ฉันนั่งเงียบตลอดทางเพราะรู้สึกโกรธที่เขาทำให้เจ็บตัวไม่หาย ตัวเองผิดแท้ๆแต่ไม่พูดขอโทษเลยสักคำ ยังมาขู่กันอีกต่างหาก ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองได้ขนาดนี้
“เงียบทำไม” เขาถามขึ้นมาตอนที่เราอยู่ในลิฟต์ของหอพักที่กำลังเคลื่อนขึ้นไปชั้นสี่ น้ำเสียงของเขาฟังไม่ออกว่ากำลังหาเรื่องหรือต้องการคำตอบจริงๆกันแน่ “ผู้หญิงนี่มันเข้าใจยากจังวะ”
พูดจบเขาก็ทำไม่สนใจเดินกระแทกไหล่ฉันออกจากประตูลิฟต์ ก่อนจะเดินไปเปิดห้องของฉันราวกับเป็นห้องตัวเอง
“ขอผ้าเช็ดตัว” เขาสั่งเสียงเรียบแล้วหันมาหาฉันที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในห้อง
“มีผืนเดียว” ฉันเองก็ตอบสั้นๆเพราะน้อยใจเขาอยู่ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองที่ตากไว้ตรงระเบียงมายื่นให้
“ถ้าฉันใช้ก่อนมันจะเปียก” เขารับมันไปแล้วก็พาดมันไว้กับเก้าอี้ ก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีดำของตัวเองจนหมดจากนั้นก็ถอดมันโยนลงตะกร้าเสื้อผ้าที่วางอยู่ข้างประตูห้อง
