“อือ...” เสียงครางดังสอดประสานขึ้นมาพร้อมกัน มือบางยกขึ้นโอบกอดโดมินิคแน่น กายแกร่งขยับเร่งเร้าซัดกระหน่ำอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย เม็ดเหงื่อร้อนๆ ไหลจากปลายคางหยดลงบนอกอิ่มเป็นระยะ ดวงตาหวานฉ่ำเยิ้มไปด้วยไฟพิศวาส เผลอตัวขยับตอบสนองไปอย่างไม่รู้ตัว จังหวะรักสอดประสานกันเป็นบทเพลงแห่งรัก ท่วงทำนองที่บรรเลงโดยคนสองคนเกาะเกี่ยวกันไปจนสุดปลายรุ้ง
“โดมนายหายหน้าหายตาไปนานเลยนะ เพื่อนๆ ถามหานายให้วุ่น” เพื่อนร่วมก๊วนทักทายโดมินิคเมื่อเจอกันในงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง
“ไม่นะ...ผมก็ยังออกงานเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ได้เจอกัน เป็นเพราะงานมันยุ่งก็แค่นั้นเอง”
“เหรอ... พวกเราคิดว่าคุณมีอีหนูซุกไว้เสียอีก เห็นหายเงียบไปจากกลุ่ม และไม่เคยควงใครมานานมากแล้ว”
“เปล่านี่...” โดมินิคปฏิเสธเสียงแข็ง
“แล้วไป ถ้าเป็นเรื่องจริง ผู้หญิงคนนั้นต้องมีดีอย่างที่สุด ที่สามารถฉุดคุณให้อยู่กับหล่อนได้”
“ทำไมคุณกับพวกเพื่อนๆ ถึงคิ
