า ไม่ก็ประชุมจนต้องเลิกจนค่ำแบบนี้เสมอๆ และพร้อมพรก็พร้อมจะเชื่อทุกอย่างที่เขาพูด “อ้าวไม่นอนอีกเหรอเมย”  รัฐศาสตร์ถามเธอตอนที่เขาเปิดประตูเข้ามาเห็นว่าไฟในบ้านยังไม่ปิด  พร้อมพรยิ้มแล้วนำแก้วน้ำที่ดื่มหมดพอดีไปล้างคว่ำแก้วตรงอ่างใกล้ ๆ พร้อมกับตอบเขากลับไป “เมยตื่นมาหาน้ำดื่มน่ะค่ะ” เธอเบี่ยงสายตาลงมองพื้นแล้วพูดขึ้นต่อจากนั้นว่า “เมยนึกว่าพี่พีทจะไม่กลับบ้านซะอีก”  “ตอบไงดีล่ะ” รัฐศาสตร์ผู้นิ่งขรึมเสมอยิ้มอ่อนเหมือนมีอะไรในใจ “จะว่ากลับก็ไม่ใช่หรอกเมย พี่มาเก็บเสื้อผ้าน่ะ มีประชุมที่เชียงใหม่อาทิตย์นึงเลย พี่ต้องไปคืนนี้” เขาพูดจบประโยคโดยไม่มองหน้าเธอด้วยซ้ำ และพร้อมพรก็ไม่อยากคิดอะไรมากมายมากไปกว่านั้น มากไปกว่าที่ว่าเขามีประชุมที่เชียงใหม่จริงๆ  เธอคบเขาเกือบห้าปี กว่าจะตกลงยอมแต่งงานกับเขา รวมเวลาแล้ว เธอกับเขารู้จักกันมาเป็นสิบปีได้แล้วมั้ง รัฐศาสตร์ไม่เคยโกหกเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว หรือหากว่าเขาเรียนรู้ที่จะโกหกเธอ นี่ก็คงเป็นครั้งแรก แต่อะไรคือสาเหตุให้เขาต้องโกหกเธอล่ะ  พร้อมพรหยุดความคิดในแง่ร้ายเอาไว้เพียงแค่นั้นพร้อมกับถามเขาออกไป “ให้เมยช่วยเก็บกระเป๋ามั้ยพี่พีท”  “ไม่เป็นไรเมย พี่เก็บเองได้”  รัฐศาสตร์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆเรื่อยๆ เธอเห็นเขาเงียบไปอึดใจคล้ายกับมีอะไรจะพูดกับเธอ แต่แล้วกลับถามถึงลูกชายของเขา “ลูกนอนแล้วเหรอ”  “นอนตั้งแต่สองทุ่มแล้วค่ะ” พร้อมพรตอบเขาแล้วก็ไม่ลืมที่จะเตือนเขาต่อจากนั้นเมื่อนึกขึ้นได้ “อาทิตย์หน้าวันเกิดลูกนะพี่พีท” “อือ” รัฐศาสตร์ตอบรับสั้นๆ “อย่าลืมอีกล่ะ”  พร้อมพรบอกเขาด้วยเสียงแผ่วเบา หัวใจที่เคยเต็มอิ่มไปด้วยรัก แหว่งโหวงลงทีละนิด มันกำลังถูกกัดกินด้วยความคลางแคลงในหัวใจ นับวัน เธอกับเขาดูจะห่างเหินกันมากขึ้นเรื่อยๆ หลายเดือนก่อนเขาก็ลืมวันเกิดของเธอ พร้อมพรรู้ว่ามันไม่ได้สำคัญเท่ากับวันเกิดของลูก แต่บางทีก็แอบคิดน้อยใจอยู่เหมือนกัน  เขาไปแล้ว  และรัฐศาสตร์ก็ลืมโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะ เขาวุ่นวายอยู่กับการเก็บเสื้อผ้า เก็บข้าวของลงกระเป๋า เธอเห็นเขาเดินขึ้นรถไปแล้วก็ลงกลับมาเอาของอีกหลายรอบ และนี่เองเลยเป็นสาเหตุให้เขาลืมโทรศัพท์มือถือเอาไว้ มือถือคือสิ่งเดียวที่เขาไม่เคยวางทิ้งไว้เลยสักครั้ง   พร้อมพรมองไปที่มันแล้วหยิบขึ้นมามอง ข้อความหนึ่งเด้งขึ้นตรงหน้าจอ รัฐศาสตร์ไม่ได้ตั้งค่าให้ข้อความที่ส่งเข้ามาเป็นความลับ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่เห็นข้อความนั้น            ซื้อแชมเปญไว้รอแล้วนะคะ คนมาช้าต้องโดนอะไรเอ่ย   รออยู่นะคะ รักคุณค่ะที่รัก