หนึ่งชั่วโมงกับอีกยี่สิบสามนาที... ให้ตายเถอะ ตลอดชีวิตหนุ่มที่ผ่านมา เขาไม่เคยคิดจะรั้งรอใครเลยแม้แต่นาทีเดียว ทุกวินาทีของเขามีค่า ทุกเสี้ยวนาทีล้วนแต่อัดแน่นไปด้วยผลกำไร แต่ยามนี้และวินาทีนี้เขากลับยอมสละเวลาที่เปรียบประดุจทองคำมานั่งรอผู้หญิงข้างถนนคนหนึ่งด้วยความเต็มอกเต็มใจ ทั้งๆ ที่หล่อนไม่ได้ไยดีเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“บ้าชิบ”
คำสบถแผ่วเบาในลำคอดังขึ้นหลังเงยหน้าขึ้นจากนาฬิกาข้อมือราคาแพง พร้อมกับยกมือขึ้นนวดต้นคอไปมาด้วยความเบื่อหน่าย และก็อดนึกโมโหตัวเองไม่ได้ที่ยอมสละเวลามาทำหน้าที่บ้าๆ กับผู้หญิงต่ำๆ คนหนึ่งที่นี่
เขาควรจะกลับไปในที่ที่เหมาะสมกับผู้ชายสูงส่งเช่นเขาควรอยู่ และทอดทิ้งลัลลลินเอาไว้ที่นี่ หล่อนไม่มีทางโดดเดี่ยว เพราะในไม่ช้าไอ้คู่รักหน้าจืดของหล่อนก็จะรีบมา ใบหน้าหล่อเหลาบูดบึ้ง หัวใจเต็มไปด้วยความหงุดหงิดเมื่อนึกไปถึงโจเซฟ ผู้ชายตัวจริงของลัลลลิน
เขาจะกลับ... จะ
