ตั้งแต่เสวี่ยอี้กลับเข้ามาอยู่ที่จวนสกุลซ่งก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาช่วยเหลืองานในโรงหมอ เสียจนมิได้มีเวลาพักผ่อน พอจะเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ใกล้มืดค่ำเสียแล้ว
"โอ๊ยยย... ข้าเมื่อยตัวเหลือเกิน เจ้ามานวดตัวให้ข้าทีถานเอ้อร์" เสวี่ยอี้ตะโกนร้องเรียกถานเอ้อร์เสียงดังในขณะที่ตนกำลังนั่งอยู่ในเรือนพัก
"ถานเอ้อร์มาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู..." ถานเอ้อร์ขานรับพลางรีบวิ่งเข้ามาบีบนวดไหล่และแขนให้เสวี่ยอี้อย่างขะมักเขม้น " เหตุใดคุณหนูถึงได้เมื่อยล้าถึงเพียงนี้เจ้าคะ"
" ก็ข้าช่วยท่านแม่กับอี้ฉางดูแลโรงหมอนะสิ จนข้ามิได้พักเลย กิจการเราช่างรุ่งเรืองนัก"
" คุณหนูขยันเช่นนี้...เพียงเพราะมิอยากให้จิตของตนว่างและไม่นึกถึงท่านอ๋องใช่หรือไม่เจ้าคะ" ถานเอ้อร์เอ่ยถามพลางจ้องตาเสวี่ยอี้หมายมุ่งจะเอาคำตอบให้จนได้
" ถานเอ้อร์! เจ้าพูดอะไรน่ะ ข้ามิได้นึกถึงท่านอ๋องผู้นั้นเสียหน่อย" เสวี่ยอี้ขมวดคิ้วผูกเป็มปมพลางทำหน้าบึ้ง
