เวลา 4 ทุ่ม
มาริสาเอาแต่นั่งร้องไห้ไม่กล้าหลับตาลงเพราะเธอกลัวไหมหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความมืดที่มีแค่แสงไฟจากตะเกียงเล็กๆ ความเงียบที่อยู่รอบๆ ตัวเธอตอนนี้มันทำให้เธอกลัวมากๆ จึงได้แต่ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาเพื่อระบายความในใจ
“ฮือออ...แม่คะพ่อคะ...มายกลัว มายกลัวเหลือเกิน...มายอยากกลับบ้าน...ฮือออออ”
เธอร้องไห้นั่งกอดเข่าพิงประตูที่เขาล็อคเอาไว้จากข้างนอกด้วยความกลัว
“มายอยากกลับบ้าน...มายกลัว...”
เธอพูดกับตัวเองอย่างดูน่าสงสาร ตอนนี้คนที่เธอนึกถึงตลอดเวลาก็คือพ่อกับแม่ของเธอเท่านั้น ไม่รู้ป่านนี้พวกท่านจะเป็นยังไง คงจะเป็นห่วงเธอมากและออกหาตัวเธอกันยกใหญ่
เธอไม่เข้าใจเลยว่าพิษณุคู่หมั้นของเธอและก็ตัวเธอไปทำอะไรให้เขาต้องโกรธแค้นมากขนาดนี้ เธอไม่เคยรู้จักเขามาก่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าครอบครัวของเขาเป็นใคร เธอรู้จักเขาจากเพื่อนสนิทของเธอเท่านั้นรู้แค่ว่าเขาเป็นเจ้าของเกาะมันทรา และก็เ
