ตอนที่ 7
1008 คำ
เช้าวันนี้ เป็นเช้าวันที่ดาหวันมีความสุขที่สุด ไม่เคยมีเช้าวันไหนที่หล่อนอยากจะไปทำงานมากเท่ากับวันนี้เลย ซึ่งต้นเหตุก็คือสมชายนั่นเอง
หล่อนรู้ว่ามันอาจจะดูเร็วเกินไป แต่ไม่รู้ว่าทำไม หล่อนถึงได้รู้สึกราวกับว่ารู้จักกับผู้ชายคนนี้มานาน
ดาหวันระบายยิ้มมาตลอดทางที่นั่งรถโดยสารประจำทาง จนกระทั่งมาถึงโรงแรม
หล่อนเดินตรงไปยังห้องล็อกเกอร์ของพนักงาน เพื่อจะนำกระเป๋าไปเก็บ แต่ก็พบกับสิริน และพุดจีบเข้าโดยบังเอิญ
หล่อนพยายามที่จะไม่มองสองคนนั้น รีบเก็บกระเป๋าใส่ตู้ล็อกเกอร์ แต่สองคนนั้นกลับเดินมาขวางหน้าเอาไว้ และเริ่มต้นสนทนา
“ได้ข่าวว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว จริงเหรอ นังหวัน” พุดจีบเรียกจิกหัวหล่อนอย่างที่เคยทำในทุกครั้ง แต่หล่อนก็ไม่อยากจะใส่ใจ
“มันไม่ยอมตอบ แสดงว่ามันรังเกียจที่จะพูดกับพี่พุด”
สิรินยุแยงตะแคงรั่วทันที เพราะในใจอิจฉาในใบหน้าสวยๆ ของดาหวันยิ่งนัก
“นี่แกกลัวหนอนมะพร้าวจะร่วงออกจากปากหรือไง นังหวัน” พุดจีบหาเรื่องไม่หยุด
ดาหวันถอนใจออกมาแรงๆ และก็ยังไม่ทันได้โต้ตอบ สิรินก็ใส่ไฟซ้ำ
“ดูมันสิพี่พุด มันทำเหมือนรังเกียจพี่สุดๆ เลยอ่ะ”
“ฉันรู้แล้วน่ะนังริน แกไม่ต้องพากย์หรอก”
“ก็ฉันนึกว่าพี่ไม่รู้นี่”
สิรินแก้ตัว เสียงเจือน ในขณะที่พุดจีบจ้องหน้าดาหวันเขม็ง
“สรุปมึงจะตอบกูดีๆ หรือว่าจะต้องให้ตบก่อนนังหวัน!”
“ตบมันเลยพี่พุด” สิรินยิ้มเยาะยุส่ง
“ฉันไม่อยากยุ่งกับพวกพี่ หลีกทางให้ฉันด้วย”
ดาหวันเบี่ยงตัวหนีอุ้งมือของพุดจีบที่จะตะปบลงบนบ่าของตนเองพ้นหวุดหวิด
“มันจะหนีแล้วพี่พุด” สิรินรีบร้องบอก
“เห็นแล้วน่ะ”
พุดจีบกระแทกเสียงใส่อย่างรำคาญ ก่อนจะรีบก้าวไปกระชากแขนของดาหวันเอาไว้ได้สำเร็จ
“สรุปมึงมีแฟนแล้วจริงๆ ใช่ไหม”
ดาหวันช้อนตามองหน้าพุดจีบ และก็จำต้องตอบออกไป เพื่อยุติปัญหา
“ใช่ ที่นี้ปล่อยแขนฉันได้หรือยัง”
“มันกลัวพี่พุดตบ ก็เลยจะรีบหนีน่ะสิ”
ดาหวันกัดฟันแน่นอย่างสุดจะทน หล่อนสะบัดแขนออกจากอุ้งมือของพุดจีบ ก่อนจะมองหน้าสองสาวที่ชอบหาเรื่องตนเองอย่างออกหน้าออกตาเขม็ง
“ที่ฉันเดินหลบกองขี้หมา ไม่ใช่เพราะฉันกลัวหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันขยะแขยงกับกลิ่นและความเน่าเหม็นของมันต่างหาก”
พุดจีบกับสิรินยืนตะลึงงัน เพราะไม่คิดว่าจะถูกดาหวันเปรียบเปรยด่าแบบนี้
“ขอตัว”
ดาหวันกำลังจะหลุดพ้นออกมาจากสถานการณ์บ้าบอนั่นได้อยู่แล้วเชียว หากพิพัฒน์ไม่เดินหน้าถมึงทึงเข้ามาหาเรื่องเสียก่อน
“เธอใช่ไหมดาหวัน ที่เอาเรื่องเมื่อวานไปฟ้องหัวนาย”
“พี่พัฒน์พูดอะไรฉันไม่เข้าใจ” ดาหวันไม่เข้าใจจริงๆ
พุดจีบเดินนำหน้าสิรินออกมา และก็เอ่ยถามพิพัฒน์ด้วยความแปลกใจ
“เกิดอะไรขึ้นหรือที่รัก”
พิพัฒน์มองหน้าคนรักอย่างออดอ้อน ก่อนจะโยนบาปให้กับดาหวัน
“ก็หัวหน้าน่ะสิ เรียกพี่เข้าไปพบ และก็ตำหนิเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวาน”
“เรื่องเมื่อวาน?” พิพัฒน์ไม่ได้เล่าให้พุดจีบฟัง หล่อนก็เลยไม่รู้เรื่อง
“ก็เมื่อวานนังหวันมันอ่อยพี่พัฒน์ แล้วแฟนมันมาเห็นเข้าพอดี” สิรินรีบแทรกเล่าเสียเอง
พุดจีบจ้องหน้าดาหวันอย่างสุดแค้น
“อีกะหรี่!”
ดาหวันหน้าชาดิกกับคำหยาบคายของคู่สนทนา แต่หล่อนก็อดทน
“ฉันไม่เคยทำอะไรอย่างนั้น ขอตัว”
หญิงสาวไม่สนใจอีกแล้วว่าสามคนข้างหลังจะตะโกนด่าทออะไรอีก เพราะหล่อนจะไม่สนใจมันอีกแล้ว
พอกันที กับการให้ค่ากับคนที่ไม่มีค่าอย่างคนพวกนั้น ดาหวันกำมือแน่น และก็ตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่เสียน้ำตา หรือเสียความรู้สึกให้กับคนนิสัยเลวๆ พวกนี้อีกแล้ว
“หวัน...”
หล่อนเดินใจลอย และก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูดังข้างตัว
“พี่สมชาย”
วันนี้สมชายอยู่ในชุดสูทเหมือนเมื่อวาน แค่ต่างสีสันกันเท่านั้นเอง
หล่อนมองเขาอย่างทึ่งจัด นี่ถ้าเขาบอกว่าเป็นนักธุรกิจใหญ่ หล่อนก็คงเชื่อสนิทใจอย่างง่ายดาย
“มองพี่แบบนี้ พี่ก็เขินแย่น่ะสิ”
คนที่เผลอมองบุรุษหน้าตาหล่อเหลาเบื้องหน้านานเกินพอดี แก้มแดงระเรื่อ ก่อนจะเลื่อนสายตามองไปทางอื่นด้วยความขัดเขิน
“หวันขอโทษค่ะ ถ้าทำให้พี่สมชายเขิน แต่ว่าพี่สมชายใส่สูทแล้วดูมาดแมนมากเลยนะคะ”
“ถ้าหวันชอบ พี่จะใส่ทุกวันไม่เว้นวันหยุดราชการเลยดีไหม”
ดาหวันหัวเราะขบขันกับคำพูดของสมชาย ผู้ชายที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้า
“พี่สมชายชอบทำให้หวันขำอยู่เรื่อยเลย”
“ไม่ดีหรือครับ หัวเราะวันละนิด จิตแจ่มใส่นะครับ”
แล้วคนตัวโตก็เอามือที่ไพล่หลังอยู่ออกมา ซึ่งมันมีถ้วยกาแฟกระดาษสองแก้วซ่อนอยู่
เขายื่นแก้วหนึ่งมาให้หล่อน
“กาแฟครับ”
หล่อนทำตาโตมองเขาอย่างแปลกใจ เขาระบายยิ้มทรงเสน่ห์ให้
“กาแฟหนึ่ง น้ำตาลหนึ่ง ครีมเทียมไม่ใส่”
คนฟังยิ่งตาโตด้วยความแปลกใจมากขึ้น
“พี่สมชายรู้ได้ยังไงคะว่าหวันดื่มกาแฟรสชาตินี้”
“เรื่องง่ายๆ แค่นี้ ทำไมพี่จะไม่รู้ล่ะครับ”
“แต่นี่เป็นเรื่องส่วนตัวแบบลับเฉพาะของหวันเลยนะคะ ขนาดแม่ยังไม่รู้เลย”
- ผู้เขียน
