พันธนาการรักนายเวฆา

กลางทะเล

"ไปกัน ยังไงเธอก็ต้องมีพ่อ ฉันจะสู้ให้ถึงที่สุดตายเป็นตาย"

มือบางยกขึ้นลูบท้องที่มีชุดเดรสยาวปกปิดอยู่ มันยังแบบราบเหมือนไม่มีอะไรอยู่ในนั้น แต่ผลอัลตร้าซาวด์ชี้ชัดออกมาแล้วว่ามีเด็กอยู่

เธอกำลังเรียกความกล้าในตัวเองเพราะคนที่จะต้องเผชิญหน้าด้วยเป็นถึงมาเฟีย และเขาก็ร้ายกาจมากเธอเคยสัมผัสความร้ายนั้นมาแล้ว

และก็ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเลยว่าก้าวเท้าเข้ารังมาเฟียที่อยู่ตรงหน้าไปแล้วจะมีชีวิตออกมาหรือเปล่า

อาจจะต้องมาตายฟรีที่นี่และอาจเป็นศพไร้ญาติที่เขาเอาไปให้ฉลามในทะเลกินก็เป็นได้

แค่ยืนคิดหญิงสาวก็กลัวจนขนหัวลุกซู่ สองขาแทบก้าวเดินไม่ออก

จะหันหลังกลับไปตั้งหลักใหม่ก็ไม่ได้เพราะเรือที่จ้างมาส่งออกจากฝั่งไปแล้ว

เธอมีทางเลือกเดียวคือเดินไปข้างหน้าเท่านั้น

"โธ่เว้ย"

เร็นจำต้องลดระดับปืนในมือลงเมื่อทางท่าของหญิงสาวที่เขาเห็นผ่านกล้องที่ติดอยู่กับปืนไรเฟิล

เธอกำลังตั้งท้องด้วยท่าทางของเธอเหมือนกับท่าทางที่เมียของเขาที่กำลังตั้งท้องเช่นกันมักทำอยู่บ่อยๆ

เขายิงเธอตามคำสั่งของนายไม่ได้จริงๆ เธอตายเขาคงไม่รู้สึกอะไรเพราะฆ่าคนมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่เด็กในท้องยังบริสุทธิ์เขาไม่สามารถข่มใจตัวเองเหนี่ยวไกปืนออกไปได้

"อุ๊บ"

พริมาในชุดเดรสยาวลายดอกไม้ก้มลงถอดรองเท้าคู่สวยที่ทำให้เธอเดินลำบากบนผืนทรายของชายหาดออก

ระหว่างที่ก้มก็เหมือนจะมีลมตีขึ้นมา หญิงสาวออกอาการพะอืดพะอมอีกครั้ง

สายตาหวานกวาดมองไปรอบชายหาดสีขาวเพื่อหาที่อาเจียน

สองเท้ารีบวิ่งด้วยความรวดเร็วเข้าหาร่มไม้ที่ใกล้ที่สุด

เสียงโอ้กอ้ากดังไปทั่วบริเวณกว้างของชายหาดที่อยู่บนเกาะอันเงียบสงบ

ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้นทรายอย่างหมดแรงเมื่ออาเจียนออกมาจนหมดไส้หมดพุง

มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายหนังใบเล็กเพื่อคว้านหายาดม แล้วหยิบมันขึ้นมาอุดไปที่จมูก

เธอสูดหายใจแรงหลายครั้งเพื่อสูดเอากลิ่นชื่นใจของยาดมเข้าปอดจนรู้สึกดีขึ้น

"จับตัวไว้"

ลูกน้องของเวฆาแห่กันออกมาจากจุดที่ยืนประจำการ แล้วเข้าจับตัวหญิงสาวที่ไม่มีแม้แต่แรงจะเดิน

หิ้วปีกเธอขึ้นเพื่อให้เธอนั้นยืน และเตรียมที่จะลากเธอกลับไปที่ชายหาดเพื่อกำจัดทิ้งในฐานะผู้บุกรุก

"ปล่อยนะ"

เสียงหวานแหวใส่กลุ่มชายฉกรรจ์ที่ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคือลูกน้องของเวฆา เพราะความป่าเถื่อนชัดเจนเหมือนเจ้านายไม่มีผิด

เธอพยายามที่จะไม่กลัวโดยการปลอบใจตัวเองว่าร้ายกว่านี้เธอก็เจอมาแล้ว

"ฆ่าทิ้ง"

เสียงของเวฆาดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของกลุ่มชายฉกรรจ์

เสียงนั้นคุ้นหูและเป็นเอกลักษณ์ทำให้หญิงสาวจำได้ในทันทีว่าเป็นเสียงใคร

โหดเหี้ยมยันน้ำเสียงขนาดนี้ไม่ต้องหันไปมองก็ได้

คนฟังอย่างพริมาถึงกับเสียวสันหลังวาบ เธอเพิ่งมาถึงยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยก็จะต้องตายแล้วเหรอ

"ฉันท้องลูกของคุณอยู่ คุณจะฆ่าลูกตัวเองหรือไง"

หญิงสาวไม่ยอมให้เหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น เธอรีบตะโกนออกไปให้ดังที่สุดพราะเธอไม่รู้ว่าเขานั้นยืนอยู่ตรงไหน

ลูกน้องของเวฆาปล่อยตัวพริมาอย่างอัตโนมัติเมื่อได้ยินชัดเต็มสองหูว่าเธอนั้นมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้เป็นเจ้านาย

พร้อมกับถอยห่างเว้นระยะการเข้าใกล้ตัว ด้วยเธอเป็นผู้หญิงของเจ้านายพวกเขาเป็นลูกน้องต้องให้เกียรติ

"วันนั้นเธอไม่ได้กินยาคุมหรือไง"

ร่างหนายังคงยืนอยู่ห่างจากเธอเหมือนเดิมพร้อมกับตั้งคำถามเพื่อเตือนความจำให้กับเธอ

สายตาคมที่มีแว่นดำปิดบังอยู่มองไปที่เธออย่างดุดันราวกับจะจับเธอฉีกออกเป็นชิ้นๆ

"กิน"

หญิงสาวพยักหน้าตอบเขาตามความจริงเพราะเธอก็กินจริงๆ กินต่อหน้าเขาด้วย และต่อหน้าลูกน้องเขาเธอก็เคยกินให้เห็น

"แล้วท้องได้ยัง"

เสียงมาเฟียหนุ่มถามย้ำกลับไปอีกอย่างเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง

"ก็ท้องแล้วนี่ไง"

หญิงสาวหยิบแผ่นอัลตร้าซาวด์กับกระดาษอีกใบออกมาเพื่อให้เขาดูว่าเธอนั้นท้องจริงๆ ไม่ได้โกหก

การกินยาคุมบางครั้งมันก็มีข้อผิดพลาดกันได้ และก็มีเกิดขึ้นให้ได้เห็นบ่อยๆ

"ฉันไม่รับผิดชอบ เธอไปมั่วกับใครมา"

ร่างหนาหันหลังกลับหมดเรื่องที่จะสนทนากับคนตรงหน้า

เขายังมีงานต้องทำต่ออีกให้เสร็จภายในช่วงกลางวันนี้เพราะคืนนี้ต้องออกไปส่งของให้กับลูกค้าล็อตใหญ่ต่ออีก

"ฉันจะมีอะไรกับคุณแค่คนเดียวนะ"

เสียงหวานตะโกนดังออกไปเพื่อรั้งให้เขาคุยกับเธอให้จบ

แต่ใบหน้ากลับแดงระเรื่อขึ้นด้วยความอายที่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้ต่อหน้าผู้ชายเป็นสิบๆ คน

ฝากไว้ก่อนถ้ามีช่วงจังหวะที่ดีกว่านี้เธอเอาคืนเขาแน่

"ผ่าเด็กออกมาดู"

คำพูดของเธอมันได้ผล เวฆาหันกลับมาจริงๆ

แต่เขาหันมาพร้อมกับคำพูดที่ทำเอาคนฟังอย่างเธอถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ

เห็นทีว่าคงไม่ได้ตายดีแน่ อาจจะต้องถูกผ่าท้องทั้งเป็น

การจะมาทวงความยุติธรรมที่นี่หนทางมันช่างริบหรี่เหลือเกิน

ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ เธอควรได้รับความยุติธรรมสิ ไม่ใช่ความตาย

"ไอ้คนป่าเถื่อน ไอ้คนใจบาป ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบ"

ทนายสาวเพียงหนึ่งเดียวบนเกาะหลุดปากด่ามาเฟียตรงหน้าอย่างฟิวส์ขาด

ไม่คิดเลยว่าจะมาถูกเขาปฏิเสธแบบนี้ทั้งที่เขานั่นแหละข่มขืนเธอ

เขาเป็นคนทำทั้งหมด แต่พอมีเด็กเกิดขึ้นเขาก็จะมาฆ่าเธอทิ้งบ้างล่ะ หาว่าเธอมั่วบ้างล่ะ

แบบนี้มันปัดความรับผิดชอบกันหนิหว่า

ลูกน้องของเวฆาถึงกับมองหน้าเธอด้วยแววตาตกตะลึงเพราะไม่เคยมีใครกล้ายืนด่าเจ้านายของพวกเขาแบบนี้มาก่อน

"เอาไปปล่อยกลางทะเล"

เวฆาหันหลังเดินกลับเข้าบ้านพักของเขาในทันที ไม่รอยืนฟังคำด่าทอยาวเหยียดของหญิงสาวจนจบ

"นี่นาย จะทำแบบนี้ไม่ได้นะ"

พริมาถูกคนของเวฆาจับตัวลากกลับไปยังหน้าชายหาดพร้อมกับมีคนถือสัมภาระของเธอตามไปด้วย

หญิงสาวได้แต่หวีดร้องอย่างหมดทางจะต่อสู้

เธอคงต้องจบชีวิตพร้อมเด็กในท้องเสียที่นี่จริงๆ ละคราวนี้

เมื่อเท้าของหญิงสาวสัมผัสกับน้ำทะเล น้ำตาของเธอก็ไหลพรั่งพรูออกมา

ยังไม่ได้บอกลาใครเลย จะต้องมาตายทั้งกลม

ก็เป็นศพไร้ญาติโดยฉลามฉีกกินเหมือนในครั้งแรกที่คิดเอาไว้จริงๆ