“ใครบอกว่ามีหัวเดียว พี่มีอีกเยอะเลยแหละ” เป็นความจริงที่ออกจากปากของผมไป ผมเคลื่อนตัวโดยการมานั่งกลางโซฟาห้องโถงใหญ่ของบ้านในขณะที่ร่างเล็กเรียวบางเดินตามมานั่งตรงข้าม การเคลื่อนตัวของอีกฝ่ายสะดุดสายตาผมทุกครั้งเพราะมันมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกยิ่งได้มองก็ยิ่งสะกดสายตาให้มองได้อีกซ้ำๆ แต่ต้องดึงสติกลับมาในทันใดที่สบสายตาของอีกฝ่าย “เฮ้ยอย่างมองพี่แบบนี้ดิ หมายถึงเพื่อนช่วยด้วย”
“อันนี้ยิ่งน่าห่วงเลย”
“พี่ต่างหากที่ต้องเอ่ยคำนี้”
ห่วง คำนี้ใช้กับผมไม่ได้หรอกแต่ถ้าหากเปลี่ยนกันผมมากกว่าที่ต้องเอ่ยคำนี้ให้คนตรงหน้า ฟางเธอเหมาะกับคำนี้มากที่สุดในช่วงเวลานี้
“ฟางรู้แต่ฟางไม่เหมือนเดิมแล้วพี่ต้าห่วงน้อยลงได้เลย”
“ครับ” ผมเอ่ยเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
“จริงๆ นะคะ”
“พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะส่วนเรื่องโรงเรียนของชายเตพรุ่งนี้เราไปดูกันนะฟาง” เรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องจัดการให้เสร็จเพราะเดือน
