ความกลัวมีอยู่เต็มไปหมดซึ่งมันมาพร้อมกับความกังวลไม่ใช่ของผมหรอกแต่เป็นของอีกฝ่ายมากกว่า ผมทำอะไรไม่ได้มากไปกว่ายืนมองนิ่งๆ ตามสไตล์ของตัวเองทว่าสายตากับเก็บรายละเอียดไว้ทั้งหมด ทุกอย่างไม่สามารถรอดพ้นสายตาของตัวผมได้ถึงแม้ว่าเรื่องบางเรื่องมันจะไม่เกี่ยวข้องกันก็ตาม
การอ่านอีกคนออกในบางครั้งผมก็ไม่อยากรับรู้ทว่าทุกครั้งมันสามารถทำให้เป็นผลดีกับตัวเองอยู่เสมอท่านพ่อบอกทุกครั้งว่ามันเป็นส่วนหนึ่งที่หลายคนต้องการแต่ก็ทำไม่ได้ฉะนั้นในเมื่อเรามีอยู่ในตัวก็มองว่ามันเป็นสิ่งดีไปซะอย่างน้อยๆ ทุกครั้งก็สามารถหยิบสิ่งนี้มาใช้ประโยชน์จากมันได้
“…”
“ในเมื่อไม่มีก็ขอตัวกลับ”
มันนานไปแล้ว
ผมควรกลับบ้านตัวเองได้แล้ว
“ไม่มีแค่นั้นหรอก คุณชายต้าจะยอมโดนด่า โดนดูถูกได้ยังไงในเมื่อมันมีอะไรมากกว่านั้น”
“งั้นก็เรื่องของมึง” ผมไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไรถึงแม้คนที่กำลังเอ่ยปากจะอยู่ในฐานะพี่ชายก็ตาม “อยาก
