บรรยากาศบนโต๊ะอาหารวันนี้อึมครึมกว่าทุกวัน คนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ แสดงออกมา ปริณทำเพียงตักอาหารเข้าปากตัวเองเงียบ ๆ พยายามที่จะไม่สนใจภาพน้องชายต่างแม่ที่กำลังหยอกเย้ากับเด็กในปกครองของตนเอง
ต่างกับปรานต์ ที่เอาแต่ยิ้มกริ่มตลอดเวลาและชวนมุกดาคุยไม่หยุด ส่วนเธอ ดูท่าจะมีความสุขที่ได้คุยกับผู้ชายคนใหม่ที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก
จนในที่สุดปริณก็ทนไม่ไหว
“เวลากินข้าว ห้ามคุยกัน” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ใครฟังก็คงรู้ว่ากำลังหงุดหงิด และมุกดาย่อมรู้ดีกว่าใคร ๆ ปากสีชมพูที่กำลังคลี่ยิ้มอยู่หุบลงทันที
แล้วทุกอย่างในห้องก็ปกคลุมด้วยความเงียบ มีเสียงช้อนส้อมกระทบกับจานข้าวดังขึ้นบ้างเป็นระยะ จนมื้ออาหารเย็นวันนี้จบลง
“ขอบคุณมากนะครับพี่ ที่ให้ผมอยู่กินข้าวเย็นกับคุณมุก วันนี้กับข้าวอร่อยมากเลย” ปรานต์เอ่ยพูดกับปริณเมื่อเดินออกมาจากห้องทานข้าว แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจและเดินกลับข
