ฉันหนีมาร้องไห้คนเดียวในห้องนอน ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่บ้านชีวิตก็ไม่เคยสัมผัสคำว่าความสุขเลย ตอนอยู่อเมริกามันดีกว่านี้มาก อย่างน้อยก็ไม่เคยถูกบังคับให้ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ
ไม่อยากร้องไห้เพราะรู้สึกเกลียดน้ำตาของตัวเอง เกลียดที่อ่อนแอ แต่ทำไมบ่อยครั้งฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นแบบนั้น….เป็นอย่างที่ตัวเองไม่ชอบ
คิดว่าเรียนจบจะมีชีวิตเป็นของตัวเองแต่ทว่ากลับคิดผิด ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเป็นหุ่นเชิดที่พ่อสั่งให้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ถึงแม้ฉันจะรั้นแต่รู้ดีว่าไม่มีทางหนีพ้นคงต้องเลือกสักทาง
ปัญหานี้มันอึดอัดภายในใจอนากจะระบายมันออกมาแต่ไม่กล้าพูดกับใครเลยแม้กระทั่งทิชาที่เป็นเพื่อนสนิท
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูห้องทำให้ฉันที่กำลังเหม่อมองไปด้านนอดหน้าต่างมีสติ
“คุณหนูคะ ท่านให้มาตามไปทานข้าวค่ะ”
“ฝากบอกคุณพ่อด้วยนะคะว่าเกลไม่หิว” ฉันตะเบ็งเสียงตอบกลับแม่บ้านที่ยืนรอฟังคำตอบอยู่ด้
