EP 02 คนลองดีไม่เคยตายดี
1099 คำ
หลังจากทานข้าวด้วยกันเรียบร้อย เจ้าป่าเดินกลับขึ้นห้องนอนไป ส่วนหญิงสาวยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเมื่อเธอกำลังรู้สึกพะอืดพะอมอย่างหนัก แต่เขากลับไม่สังเกตเห็นเลยสักนิด
“ไปโรงพยาบาลมั้ยครับคุณหนู”
“ไม่ได้” นั่นก็เพราะว่าหากมีใครรู้นอกเหนือจากเธอ เจ้าป่าจะตกอยู่ในอันตราย
“ครับ เมื่อสักครู่คุณลูเซียโน่โทรมา ผมเห็นว่าคุณหนูทานข้าวอยู่เลยบอกไปว่าคุณหนูไม่ว่าง”
“ไปเอาโทรศัพท์มาให้ที” การ์ดพยักหน้ารับพร้อมเดินออกไป ไม่นานก็กลับมา
“ออกไปรอข้างนอก ฉันจะคุยธุระกับพี่ชายสักหน่อย”
“ได้ครับ”
“เฮ้อ” หญิงสาวถอนหายใจหนัก เธอไม่อยากโกหกหรือปิดบังแฝดเลยสักนิด แต่หากบอกไปเธอคงได้เข้าโครงการคุ้มครองของตระกูลแน่ ๆ
“ว่าไงคนโต?”
“ไม่เห็นเข้ามาบ้านเลย จะเดือนหนึ่งแล้วนะเซีย” ลูเซียโน่ผู้เป็นพี่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจมากนัก
“งานเซียยุ่ง เอาไว้วันนี้ตอนเย็นถ้าไม่มีอะไรจะเข้าไปหานะ”
“มีอะไรให้ช่วยมั้ย?” แค่ได้ยินคำถามพร้อมน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง น้ำตาของเธอกลับพร้อมจะไหลลงมาทุกเมื่อ ช่วงนี้ดูเหมือนว่าอารมณ์จะอ่อนไหวเกินไปสักหน่อย
“ไม่มีหรอก”
“ไม่สบายใจเรื่องไหน ก็กลับบ้านมากอดพี่นะ”
“รักคนโตนะ”
“พี่ก็รักหนู และอยากเห็นหนูมีแต่ความสุขนะเซีย อย่าให้ใครมาทำรอยยิ้มของเธอหายไป พี่ไม่อยากฆ่าคนตอนใยไหมท้อง”
“สบายใจเถอะ ไม่มีใครมาทำอะไรเซียหรอก เขารู้กันทั้งนั้นว่าแฝดเซียน่ะดุทุกคน”
“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น เพราะส่วนใหญ่คนลองดี ไม่เคยตายดีเลยสักคน” อลิเซียเม้มปากแน่น ที่เธอมั่นใจมาตลอดว่าไม่มีใครรู้เรื่องของเจ้าป่า สงสัยจะต้องคิดใหม่แล้ว
“งั้นเดี๋ยวเซียทำงานก่อน สักสามโมงจะบอกอีกทีว่าได้เข้าไปมั้ย”
“ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดี ให้น้องสาวของพี่มีแต่ความสุขครับ” ลูเซียโน่มักจะพูดแบบนี้เสมอและเกือบจะทุกครั้งเวลาที่เขาโทรหาเธอ
“เหลืองานอีกเยอะมั้ยที่ฉันต้องเคลียร์”
“ไม่มากแล้วครับ จริง ๆ แล้วคุณหนูไปบ้านได้ครับ”
“อืม งั้นสี่โมงเย็นให้คนเตรียมรถรอแล้วกัน ฉันจะพักสักหน่อย”
“ได้ครับ” ร่างบางค่อย ๆ ลุกจากเก้าอี้อย่างระมัดระวัง และเดินตรงขึ้นด้านบน
“เข้ามาทำไมไม่เคาะประตูล่ะครับ” เจ้าป่าเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามา
“มีอะไรที่นายต้องอายฉันอีกหรือไง?” อลิเซียเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม ก่อนจะมองสำรวจร่างกายกำยำของเจ้าป่าที่ตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูปกปิดส่วนล่างเอาไว้
“จะอาบน้ำพร้อมผมเลยหรือเปล่า?”
“นายอยากหรือเปล่าล่ะ?”
“ผมมีสิทธิ์เลือกเหรอ ในเมื่อสถานะที่ผมอยู่ไม่ต่างจากผู้ชายบำเรอกามให้คุณ”
“พูดมากเกินไปแล้วเจ้าป่า อย่าด้อยค่าตัวเองนักเลย”
“ที่คุณทำมันด้อยค่าผมมากกว่านี้อีก”
“ถ้าการที่ฉันพยายามปกป้องนายจากทางเดินที่นายกำลังจะเดินผิด มันด้อยค่านายมากก็อดทนเอาหน่อย เพราะหากเมื่อไหร่ฉันไม่ปกป้องแล้วนายจะได้รับอิสระมากกว่าที่ต้องการเสียอีก”
“ผมก็รอให้มีวันนั้นเหมือนกัน วันที่คุณยอมปล่อยผมไป” เขาพูดจบแล้วเดินหมุนตัวเข้าห้องน้ำไปในทันที ทิ้งให้เธอคิดไม่ตกกับคำพูดแย่ ๆ เหล่านั้น
“เพราะฉันรักนายเจ้าป่า ฉันถึงอยากให้นายมีชีวิตที่ดี แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมมันกลายเป็นการทำลายความสุขในชีวิตของตัวเองไป” หญิงสาวพูดก่อนล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า
สามโมง เธอลืมตาตื่นพร้อมมองไปด้านข้าง ก่อนเห็นว่าตอนนี้เจ้าป่ากำลังดูรูปของบางคนในโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้มอย่างไม่ทันระวัง แม้ว่าเธอมองเขานานนับสามนาที เจ้าตัวก็ไม่รู้สึก
“อื้ม” เธอแกล้งส่งเสียงครางในลำคอเพื่อให้เจ้าป่ารู้สึกตัว ไม่อยากทะเลาะหรือมีปากเสียงในตอนนี้จึงไม่ทักเรื่องที่เขาทำอยู่
“คุณตื่นแล้ว เหนื่อยมากหรือไง ผมออกมาคุณก็หลับแล้ว”
“อืม เหนื่อย”
“มีงานอะไรให้ผมช่วยทำหรือเปล่าล่ะ?” ร่างหนาเอ่ยถาม
“ไม่มีหรอก นายอยู่เฉย ๆ ก็พอ”
“ผมไม่มีประโยชน์อย่างอื่นนอกจากเรื่องเซ็กซ์สินะ”
“ถ้าอยากทำ ฉันหาคดีให้นายว่าความดีมั้ยล่ะ?”
“ผมไม่ได้เป็นทนายมานานแล้ว”
“ความรู้ในหัวของนาย ไม่หายไปหรอกมั้ง” เธอพลิกตัวหันหน้าเขาหาเขา
“แล้วมีคดีให้ผมทำเหรอ ครอบครัวคุณคงมีทนายฝีมือดีอยู่แล้ว”
“คดีฆาตกรรม เอามั้ยล่ะ ถ้านายว่าความให้ฉันชนะได้ ฉันจะปล่อยนายไป”
“คุณจะฆ่าใคร”
“ผู้หญิงที่นายรัก เผื่อว่าการตายของเธอ จะสร้างประโยชน์ให้นายบ้าง ไม่ใช่มีแต่นายที่สร้างให้เขาอยู่เพียงฝ่ายเดียว” อุตส่าห์ตั้งใจแล้วว่าจะไม่ทะเลาะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงยับยั้งอารมณ์ของตัวเองไม่เคยได้เลย
“ถ้าคุณแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเล็บ ผมจะไม่อยู่ที่นี่อีก ต่อให้ต้องตายเพื่อหนีจากกรงของคุณ ผมก็จะทำ”
“นายรักเธอมากเลยเหรอ?”
“มากจนผมไม่เคยคิดเผื่อใจ”
“หึ! ตลกสิ้นดี ทั้งที่นายถวายแทบจะทั้งชีวิตให้ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับทุ่มเทเพื่อผู้ชายอีกคน นายมันช่างน่าสมเพชจริง ๆ เจ้าป่า”
“เหมือนคุณไง ขนาดผมไม่รัก ยังอยากจะมีผมไว้ น่าสมเพชไม่ต่างกัน”
“เจ้าป่า!”
“รับให้ได้สิคุณอลิเซีย เพราะคุณเองก็ผูกมัดผมเอาไว้ด้วยเรื่องบัดซบเหมือนกัน”
“ฉันน่ะรับความจริงได้ที่นายไม่รัก นายล่ะรับความจริงได้มั้ยว่าคนที่นายรักมีผัวอยู่แล้ว?” ร่างบางถามพร้อมกดยิ้มมุมปาก เธอไม่ได้อยากทำให้เขาเจ็บเลยแม้แต่น้อย ทำไมเขาถึงไม่เชื่อฟังและอยู่ในโอวาทของเธอบ้าง ทำไมถึงชอบลองของอยู่เรื่อย
- ผู้เขียน
