ลัลลลินเข้ามาขอลางานกับจอร์จสองชั่วโมง เพราะต้องออกไปเลือกชุดเจ้าสาวกับโจเซฟที่ร้านเวดดิ่งแห่งหนึ่งในตัวเมือง ซึ่งจอร์จก็อนุญาตอย่างใจดี
“ไปเถอะ ฉันให้ลามากกว่าสองชั่วโมง”
“ขอบคุณค่ะคุณจอร์จ แต่ลิลลี่จะรีบกลับมาให้เร็วที่สุดค่ะ”
หญิงสาวมองนายจ้างอย่างซาบซึ้งใจ จอร์จยิ้มอย่างเอ็นดู
“ความจริงถ้าหนูลิลลี่อยากจะลาหยุดบ้างก็ได้นะ ฉันได้ยินมาว่าผู้หญิงที่จะแต่งงานเขาต้องไปเข้าคอร์สเจ้าสาวกันน่ะ”
ลัลลลินส่ายหน้าน้อยๆ ความเศร้าหมองยังเกาะกินในหัวใจ หล่อนกำลังจะแต่งงาน มันเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่หล่อนกลับยิ้มไม่ออกเลยสักนิด นั่นก็คงเป็นเพราะโจเซฟไม่ใช่ผู้ชายที่หล่อนรัก หากเจ้าบ่าวคือดีแลน หล่อนคงจะมีความสุขมากกว่านี้ แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้ ดีแลนไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิดกับการที่หล่อนจะแต่งงาน ก็อย่างว่านั่นแหละ เขาไม่ได้คิดอะไรกับหล่อนเลยนี่ นอกจากชิงชัง
“ลิลลี่... ไม่ได้เข้าคอร์สหรอกค
