รถม้าถูกบังคับทิศทางให้เคลื่อนตัวมาถึงโรงหมอตระกูลซ่งในที่สุด
ตลอดทางเสวี่ยอี้ได้เอาแต่นั่งมองเหม่อออกนอกหน้าต่างด้วยแววตาอันโศกเศร้า เมื่อคนสองคนเกิดความผูกพันกันแล้ว การตัดใจนี่มันยากเสียยิ่งกว่าสิ่งอื่นเป็นไหนๆ พอจิตข้าว่างก็หวนนึกถึงเรื่องราวของท่านอีกแล้ว ความเจ็บปวดใจมันมากเสียจนมิอาจบรรยายเป็นคำพูดได้ เสียงเต้นของหัวใจข้าที่เต้นระรัวอยู่นั้น เสมือนว่ามันกำลังส่งเสียงเตือนให้ข้ารักตัวเองมากยิ่งขึ้นและมีความสุขให้มากในขณะที่กำลังมีชีวิตอยู่
เมื่อมาถึงโรงหมอตระกูลซ่ง เสวี่ยอี้ลงจากรถม้าด้วยท่าทางอ่อนแรง ก่อนที่จะย่างเท้าก้าวเดินเข้าไปในโรงหมออย่างเชื่องช้า
ถานเอ้อร์ที่คอยจ้องมองสังเกตดูเสวี่ยอี้อยู่นั้น เกิดความกังวลขึ้นมาทันใด
" คุณหนูเจ้าคะ" ถานเอ้อร์ส่งเสียงเรียกเสวี่ยอี้พลางใช้มือสะกิดไปที่ไหล่ของนาง
" คุณหนูเจ้าคะ!! " ถานเอ้อร์ส่งเสียงเรียกดังขึ้นอีกเป็นครั้งที่สองทำให้เสวี่ย
