“ลูกก็คิดเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ ฝั่งซุ้มของเด็กผู้ชายไม่มีอะไรน่าสนใจเท่าไรนัก” องค์ชายใหญ่ออกความคิดเห็นทำให้ทุกคนเริ่มพยักหน้ารับ จะมีใครหาญกล้าตำหนิงานที่ทางวังหลวงจัดนอกจากพ่อลูกตระกูลฉู่
“เช่นนั้นเอาไว้ครั้งหน้าต้องหาอะไรสนุก ๆ มาไว้ให้พวกเจ้าเสียแล้ว” บุรุษสูงศักดิ์เอ่ยด้วยรอยยิ้มผ่อนคลายความตึงเครียดของทุกคน
“ในเมื่องานเลี้ยงวันนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว เราก็ควรกลับกันเลยดีรึไม่พ่ะย่ะค่ะ” หยวนติงหรงออกหน้าเมื่อเห็นว่าบรรดาบุตรหลานของพวกเขาเริ่มเหนื่อยจากการออกข้างนอกมาเป็นเวลานาน
“ได้” ร่างสูงสมส่วนประคองภรรยารักให้ลุกจากที่นั่ง ในฐานะผู้กุมอำนาจมากมายย่อมต้องกลับก่อนมิเช่นนั้นคนอื่นก็ไม่สามารถกลับได้
“น้อมส่งเสด็จพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ” ทุกคนลุกขึ้นเพื่อคำนับเหล่าเชื้อพระวงศ์ เมื่อผู้มีอำนาจมากที่สุดจากไปคนที่เหลือจึงพากันทยอยกลับ
“คุณหนูฉู่” เสียงสดใสทักทายทำให้เจ้าของชื่อหันกลับไปมอง
