การก้าวเดินตามคนตัวสูงใส่เสื้อเชิ้ตดำสนิทตัดกับสีผิวขาวแบบสุดๆ ยังไม่เท่าการตกเป็นเป้าสายตาตั้งแต่ก้าวเข้ามายังโรงพยาบาลแห่งนี้ ยังไม่ชินจริงๆ สำหรับการตกเป็นเป้าสายตามารวมเป็นจุดเดียวขนาดนี้ถึงแม้จะเคยเจอมาตั้งแต่รู้จักกับพี่ต้าเว้นแค่การไปมหาลัยเท่านั้นเอง พอเราทั้งสองคนเข้ามาในลิฟต์กล่องสี่เหลี่ยมนี้นิ้วชี้ของคนที่ยืนอยู่ใกล้แผงตัวเลขมากสุดก็กดลงไปยังเลขชั้นเป้าหมายระบบฟันเฟืองที่ถูกตั้งเองไว้จึงทำงานออกมา
“เดี๋ยวตอนเย็นไปบ้านไอ้ฟ้ากัน”
ฉันรู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไรและไปทำไมบ้านเพื่อนตัวเอง
“พี่ต้าคิดว่างอแงมั้ย”
“จะเหลือเหรอ”
คงจะเป็นความจริงที่สุด
เพราะเมื่อคืนไลน์ฉันถูกใช้งานมากที่สุดแล้ว
“เดี๋ยวหาอะไรไปปลอบใจด้วยดีกว่า”
“แล้วก็มาว่าพี่ตามใจเธอก็ใช่ย่อยเลยนะ” ว่าแล้วต้องโดนค่อนขอดและการโต้กลับของอีกฝ่ายมักเป็นแบบนี้อยู่เสมอไปเปลี่ยนแปลงง่ายๆ เหมือนไม่มีใครยอมใครมากกว่า เรื่อง
