บทที่ 7
1429 คำ
“โอ๊ย!...ยัยหมาบ้า”
กัปตันบารอนร้องลั่นด้วยความเจ็บ ใบหน้าคมหูตาแดงก่ำด้วยความโกรธ เขาโยนคนในอ้อมแขนลงไปในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ที่รองรับคนสองคนได้อย่างสบายๆ เมื่อโยนร่างบางลงอ่างอาบน้ำโดยไม่สนใจว่าคนที่ถูกโยนจะกระแทกเจ็บส่วนไหนบ้างเขาก็เปิดน้ำอุ่นใส่หญิงสาวทันที
“ไอ้กัปตันบ้า นลินเจ็บน่ะ”
นันท์นลินถึงกับจุกพูดไม่ออกเมื่อถูกโยนเหมือนเธอเป็นวัตถุไร้น้ำหนัก เมื่อมีแรงเธอก็ลุกพรวดกระโดดเข้าหาบุรุษหนุ่มที่ยืนเท้าสะเอวมองผลงานตัวเอง สายน้ำอุ่นๆ ที่ไหลลงมารดศีรษะจนเปียกชุ่มทำให้เส้นผมปรกมาบังหน้าซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการกระโดดเข้าหาคนที่ยืนหัวเราะร่วน
“ไอ้บ้า! ไอ้กัปตันบ้า ฉันจะฆ่าแก”
หญิงสาวกางปีกโผเข้าหากัปตันหนุ่มอีก เธอทั้งทุบทั้งข่วนเท่าที่จะทำได้ กัปตันบารอนหัวเราะขำในลำคอกับการแผลงฤทธิ์ของหญิงสาว เขาก้าวเท้าเข้าไปในอ่างอาบน้ำแล้วรวบแขนขาวเนียนทั้งสองข้างไว้ด้วยมือข้างเดียวจากนั้นก็ตวัดร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนแข็งแกร่ง เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอด้วยความรำคาญเมื่อคนในอ้อมแขนไม่หยุดดิ้นง่ายๆ
“นลิน ฉันสั่งให้เธอหยุดดิ้น”
กัปตันบารอนเอ่ยเตือนเสียงทุ้มลึก นัยน์ตาสีทองก้มลงมองปทุมอวบอิ่มที่เห็นอยู่รำไร ริมฝีปากแดง
ระเรื่ออยู่ใกล้แนบชิดจนเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เร้าอารมณ์จวนคลั่ง
“ไม่หยุด”
หญิงสาวตวาดแว้ดกลับอย่างไม่ยอมแพ้ พยายามดิ้นขลุกขลักภายใต้อ้อมแขนหนา นัยน์ตาคู่สวยกะพริบตาถี่ๆ ไล่สายน้ำออกจากดวงตา
“ถ้าเธอไม่หยุด ฉันจะปล้ำเธอเดี๋ยวนี้”
บารอนกระซิบขู่ชิดกับริมฝีปากหอมกรุ่นก่อนจะกดจุมพิตดุดันหนักหน่วงเร่าร้อนจนนันท์นลินถึงกับเข่าอ่อน ถ้าไม่ได้อ้อมแขนแข็งแรงประคองกอดไว้ป่านนี้เธอคงล้มไปกองกับพื้นแล้ว บารอนผละริมฝีปากออกอย่างแสนเสียดายก่อนจะหัวเราะร่วนเสียงดังด้วยความถูกใจระคนภาคภูมิใจ รู้ว่านี่เป็นจูบแรกของหญิงสาว ริมฝีปากที่จูบตอบแบบสะแปะสะปะไม่ประสีประสากลับเร้าอารมณ์ดิบของเขาได้อย่างประหลาด ถ้าหากนันท์นลินรู้จักจูบตอบอย่างช่ำชองคงทำให้เขาเดือดพล่านเป็นไฟจนแทบมอดไหม้ เขายกมือหนาขึ้นตบแก้มหญิงสาวเบาๆ พร้อมกับเอ่ยถากถาง
“ริอาจจะขายตัว แค่จูบ...เธอก็ยังจูบไม่เป็นเลย ผู้ชายหน้าไหนอยากซื้อโสเภณีที่ไร้ประสบการณ์”
นันท์นลินถึงกับน้ำตาตกในเมื่อได้ยินคำพูดเย้ยหยัน เธอกัดปากจนห้อเลือด ใบหน้างามเชิดขึ้น ดวงตากลมโตแข็งกร้าวจ้องมองอีกฝ่ายเขม็งก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำคำที่ทำให้กัปตันดี ทีสต์ ถึงเดือดเป็นไฟ
“ครั้งแรก...อาจไร้ประสบการณ์ แต่ครั้งที่สอง ครั้งที่สามคงทำได้ช่ำชองกว่านี้”
“หมายความว่าไงครั้งที่สอง ครั้งที่สาม”
บารอนกระชากเสียงถามด้วยความโกรธ มือหนาเอื้อมไปบีบคางคนพูดได้แน่น ความโกธรถูกอัดเข้ามาจนแล่นพล่านทั่วกาย
“ฉันจะขาย...เมื่อได้ขายครั้งแรกแล้วมันก็ต้องมีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม ถึงตอนนั้นฉันคงชำนาญช่ำชองกว่านี้ ลูกค้าที่ซื้อบริการคงพึงพอใจสมเนื้อกับเงินที่จ่ายมา”
“เธอไม่มีสิทธิ์ขายให้ใครทั้งนั้น นอกจากกัปตันบารอน ดี ทีสต์คนเดียว”
บารอนกัดฟันกรอด ใบหน้าคมเข้มถมึงทึง โกรธจนแทบจะฆ่าหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้ มือหนาแข็งแกร่งกระชากร่างบางเข้ามาปะทะอกกว้างแล้วตวัดอุ้มออกมาจากห้องน้ำ
เตียงนอนขนาดใหญ่เบาะหนานุ่มเป็นปราการชั้นดีที่รองรับน้ำหนักหญิงสาวไม่ให้แตกหักเมื่อถูกโยนมาโดยไร้ความเมตตาปราณี
นันท์นลินกระเถิบกายถอยหนีจนแผ่นหลังชนกับหัวเตียงเย็นยะเยือก ปากเอื้อนเอ่ยอวดเก่งว่าจะขายครั้งที่หนึ่งครั้งที่สอง แต่ในใจกลับหวาดกลัวหวั่นไหวต่อกระแสแห่งความปรารถนาที่กำลังแล่นพล่านทั่วกาย เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกสั่นสะท้านทุกครั้งที่ถูกนัยน์ตาสีทองจ้องมองราวกับเปลื้องผ้าเธอออกจากกายทุกคราที่มือหนาสีแทนแตะต้องตามร่างกายเธอรู้สึกหวาบหวิวจวนจะคลั่งไม่อยากให้เขาผละออกไป เธอต้องเป็นบ้าไปแล้ว เธอไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนเหมือนกับกัปตันดี ทีสต์ เจ้าแห่งท้องทะเลสีคราม
บารอนแอบลอบมองหญิงสาวขณะที่เดินไปหยิบเสื้อจากตู้เสื้อผ้า เขารู้ว่าหญิงสาวกำลังสับสนต่อสู้กับความต้องการของตนเอง อาการของนันท์นลินในขณะนี้ก็ไม่แตกต่างจากเขาเท่าใดนัก เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนถูกโยนใส่หัวหญิงสาวที่กำลังนั่งกอดอกอยู่บนเตียง
“เปลี่ยนชุดซะ เดี๋ยวได้หนาวตายก่อนได้ขายตัว”
อีกครั้งที่น้ำเสียงเยาะเย้ยถากถางหลุดออกมาจากปากสีสดของกัปตันหนุ่มเจ้าของเรือ บารอนนึกแปลกใจว่าตัวเขาเป็นอะไรไป คอยพูดจาถากถางเรื่องการเสนอขายตัวของคนที่นั่งสั่นอยู่ตรงหน้าอยู่เรื่อยไปหรืออาจเป็นเพราะการต่อต้านของเขาที่ไม่ต้องการให้เธอทำเช่นนี้จึงได้แสดงออกมาด้วยคำพูด
นันท์นลินกัดเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอายเมื่อถูกเยาะเย้ยถากถาง เธอรับเสื้อเชิ้ตมากำไว้แน่นก่อนตัดสินใจพูดในสิ่งที่นึกคิดไว้
“ฉัน...นลินอยากตกลงกับคุณดี ทีสต์เรื่องเงิน...”
“ได้...ฉันจะจ่ายให้เธอทันทีหนึ่งล้านบาทตามที่เธอเรียกร้อง ถ้าบริการถูกใจฉันเพิ่มให้อีกห้าแสน”
นันท์นลินกัดริมฝีปากแน่น เชิดหน้าขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดที่เปิดบาดแผลให้เหวอะหวะมากกว่าเดิม
“ไม่จำเป็นค่ะ นลินต้องการแค่หนึ่งล้านเท่านั้น”
“ฮึ!...ใจกว้างเสียด้วย ตกลง...หนึ่งล้านบาทแลกกับการเป็นนางบำเรอให้ความสุขกับกัปตันดี ทีสต์ จนกว่าเรือเดอะรอยัล อาดามัส จะเทียบท่าแตะแผ่นดิน”
“จนกว่าเรือจะแตะแผ่นดิน...นานแค่ไหนคะ”
หญิงสาวทวนคำพูดของอีกฝ่ายอย่างละเมอก่อนขบเม้มริมฝีปากไว้แน่น
“สองถึงสามเดือน” บารอนเอ่ยตอบอย่างหงุดหงิดทุกคราที่เห็นริมฝีปากอวบอิ่มสีหวานถูกขบเข้าหากัน
“สามเดือน...”
หญิงสาวทวนคำด้วยความไม่แน่ใจ การที่ต้องอยู่กับบุรุษหนุ่มที่มีอิทธิพลต่อร่างกายและจิตใจอย่างกัปตันดี ทีสต์ ตลอดทั้งวันทั้งคืนเป็นเวลานานถึงสามเดือนเธอไม่แน่ใจว่าเธอจะทนต่อแรงเสน่หาที่ทำให้กายเธอสั่นเทิ้มทุกคราที่เข้าใกล้กัปตันดี ทีสต์ ได้หรือเปล่า
บารอนได้ยินเสียงงึมงำของหญิงสาวก็เข้าใจผิดคิดว่าเวลาสามเดือนมันเนิ่นนานเกินไปสำหรับคนที่ต้องการขายในครั้งแรก เขาเดินกระแทกเท้าเข้ามาใกล้ร่างบางหอมละมุน ใบหน้าคมเข้มถมึงทึง นัยน์ตาลุกโชนด้วยดวงไฟลูกใหญ่
“ถอดไอ้ชุดนอนสกปรกออกได้แล้ว ถ้าเธอคิดจะขาย...ก็ควรเริ่มแสดงบทบาทของตนเองนับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป”
“ได้! นลินจะทำหน้าที่ของตนเองไม่ให้ขาดตกบกพร่องให้คุ้มกับเงินหนึ่งล้านที่คุณดี ทีสต์จ่ายไป”
ใบหน้างามเนียนเชิดขึ้นอย่างถือดี ดวงตาคู่สวยดำขลับจ้องมองนัยน์ตาสีทองอย่างท้าทาย เท้าเปล่า
เปลือยเดินมาหยุดนิ่งแนบชิดกับเรือนกายกำยำจนได้ไออุ่นของกันและกัน มือบางเริ่มปลดสายชุดนอนเส้นเล็กออกจากบ่าเนียนทีละข้างจนเห็นปทุมคู่งามอวบอิ่มขาวผ่อง
กัปตันบารอนกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เขาแทบลืมหายใจขณะที่จับจ้องตามการเคลื่อนไหวของหญิงสาว เมื่อชุดนอนสีขาวสะอาดถูกปล่อยให้ตกลงไปกองอยู่ที่เท้าเขาถึงกับสะดุ้งเฮือก เลือดในกายร้อนผ่าวเดือดพล่าน เส้นเอ็นทุกสัดส่วนในร่างกายเต้นตุ๊บๆ ด้วยความต้องการจนปวดร้าวไปทั่วเรือนกาย
“แสดงต่อไปสิ เธอน่าจะรู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง”
บารอนกัดฟันกรอดๆ เพื่อระงับความต้องการ เสียงที่เอ่ยสั่งแหบพร่าสั่นเทาตามแรงอารมณ์ที่ตีประดังจนปวดระบม
- ผู้เขียน
