รับบทเป็นนางร้ายกลับใจ

ไม่ชอบด้านนี้ของนาง

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแทบผูกเป็นปมได้ สตรีตรงหน้าดูผิดแปลกไปจริงๆ ทั้งคำพูดคำจา กิริยาท่าทาง ซ่งหลานรีบซ่อนสีหน้าสงสัย ทำเป็นบึ้งตึง ไม่สนใจสิ่งที่ผู้หญิงตรงหน้าพ่นออกมา

“ไป” เขาออกคำสั่งสั่นๆ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกจากศาลาไป

เซี่ยหนิงไม่เข้าใจกับคำว่า ‘ไป’ ของเขา นางจึงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

ซ่งหลานก้าวออกจากศาลาได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวตามหลังมา เขาหันกลับไป เห็นนางยังยืนอยู่ที่เดิมก็พลันรู้สึกโมโห

ชายหนุ่มเดินเข้าไปคว้าข้อมือเล็ก กำไว้แน่น

เซี่ยหนิงตกใจ นางรีบปัดป้องทันที คนทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชากทำราวกับเด็กน้อยยื้อแย่งของเล่น

หญิงสาวเริ่มโวยวายและต่อต้าน คนผู้นี้ก็ทำตัวราวกับถูกผีเข้า นางปรับอารมณ์ตามเขาไม่ทันแล้วจริงๆ “ท่านจะพาข้าไปที่ใด”

“ไปโรงหมอ”

“ข้าไม่ไป” นางไม่มีวันไปกับเขาเด็ดขาด ไม่อยากทำให้เขาคิดว่านางพยายามเข้าหา

ซ่งหลานเริ่มหมดความอดทน เอ่ยเสียงลอดไรฟัน “เซี่ยหนิง อย่าทำเป็นเล่นตัวนักเลย หากนี่ไม่ใช่คำสั่งของท่านย่ามีหรือข้าจะยุ่งวุ่นวายกับเจ้า”

เซี่ยหนิงตอบกลับทันควัน “เป็นคำสั่งท่านย่าแล้วอย่างไร ข้าขอให้ท่านมายุ่งตั้งแต่เมื่อไร”

สีหน้าของซ่งหลานเริ่มดำคล้ำ “คิดว่าเล่นตัวเช่นนี้แล้วข้าจะสนใจเจ้างั้นหรือ ตามใจ! แต่หากเป็นอะไรขึ้นมาก็อย่ามาตายที่เรือนของข้าก็แล้วกัน” พูดจบชายหนุ่มก็เดินจากไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่เบื้องหลัง

ลั่วเอ๋อร์กะพริบตาปริบๆ สีหน้างุนงงยิ่งนัก นึกแปลกใจกับท่าทีของนายหญิง นางดูเปลี่ยนไปราวคนละคนจริงๆ นึกแปลกตั้งแต่ที่นายหญิงช่วยงานฮูหยินผู้เฒ่าอย่างตั้งใจแล้ว นางเองก็นับว่าเติบโตมาพร้อมนายหญิงจึงค่อนข้างรู้นิสัยใจคอกันและกัน

หรือนี้อาจเป็นแผนการใหม่เพื่อพิชิตใจสามีของนายหญิง ลั่วเอ๋อร์คิดว่าต้องใช่แน่ๆ

เซี่ยหนิงกำลังข่มความโกรธ ไม่รู้เซี่ยหนิงในนิยายหลงรักคนเช่นนี้ไปได้อย่างไร แต่ช่างเถิด ตอนนี้นางไม่ใช่เซี่ยหนิงคนเดิมที่คลั่งไคล้หลงใหลชายผู้นั้นจนหัวปักหัวปำแล้ว

คิดแล้วก็น่าเจ็บใจตรงที่ว่า นางดันโผล่เข้ามาในนิยายตอนอยู่บนเตียงกับพระเอก หนำซ้ำยังมีค่ำคืนที่ร้อนแรงด้วยกัน แต่แล้วอย่างไร ในโลกสมัยใหม่เรื่องพวกนี้หาใช่เรื่องใหญ่อะไร

เซี่ยหนิงคิดทบทวนกับชีวิตตนเองในตอนนี้ นึกถึงเหตุการณ์ที่พระเอกและนางเอกยืนคุยกัน แม้ไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไรกัน แต่นางก็เห็นแววตาเศร้าโศกของหลี่เสี่ยวลู่ และเห็นความอาลัยอาวรณ์ของซ่งหลาน

นางไม่รู้ว่าตอนจบของนิยายเรื่องนี้เป็นอย่างไร ไม่รู้จุดจบของนางร้ายเซี่ยหนิงเป็นอย่างไรเช่นกัน แต่ตัวร้ายในนิยายส่วนใหญ่ก็มักจบมิสวยมิใช่หรือ เช่นนั้นในนิยายเรื่องนี้ นางจะรับบทเป็นนางร้ายกลับใจ ยอมหย่าให้โดยง่าย ไม่คิดขัดขวางพระนาง เช่นนี้แล้วก็จะมีชีวิตต่อโดยไม่รู้สึกผิดบาป ถึงแม้ตนไม่ได้เป็นผู้เริ่มสร้างบาปนี้ก็ตาม

เซี่ยหนิงที่กำลังยืนนิ่งจมอยู่กับความคิดของตนเอง จู่ๆ ร่างนางก็ลอยหวืด

ซ่งหลานรู้สึกหงุดหงิดในใจ เขาไม่เคยออกคำสั่งแล้วไม่มีผู้ใดไม่ทำตาม จึงเดินย้อนกลับมาที่ศาลาอีกครั้ง ตวัดร่างหญิงดื้อรั้นพาดบ่า ไม่สนเสียงคัดค้านน่ารำคาญของนาง

เซี่ยหนิงตาเหลือกตาลาน ดิ้นพล่านอยู่บนบ่าแกร่งราวปลากำลังจะขาดน้ำตาย ระหว่างทางนางก็ตะโกนจนเสียงแหบแห้ง “ปล่อยข้านะ!”

ลั่วเอ๋อร์ถึงกับยืนตะลึงเมื่อเห็นภาพนายหญิงถูกอุ้มพาดบ่า พลางคิดว่าตั้งแต่นายหญิงได้เสียกับนายท่าน ก็ดูเหมือนนายท่านจะสนใจนายหญิงมากขึ้น คิดได้เช่นนั้นก็รู้สึกภูมิใจที่วันนั้นตนเองหยิบชากุหลาบผิดถาด ทำให้นายหญิงใจกล้าแก้ผ้ายั่วยวนนายท่าน

กลับมาที่เซี่ยหนิง นางถูกซ่งหลานโยนขึ้นหลังม้า ก่อนที่ร่างสูงจะกระโดดคร่อมตามหลัง เขาฟาดแส้ม้าทีเดียว ม้าดำก็วิ่งทะยานราวบ้าคลั่ง

เซี่ยหนิงไม่เคยขี่ม้ามาก่อนและไม่ชอบม้า นางกรีดร้องจนคอไร้เสียง ก่อนจะโน้มตัวไปด้านหน้ากอดคอม้าเอาไว้พร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก

ซ่งหลานควบม้ามายังโรงหมอที่ใกล้ที่สุด เขากระโดดลงจากหลังม้าก่อนจะเรียกนางให้ลงมา “ลงมาได้แล้ว”

เซี่ยหนิงนั่งกอดคอม้าอยู่อย่างนั้นไม่ยอมขยับเขยื้อน ใบหน้าของนางซุกอยู่หลังคอม้า ซ่งหลานเรียกเท่าไรอีกฝ่ายก็นิ่งเฉยจนเขาเริ่มไม่พอใจ

“เจ้านั่งกอดคอม้าอยู่เช่นนั้นไม่อายผู้คนเดินผ่านไปมาบ้างหรืออย่างไร” ซ่งหลานขมวดคิ้ว พยายามดึงนางให้ลงจากหลังม้า ทว่าความดื้อรั้นของนางทำให้เขาต้องหมดความอดทนอีกครั้ง “เซี่ยหนิงลงมา!”

เซี่ยหนิงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยคราบน้ำตา นางพยายามกลั้นเสียงสะอื้นจนใบหน้าแดงเถือก นางไม่ได้อยากร้องไห้ ไม่ได้อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น

เพราะเซี่ยหนิงมีประสบการณ์ไม่ดีเกี่ยวกับม้ามาตั้งแต่เด็ก เหตุการณ์นั้นยังฝั่งใจและนางไม่มีวันลืม

ซ่งหลานตกใจที่เห็นน้ำตาผู้หญิงคนนั้น เขาเห็นความหวาดกลัวในตาของนาง ไม่ใช่เสแสร้งแกล้งทำดั่งเช่นที่ผ่านมา

จู่ๆ เขาก็รู้สึกสงสารนางขึ้นมา...

เซี่ยหนิงพยายามลงจากหลังม้าด้วยตนเอง ซ่งหลานไม่อาจทนดูท่าทางน่าเกลียดนั้นได้จึงรีบเข้าไปช่วยประคอง นางขาสั่นจนแทบทรงตัวไม่อยู่ เขาจึงต้องโอบไหล่บางนั้นไว้

ซ่งหลานย่นหัวคิ้ว รู้สึกรำคาญผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน เขาไม่ชอบด้านนี้ของนางเลยจริงๆ