“อืม!” เขารับคำในลำคอเบาๆ โดยไม่หันมามองหน้าเธอด้วยซ้ำ ด้วยกลัวว่าจะทำหน้าไม่ถูกถ้าต้องมองตาเธอตอนนี้ จึงต้องเสมองถนนเบื้องหน้าแทน
“ว่างรึเปล่า”
“คะ?” เธอหันมาทำหน้างง เมื่อจู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่องแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“จะชวนไปช่วยเลือกของใช้ให้ละมุน”
“ว่างคะ ถึงไม่ว่าง ฉันก็จะไป ฉันอยากไปเลือกของให้ละมุนด้วยตัวเอง ขอบคุณนะคะบอสที่ให้ฉันมีส่วนร่วม” พูดจบเธอก็เอื้อมมือไปหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กในกระเป๋าสะพายที่อยู่ด้านหลังขึ้นมา
“ทำอะไร” เห็นเธอนั่งจดยุกยิกๆ เขาก็อดถามไม่ได้
“ก็ลิสต์รายการว่าเราจะต้องซื้ออะไรบ้างไงคะ” เธอง่วนอยู่กับจดโน่นนี่นั่นจนดูวุ่นวายไปหมด ต่างกับเจ้าหมาตัวน้อยที่หลับสบายไปแล้วบนตักนุ่มๆ ของเธอ กระทั่งมาหยุดอยู่ที่ร้านเพ็ทช็อป
ขณะที่เธอยังง่วนอยู่กับการจดรายการไม่จบไม่สิ้น ประตูฝั่งเธอก็ถูกเปิด พร้อมกับเขาที่โน้มลงมาปลดเข็มขัดนิรภัยให้ ใบหน้าเขาที่ห่างจากใบหน้าเธอไม่ถ
