หลายวันต่อมาที่จวนตระกูลฉู่ก็มีแขกมาเยี่ยมเยือน สองพ่อลูกจากตระกูลต่งกำลังนั่งอยู่ในโถงรับแขก ทั้งสองใส่ชุดสีเขียวอ่อนเข้าคู่กันดูน่ารักไม่น้อย
“กลับจากวังก็มาเลยงั้นหรือ” เจ้าบ้านทักทายพลางยกมือไม่ให้คำนับมากพิธี
“เพราะหลุนเอ๋อร์บอกว่านัดกับคุณหนูฉู่เอาไว้น่ะสิ” ด้วยรู้จักกันมานานจึงทำให้เจ้ากรมโยธาชินชากับท่าทางไม่รับแขกของคู่สนทนา
“คุณหนูต่ง!” เสียงหวานใสทักทายมาแต่ไกลด้วยคนใช้เพิ่งไปแจ้งว่าแขกของนางมาถึงแล้ว
“คุณหนูฉู่” ใบหน้าพริ้มเพราพลันยิ้มอย่างร่าเริง ภาพนั้นทำให้คนเป็นพ่อรู้สึกดีขึ้นมา
“คารวะท่านเจ้ากรมโยธาเจ้าค่ะ” ร่างเล็กยอบกายลงเพื่อคำนับผู้ใหญ่
“ยินดีที่ได้พบนะคุณหนูฉู่” ถึงจะไปมาหาสู่กันอยู่บ้างแต่เขาก็ไม่ได้มีโอกาสพบสมบัติล้ำค่าของตระกูลฉู่เท่าไรนัก คงเพราะฉู่หว่านโจวเก็บงำไว้มิให้ใครพบเห็นจนมีข่าวลือว่าเขาหวงแหนบุตรียิ่งกว่าสิ่งใด
“ยินดีที่ได้พบสหายของท่านพ่อเจ้าค่ะ”
