พันธนาการรักนายเวฆา

ชะตากรรม

"อือ"

ดวงตากลมสวยที่ล้อมรอบไปด้วยแผงขนตางอนยาวค่อยๆ เปิดขึ้นเมื่อฤทธิ์ของยาสลบหมดลง

เธอนอนอยู่บนเตียงนอนนุ่ม กลิ่นหอมอ่อนๆ ปะทะเข้าจมูกเป็นอันดับแรก บ่งบอกเลยว่าเตียงนอนนี้เป็นของคนมีฐานะ ไม่ใช่แค่เตียงนอนในโรงแรมทั่วๆ ไป

มือและเท้าถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นจนรู้สึกเจ็บในทันทีที่ลืมตาขึ้นมา

ปากบางก็มีผ้าผืนหนาคาดคั้นกลางเอาไว้ทำให้ไม่อาจเปล่งเสียงอะไรออกมาได้เลย

ความมืดมิดคือสิ่งเดียวที่เธอพบเจอ ความเงียบสงัดคือสิ่งเดียวที่เข้ามาทักทายเธอ

พริมาไม่รู้เลยว่าตัวเธอนั้นอยู่ที่ไหน ความจำสุดท้ายของเธอคือบนดาดฟ้าของคอนโด

ใครกันกล้าจับตัวเธอมาจากคอนโดที่มีการรักษาความปลอดภัยระดับห้าดาว

"เอี๊ยดดด"

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะคิดอะไรออก เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับไฟภายในห้องก็สว่างจ้า พร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคน

ร่างหนาเดินก้าวเท้าอย่างสง่างามเข้ามานั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเตียงนอนมากนัก

แผ่นหลังกว้างเอนแนบไปกับผนักของโซฟาหนังราคาแพง ขาเรียวขึ้นไขว้กันในท่าทางที่สบาย

มือหนาคว้าบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ โซฟาที่ประจำของมันขึ้นมาจุดสูบควันสีขาวถูกพ่นออกมาในนาทีถัดมาทันที

"อือ"

หญิงสาวหันมองตามเสียงนั้น ความสว่างจ้าอย่างกะทันหันทำให้ดวงตาของเธอพร่ามัวกะทันหัน

แต่แล้วภาพทุกอย่างก็ชัดขึ้นในนาทีต่อมา ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจ

ผู้ชายอันตรายอย่างเวฆาที่เธอไม่ควรอยู่ใกล้กลับมานั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

และไม่ต้องคาดเดาให้เสียเวลาการที่เธอถูกจับตัวมาก็คงเป็นฝีมือของเขา

ร่างบางที่ถูกมัดจนเลือดแทบจะไม่ไหวเวียนไปเลี้ยงแขนและขาพยายามจะดิ้นหนีเขา

เธอยังไม่อยากตาย

"ความตายยังไม่ใช่ชะตากรรมของเธอ"

เวฆาอัดบุหรี่เข้าไปในปอดจนหมดม้วนก่อนจะปาก้นบุหรี่ไปใกล้ๆ กับที่หญิงสาวนอนอยู่

ร่างหนายันกายลุกขึ้นเดินย่างสามขุมเข้าหาก้นบุหรี่ที่โยนเปิดทางมาก่อนหน้านี้

สายตาคมจ้องมองเรือนร่างอรชรอย่างอยากจะคาดเดาว่ามันหมายถึงอะไร

"อือ"

หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่ยอมรับชะตากรรมอะไรทั้งนั้น

"ร้องให้ดัง"

มือหนากระชากสิ่งที่มัดหญิงสาวเอาไว้ออกรวมถึงผ้าผืนหนาที่ปิดปากเธอออกด้วย

ร่างใหญ่ขึ้นคร่อมตัวเธอ จับสองมือรวบตรึงไว้ที่เหนือศีรษะ สองขาแกร่งเข้าคั่นกลางเรียวขาคู่งาม

ใบหน้าหล่อคมของหนุ่มเชื้อชาติอิตาลีโน้มลงหาซอกคอระหง ซุกไซ้อย่างป่าเถื่อน สร้างรอยแดงแห่งความรุนแรงไว้ทั่วลำคอนั้นอย่าไม่ปรานี

"กรี๊ด"

หญิงสาวแผดเสียงกรีดร้องดังลั่นราวกับตอบรับคำสั่งของเขา

สองมือพยายามดิ้นออกจากการจับตรึงจนถูกแรงมหาศาลของเขาบีบแน่นจนปลายมือเริ่มซีดเซียวไร้เลือดไปหล่อเลี้ยง

หยดน้ำตาเอ่อไหลทะลักอาบสองแก้มขาวอย่างมิอาจห้ามได้

มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอทำไมถึงต้องมาพบเจอกับปีศาจร้ายอย่างเขา

ความผิดอันน้อยนิดนั้นเหรอ ที่เธอไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขา ทำให้เธอต้องเจอกับความป่าเถื่อนแบบนี้

"ออกไปให้พ้น กรี๊ดดดด"

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาขยับใบหน้าลงมาหาอกอวบของเธอ

ร่างบางยังคงพยายามดิ้นหนีแม้ไม่มีทางจะรอดไปได้

น้ำตายังคงพรั่งพรูอาบสองแก้มจนเปียกปอน

ทั้งหวาดกลัว รังเกียจ ขยะแขยงคนตรงหน้าที่เคยได้ขึ้นชื่อว่าเป็นนายจ้าง

เรือนร่างที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนกำลังตกเป็นของปีศาจร้าย

ความสวยงามกำลังถูกเขาเข้าย่ำยีอย่างไม่มีทางสู้ใดๆ

"อืม"

ปากหนาตะปบดูดยอดปทุมถันอย่างรุนแรงจนมีเลือดไหลซึม

ความกระสันทำให้เขาเริ่มตอกสะโพกเข้าหาเธอแม้ความใหญ่โตจะยังคงอยู่ภายในกางเกง

หยดน้ำตาและเสียงกรีดร้องของเธอทำให้เขาอยากจะเข้าหา

ความต้องการในตัวลุกฮือเมื่อมีกลิ่นความเลือดลอยเข้ามาปะทะกับจมูก

ความเป็นชายเริ่มก่อนตัวตั้งลำแข็งอย่างง่ายได้เมื่อเธอนั้นทุกทรมาน

ทุกเสียงกรีดร้อง ทุกจังหวะการดีดดิ้น กระตุ้นปีศาจร้ายในตัวให้เผยออกมา

"ฉันขอร้อง อย่าทำอะไรฉันเลย ฮือ"

หญิงสาวกลัวจนแทบเสียสติเอ่ยขอร้องเขาทั้งน้ำตา

ร่างกายด้านบนเริ่มเจ็บระบมจากการกระทำอย่างดุร้ายของริมฝีปากเขาแทบจะรับไม่ไหว

สมองเริ่มคิดโทษตัวเองที่ไม่น่าไปขัดคำสั่งของเขาตั้งแต่แรก

"อ้าส"

มือหนาล็อกสองมือบางติดกับเตียงเอาไว้ข้างหนึ่งส่วนอีกข้างขยับลงมาปลดเข็มขัดของตัวเองออก

ท่อนเอ็นยักษ์ที่ขยายตัวพองโตใหญ่โตถูกงัดออกมาสูดอากาศด้านนอก

"กรี๊ดดดด"

กลีบอวบอูมที่มีไรขนอ่อนปกปิดเพียงน้อยนิดถูกความใหญ่โตกดแหวกเข้าไปโดยไร้เครื่องป้องกันใดๆ

สะโพกแกร่งตอกแรงใส่เธอจนนำพาลำยาวนั้นเข้าไปในตัวเธอจนมิดลำโดยไร้สิ่งหล่อลื่นใดๆ

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นอีกระลอกเมื่อช่องทางคับแคบถูกฉีกขาด

ความเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่อย่างแสนสาหัสจนไม่มีคำอธิบายใดเหมาะสมกับความเจ็บปวดนี้เลย

ร่างกายของเธอเหมือนถูกเขาจับฉีกแยกออกจากกัน หญิงสาวได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดที่ได้รับ

"อ้าส์"

สะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นเข้าใส่เธออย่างรุนแรงจนเลือดแห่งความบริสุทธิ์ของเธอกระเด็นเลอะเทอะหน้าขาของเขา

ความคับแคบโอบรัดเขาอย่างหนักเรียกความกำหนัดในตัวเขาให้โหมแรงลุกฮือมากขึ้นอย่างทวีคูณ

"ฉันเจ็บ เอามันออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฮือ เจ็บ กรี๊ดดดด"

เสียงอ้อนวอนของหญิงสาวดังออกมาเป็นระยะๆ ผสมกับหยดน้ำตาที่ยังไงไหลรินออกมาเป็นสายอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

ร่างกายเธอเหมือนกำลังจะแหลกสลายย่อยยับคามือของเขา

"ร้องออกมา"

สะโพกแกร่งกระแทกแรงเข้าหาเธอจนเธอฉีกขาดแล้วฉีกขาดอีกเพราะความรุนแรงและใหญ่โตของเขา

ปากหนาไล่ขบกัดยอดปทุมถันของเธอไปด้วย จนเกิดแผลเล็กแผลน้อยไปทั่ว

กลิ่นคาวเลือดกับเสียงกรีดร้องยังคงเป็นยากระตุ้นชั้นดีให้เขากระแทกเข้าใส่เธอ

ความเจ็บปวดทรมานทำให้เขาเสียวซ่านจนมิอาจหยุดยั้งตัวเองได้

"เจ็บ เอามันออกไป ฮือ"

ยิ่งถูกกระแทกเข้าใส่เธอก็ยิ่งเจ็บปวดทรมานราวกับความตายขยับเข้ามาใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆ

ร่างกายสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัวและความรุนแรงที่เขาโหมเข้าใส่

"อ้าส์"

หญิงสาวเงียบเสียงลงพร้อมกับดวงตาก็หลับลงด้วย บ่งบอกว่าเธอหมดสติไปแล้ว แต่เขายังคงกระแทกกระทั้นอย่างดุดันเข้าใส่เธอต่อจนสุขสมอารมณ์ปรารถนา

น้ำสีขาวขุ่นที่แสนอุ่นร้อนถูกฉีดพ่นเข้าใส่ตัวเธอในจังหวะสุดท้ายก่อนที่เขาจะดึงความใหญ่โตออกจากตัวเธอยัดกลับเข้าไปกางเกงผ้าเนื้อดี

สายตาคมมองดูเรือนร่างอรชรที่ช่างพอดีสมส่วนและสวยงามนั้นเพียงชั่วครู่ นัยน์ตาของเขานิ่งเงียบราวกับทะเลที่สงบก่อนเกิดพายุ

เขายันกายลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วแต่งตัวให้กลับมาเรียบร้อยตามเดิมก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งร่างบางนอนหายใจโรยรินอยู่บนเตียงเพียงลำพัง

"ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วครับ"

ดีนมือขวาคนสนิทเดินเข้ามาหาผู้เป็นเจ้านายทันทีที่เห็นว่าเขาเดินออกมาจากห้องใต้ดิน

เสียงหนาเอ่ยรายงานเรื่องงานให้เจ้านายได้รับรู้หลังจากก่อนหน้านี้ถูกรับคำสั่งให้ไปทำ

"อืม"

เวฆาพยักหน้ารัลรู้แล้วเดินไปขึ้นรถหรูที่ถูกนำมาจอดเทียบท่าตรงหน้าบ้านรอเอาไว้แล้ว

ร่างใหญ่ขึ้นนั่งอย่างสง่างาม ทุกท่วงท่าราวกับเขาเป็นเจ้าชายแต่ทว่ามันคงมีปีศาจร้ายซ้อนตัวอยู่ในนั้น

"เรื่องผู้หญิงคนนั้นถ้านายใหญ่รู้ เกรงว่าจะไม่ดี"

ดีนขึ้นนั่งด้านหน้าข้างคนขับรถประจำตำแหน่งเดิมของเขา

เขาหันไปเอ่ยเตือนเจ้านายถึงตัวอันตรายที่ยังคงอยู่ในบ้านก่อนจะสั่งให้หรูเคลื่อนตัวออกไป

"อืม"

มาเฟียหนุ่มทำแค่พยักหน้ารับรู้ โดยไม่มีคำตอบๆ ให้กับลูกน้องคนสนิท ความเงียบเท่านั้นที่ตอบกลับไป

"ให้ส่งเธอกลับหรือว่าฆ่า"

ดีนถามอีกครั้งอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร เพราะเขาเคยจัดการกับคนมานับไม่ถ้วน และทุกรูปแบบ

แต่แล้วก็ต้องเงียบเสียงลงเพราะเจ้านายใช้ความเงียบตอบกลับมา

เวฆาไม่ใช่คนที่ควรจะไปต่อปากต่อคำด้วย เมื่อเขาเงียบทุกคนที่อยู่ใกล้ก็ควรเงียบ

ความตายอาจเข้ามาทักทายได้ถ้าเกิดเขาไม่พอใจ แม้แต่ลูกน้องคนสนิทก็ไม่มีคำว่ายกเว้น