เสียงตวาดของสงครามทำให้ฉันเงียบไปเพียงแค่มองเขานิ่งๆ ด้วยความรู้สึกที่เริ่มชาไปทั้งตัว
ที่ผ่านมามันแทบไม่มีสักครั้งเลยที่เขาหงุดหงิดใส่ฉันเรื่องที่ยุ่งกับโทรศัพท์ ไม่ว่าจะสถานะเพื่อนหรือสถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้
“ห้ามยุ่งกับโทรศัพท์ของฉันอีก” สงครามบอกเสียงเข้มด้วยสีหน้าที่จริงจัง
“อืม ฉันจะไม่ยุ่งอีกแล้ว” คำที่เขาเคยพูดว่าจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนในช่วงเวลาที่เรามีความสัมพันธ์ลับๆ กัน คงจะลืมมันไปหมดแล้ว ก็อย่างว่าเสือก็ยังเป็นเสืออยู่วันยังค่ำ
“เธอไม่พอใจฉัน?” สงครามขยับมาใกล้ๆ แล้วโน้มใบหน้าลงมาสังเกตอาการของฉันที่กำลังแสดงออกผ่านสีหน้า
“รีบไปสิแปงคงอยากเจอนายใจแทบขาด” ฉันบอกพร้อมกับถอยออกห่าง ถึงจะพูดชื่อแปงแต่ความหมายของฉันคือผู้หญิงที่เพิ่งโทรมาหาเขาเมื่อครู่
“ฉันถามว่าไม่พอใจ?”
“เรื่องแค่นั้นทำไมฉันต้องไม่พอใจ” ฉันเดินมาหยิบชุดที่สงครามสั่งให้ใส่แล้วหันไปบอกเขา “ออกไปก็ล็อก
