ฝั่งเด็กว่าวุ่นวายแล้วฝั่งผู้ใหญ่ก็ไม่น้อยหน้า บัดนี้บรรดาผู้นำตระกูลทั้งหลายต่างพากันนั่งส่งยิ้มแห้งให้กับบรรยากาศไม่สู้ดี ฟ้าฝนก็ไม่มีทั้งยังแจ่มใสสดชื่นไฉนเลยถึงรู้สึกเหมือนอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก
“ไม่ได้พูดคุยกันนานเลยนะท่านเสนาบดีฉู่” รอยยิ้มเสแสร้งถูกส่งมาจากบุรุษผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดินที่กำลังนั่งจิบชาจากมือฮองเฮารัก
“พระองค์คงป่วยหนักสินะพ่ะย่ะค่ะถึงได้ลืมว่ากระหม่อมเข้าเฝ้าที่ท้องพระโรงทุกเช้า” ในแผ่นดินนี้จะมีใครหาญกล้าต่อปากต่อคำฮ่องเต้ได้เท่าเสนาบดีฝ่ายขวา
“ฝ่าบาทน่าจะหมายถึงการสนทนาตามประสามิตรสหายมากกว่านะ” เสียงทุ้มของเสนาบดีฝ่ายซ้ายหยวนติงหรงยิ่งเพิ่มความอึมครึมให้กับบรรยากาศโดยรอบมากยิ่งขึ้น
“พูดเหมือนพวกเราสามารถใช้คำว่า มิตรสหาย ได้อย่างนั้นแหละ” มิตรที่ใดจ้องจะแทงข้างหลังกันเช่นนี้ คำนั้นทำเอาขุนนางหลายคนถึงกับเสียวสันหลังวาบ
“เรามิได้ป่วยเสียหน่อย ท่านจะใจร้ายกับเราเก
