สงครามก้าวเท้าเดินมาหาฉันที่กำลังถอยหนี ก่อนเขาจะหยุดยืนอยู่ห่างๆ
“ถ้าไม่พูดฉันจะคิดว่าเธอกำลังหวงฉันอยู่”
“สถานะของฉันในตอนนี้มีสิทธิ์หวงนายด้วยอย่างนั้นหรอ”
ฉันถอนหายใจเบาๆ แล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ส่วนสงครามก็เงียบไม่ตอบอะไรทั้งนั้นก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
ตอนนี้สมองซีกซ้ายและขวากำลังถกเถียงกันว่าควรจะนั่งอยู่ตรงรอกลับกรุงเทพพร้อมเขาหรือขึ้นรถทัวร์กลับดี คิดหนักนานพอสมควรสุดท้ายก็เลือกรอเขา เหตุผลก็เพราะไม่อยากมีปัญหาทีหลัง
หลังจากที่สงครามอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเราสองคนก็เดินลงบันไดมาพร้อมกันโดยไม่พูดด้วยกันเลยสักคำตั้งแต่ฉันถามประโยคนั้น
“ครั้งหน้าจะกลับมาบ้านต้องโทรบอกแม่ก่อนนะ แม่จะได้นัดทางบ้านหนูนุ่มนิ่มมากินข้าว” ป้าพิมพ์รีบเดินมาหาสงครามแล้วพูด ดูท่าป้าพิมพ์จะชอบผู้หญิงคนนั้นมากๆ
“สมัยนี้มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้วนะครับแม่”
“แม่ก็แค่อยากให้ทำความรู้จักกันไว้ หนูนิ
