อิทธิพัทรเอาอาหารของมาริสาที่พี่สมใจเตรียมมาให้ไปเททิ้งจนหมด และเขาก็พาเธอมาที่ชายหาดที่มีเหล่าแม่บ้านที่กำลังนั่งหาหอยกันอยู่ใกล้ๆ โขดหินประมาณ 2-3 คน
“นั่งลง...”
เขาสั่งให้เธอนั่งลงแต่เธอไม่ยอมทำตามเขาง่ายๆ เขาจึงผลักหลังเธอจนล้มลงไป
“โอ๊ย...”
เธอล้มลงไปกลางวงแม่บ้านจนทุกคนตกใจ
“มาที่นี่จะมานอนเฉยๆ ให้คนอื่นเขาหาข้าวหาน้ำให้กินได้ไง อยากกินอะไรก็ต้องหากินเอง...”
“งั้นคุณก็ปล่อยฉันกลับบ้านสิ...จะมาจับตัวฉันไว้ทำไม...?”
“ไม่มีทาง...”
“คุณอิทธิพัทร...”
เธอลุกขึ้นยืนอย่างโมโหมองหน้าเขาอย่างรู้สึกโกรธมากๆ
“ถ้าอยากจะอดตายก็เชิญนะ...”
เธอกำมือแน่นและน้ำตามันก็คลอออกมา เสียแรงที่เธอเคยรู้สึกดีกับเขา แต่ตอนนี้มันไม่เหลืออีกแล้ว
“น้ำตาไม่ได้ช่วยอะไรหรอกนะ ถ้าคุณอยากมีชีวิตกลับไปหาเจ้าบ่าวของคุณ ก็ต้องอดทนเอาไว้มากๆ ถ้าอยากกินก็หากินเองเพราะที่นี่มันไม่ได้สบายเหมือนบ้านคุณแล
