ฉันให้ทิชามารับเพราะไม่อยากเรียกคนของพ่อ กลับบ้านไปก็พอรู้ว่าจะถูกบ่นยังไงบ้าน ตอนนี้ฉันปิดเครื่องโทรศัพท์ไปแล้ว
“ยังไงไม่เลิกยุ่งกับเขาอีกหรอเกล” ทิชาหันมาถามเมื่อฉันเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ
“อย่ามองแบบนั้นสิระหว่างฉันกับเขามันมีข้อตกลงร่วมกันนิดหน่อยน่ะ”
“อือๆ จะทำอะไรไม่ห้ามหรอก ฉันรู้ว่าแกมีเหตุผล”
“คงมีแต่แกที่เข้าใจ”
“ถ้าอยู่ที่บ้านแล้วอึดอัด ย้ายออกไปอยู่คอนโดดีไหมเกล” ข้อเสนอของทิชามันฟังดูเข้าท่าเลยทีเดียวและฉันก็คิดอย่างนั้น แต่ถ้าขอพ่อคงไม่ยอมแน่ๆ
“ทำเหมือนพ่อฉันจะยอม”
“ก็แอบซื้อคอนโดไว้สิ เงินแกมีตั้งเยอะพ่อไม่รู้หรอก”
“พ่อไม่รู้แต่พี่เรย์ล่ะ รายนั้นรู้ทุกอย่างเหมือนแอบติดจีพีเอสไว้ที่ตัวฉัน”
“พี่เรย์นี่หวงแกตั้งแต่เด็กยันโตไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ”
“เปลี่ยนสิใครว่าไม่เปลี่ยน เปลี่ยนไปเยอะเลย” พอพูดเรื่องนี้มันทำให้รู้สึกหนักอึ้ง ก่อนจะเบือนหน้ามองวิวด้านนอกกระจก
