9
1314 คำ
เสียงประตูห้องนอนถูกเปิดออกทำให้ร่างบางของของขวัญผวา หันไปมองตามเสียงเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ทำให้เธอหายใจทั่วท้อง อย่างน้อยก็ยังเป็นเขา ไม่ใช่คนอื่นแบบที่ของขวัญกลัว เธอคิดไปต่างนานาว่าเขายังมีลูกน้องอีกนับสิบข้างนอกและเธอก็ไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง เรื่องเลวร้ายอาจเกิดขึ้นกับเธออีกก็ได้ แต่ถ้าหากเลวร้ายกว่าครั้งนี้เธออาจไม่สามารถทนมีชีวิตอยู่ต่อไปได้
“ของคุณ” เบนจามินเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับถุงกระดาษหลายใบ ยื่นมาให้ต่อหน้า
ของขวัญหรี่ตามอง “อะไร ฉันไม่รับของของคุณหรอก ปล่อยฉันไปเสียที ในเมื่อคุณก็รู้ว่าฉันไม่ใช่แล้ว”
เบนจามินถอนหายใจวางถุงลงกับพื้นแล้วขยับมานั่งบนเตียงใกล้ ๆ กับของขวัญ
“เรื่องนั้นผมรู้แล้ว แต่ผมไม่ขอโทษคุณหรอกนะ มันเป็นความผิดของคุณส่วนหนึ่งที่อยากมานอนบนเตียงผมเอง” เบนจามินบอกพร้อมกับอมยิ้ม ทำให้ของขวัญมองอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่าเขาจะอ้างกับเธอด้วยเหตุผลนี้
“แต่คุณก็ไม่ควรข่มขืนฉัน”
“เอาเป็นว่าผมจะชดใช้ให้ เอาอย่างนี้ไหน ๆ คุณก็เสียให้ผมไปแล้ว ผมขอเหมาคุณต่ออีกสองอาทิตย์ตามที่บอก”
ของขวัญกัดฟันกรอด “ฉันไม่ได้มีอาชีพแบบนั้นนะ และฉันไม่ต้องการเงินของคุณ สิ่งที่ฉันต้องการคือให้คุณปล่อยฉันไป”
“ผมปล่อยคุณไปไม่ได้หรอกเบบี๋ ผมมีให้คุณเลือกสองทาง ทางแรกคุณกลับไปแต่ครอบครัวคนรอบข้างคุณจะต้องเดือดร้อน เพราะคุณรู้อะไรเกี่ยวกับผมเยอะเกินไป”
ของขวัญมองส่ายหน้า “ไม่จริง ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคุณทั้งนั้น”
“เบบี๋คุณลืมไปแล้วเหรอ คุณเรียกผมว่ามาเฟีย และผมก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ด้วย แล้วผมจะปล่อยคุณไปง่าย ๆ ได้ยังไง” เบนจามินไม่พูดเปล่า มือหนายังช้อนคางมนขึ้นให้สบมองเขาชัด ๆ
ของขวัญปัดมือที่จับเธอออก “ฉันแค่พูดเดาไป คุณคงไม่ได้เป็นแบบนั้นจริง ๆ หรอกใช่ไหม”
“เสียใจที่รัก ผมเป็นแบบนั้นจริง ๆ และคุณต้องอยู่กับผมถ้าไม่อยากทำให้แม่กับเจ้านายที่บริษัทฯ เดือดร้อน”
“คนเลว นี่คุณสืบเรื่องของฉันมาหมดแล้ว”
“ผมแค่อยากรู้ว่าคุณเป็นใครกันแน่ก็เท่านั้น” เขาบอกกลับเสียงเรียบ
“เฮอะ ถ้าอย่างนั้นทางเลือกที่สองของฉันล่ะ”
“ทางเลือกที่สองของคุณน่ะเหรอ” เบนจามินพูดค้างไว้ แล้วกลั้วยิ้ม “อยู่กับผมที่นี่สองอาทิตย์ผมจะให้คุณหนึ่งล้านบาท”
“ไม่ ฉันไม่ขายตัว ถึงฉันจะจนเป็นแค่แม่บ้านแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรี และฉันก็มีงานที่สามารถหาเลี้ยงตัวเองได้”
“ของขวัญ ผมจะไม่เสียเวลาเถียงกับคุณด้วยเรื่องไร้สาระนี้อีก ตอนนี้ผมเหลือทางเลือกให้คุณทางเดียวและคุณต้องรับคือคุณต้องอยู่ที่นี่กับผมสองอาทิตย์หรืออาจเร็วกว่านั้นถ้าผมกลับก่อนหรืออาจช้ากว่านั้นถ้าผมยังไม่กลับ”
“คนเลว นี่ไม่ได้ฟังฉันพูดบ้างเลยหรือไง ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันมีแม่ มีงานต้องทำ และฉันต้องเรียนหนังสือด้วย”
ของขวัญบอกแล้ว อารมณ์เธอก็พุ่งขึ้นสูงกรีดร้องราวกับคนบ้าคลั่ง ขยับเข้าไปใกล้คนตัวโตแล้วรัวกำปั้นทุบตีไปที่แผงอกกว้างอย่างโมโหสุดจะทน “นี่แน่ะ คนเลว” ของขวัญลงไม้ลงมือ แต่ก็ถูกเขาจับข้อมือเล็กไว้ได้ทัน ขณะที่สาบเสื้อคลุมก็เปิดกว้างออกเพราะแรงโมโหนั้น
“ปล่อยนะคนบ้า” ของขวัญขู่ฟ่อ คำรามลั่น มือบางตกอยู่ในพันธนาการของเขา
“จำได้ไหมเบบี๋ ผมเคยบอกคุณว่ายังไง ถ้าคุณเอะอะโวยวายเสียงดัง หรือด่าว่าผมอีก ผมจะทำอะไรกับคุณ”
ของขวัญหน้าซีดเผือด “คุณคงไม่คิดจะทำจริง แค่เมื่อคืนคุณยังไม่พออีกหรือ”
“ไม่เลยที่รัก ว่าแล้วผมก็ชักอยาก...” เบนจามินพูดกรุ้มกริ่มแล้วกวาดสายตาจากใบหน้างามที่แดงเรื่อลงมาถึงร่องอกตูมที่อยู่ภายใต้บราเซียร์ตัวน้อย เห็นรอยคิสมาร์คที่เขาไว้เต็มซอกคอขาวมาจนถึงร่องอกนวลสร้างความชอบใจให้เขาอย่างมาก
“ยะ อย่านะ ขอร้องล่ะ ฉันไม่ไหวแล้ว”
“โธ่ เบบี๋คุณไม่ต้องทำอะไรก็ได้จ้ะ ที่เหลือผมทำเองนะ แต่ผมขอล่ะ ผมไม่ไหวแล้ว”
“อื้อ ไม่นะ...”
เบนจามินว่าเท่านั้นแล้วก็ผลักร่างบางของของขวัญให้ล้มลงกับที่นอนก่อนที่ตัวเขาจะปีนไต่ขึ้นมาคร่อมทับร่างขาวนวลที่เบนจามินเปลื้องเสื้อคลุมออกไปตั้งแต่เมื่อไรของขวัญก็ไม่ทันรู้ตัว ริมฝีปากหนาปิดประทับปากบางที่ช่างต่อต้านด่าทอเขายิ่งนักให้เงียบเสียง
“ห้ามส่งเสียงอะไรอีก คุณจะส่งเสียงได้ฉพาะเสียงร้องครวญครางที่เกิดจากการปรนเปรอเซ็กส์อย่างถึงใจของผมเท่านั้นก็พอ”
ไม่กี่นาทีร่างสูงกับสาวน้อยแสนสวยก็เหลือเพียงเนื้อแนบเนื้อ แล้วแม่นกน้อยจะหนีพ้นกำมือมัจจุราชผู้พรากพรหมจรรย์ได้ยังไง ริมฝีปากร้อนหันมาฉกที่ปลายถันสีชมพูสดสวย ลิ้นร้อน ๆ ตวัดชิมความหวานไปทั่วฐานสีน้ำตาลอ่อนก่อนจะขบเล็มเม็ดทับทิมที่ปลายยอดสร้างความเสียวซ่าน ปนหวาดกลัวให้หญิงสาว เข่าแข็งแรงของเบนจามินเข้ามาแทรกเปิดทางให้เขาได้นั่งคร่อมระหว่างขาเรียวสองข้างของเธอ
มือกำยำที่กำลังขยำบ้างลูบคลำบ้างที่อกอวบ ต้องละมือข้างซ้ายเลื่อนมากอบกุมความใหญ่โตของกล้ามเนื้อที่ต่ำกว่าเอวซึ่งตอนนี้มันแข็งขืนยืดตัวตนไปกว่าครึ่งไม้บรรทัดทำเอาสาวน้อยตะลึงตะลานพยายามจะดันกายลุกขึ้นหนี
แต่เบนจามินไม่ปล่อยโอกาสให้เธอทำแบบนั้นเขากดเธอแนบกับที่นอนหนานุ่ม แล้วจุมพิตห้ามเสียงประท้วงของเธอ ลิ้นร้อนกระชากความหวานออกจากเรียวปากของขวัญแทบจะหมดสิ้น
ไม่เท่านั้นในขณะที่เธอกำลังตกเป็นรองเขาก็คือผู้ชนะที่คว้าเส้นชัยด้วยการดันความใหญ่โตแทรกเข้าไปในดอกไม้สาวและกดลึกล้ำครั้งเดียวสุดมิดความอลังการ
กรี๊ดดดด!
“ผมขอโทษเบบี๋ ผมกลัวว่าถ้าผมมัวชักช้ายิ่งทำให้คุณเจ็บ”
เมื่อเธอจะอ้าปากด่ากราดเขา พ่อหนุ่มใหญ่ใจร้อนก็รีบขย่มขย้ำพรหมจรรย์ของเธออย่างเมามัน เขาถอนกายออกห่างและกลับเข้าไปหาอย่างบางครั้งเริ่มจากเนิบนาบ เปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น และแรงขึ้นจนของขวัญคิดว่าเธอจะต้องตายจากการกระทำของเขาอย่างแน่นอน
“พอ ๆ โอ๊ย!!”
“ไม่มีคำว่าพอหรอก ผมต้องการคุณ” ไม่ใช่เพียงแค่คำพูดแต่การกระทำของเขามันชัดเจน เรือนร่างที่สมบูรณ์แบบถูกเขากวาดมองด้วยตาจนไม่เหลืออะไร เบนจามินก้มมองจุดประสานที่เชื่อมเธอและเขาให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันให้ตายไม่น่าเชื่อว่าตัวตนของเขาจะไปอยู่ที่แคบแบบนั้นได้ ผู้หญิงอะไรทำไมทำให้เขากระหายสวาท อย่างจะยัดเยียดตัวตนให้เป็นของเธออยู่ตลอดเวลา
เสียงครวญครางและห้ามปรามของหญิงสาวราวกับแรงขับเคลื่อน ให้คนร่างสูงใหญ่ยิ่งกระแทกกระทั้นตัวตนเข้าหาเพื่อตีตราความเป็นเจ้าของอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
- ผู้เขียน
