“ไม่เป็นไรหรอก ฉันยินดีมาก”
“ขอบคุณคุณจอร์จเสียสิ ลิลลี่ ท่านจะจัดงานแต่งให้กับพวกเรานะ”
โจเซฟรีบสะกิดหญิงสาวที่เอาแต่ยืนก้มหน้าให้ได้สติ
“ขะ ขอบคุณมากค่ะคุณจอร์จ”
ดีแลนกัดฟันแน่น ทนมองไม่ได้อีกต่อไป จึงเลือกที่จะเดินออกไปจากห้องรับแขกทันที จอร์จมองตามไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ช่วงนี้ดีแลนอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ไม่รู้ไปกินยาอะไรมา”
ลัลลลินมองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินผ่านไปด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ จนโจเซฟที่ยืนอยู่ข้างๆ ปวดใจยิ่งนัก เขารู้ดีว่าหัวใจของลัลลลินเป็นของใคร ก็แค่หวังว่าสักวันจะเปลี่ยนมาเป็นของเขาบ้าง แม้ว่ามันจะต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม
“ลิลลี่ งั้นพี่กลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมารับไปเลือกแหวนแล้วก็ชุดแต่งงาน”
ดวงหน้างามที่ซีดเซียวอมทุกข์ผงกรับน้อยๆ แต่ไม่พูดอะไรออกมา ไม่มีความรื่นเริงสดใสในดวงตาคู่งามเลยแม้แต่น้อย
โจเซฟถอนใจพยายามไม่ใส่ใจ เขาหันกลับไปเอ่ยลาจอร์จผู้มีน้ำใจเพื่อขอตัวกลั
