เมียเก็บจำเป็น

ตอนที่ : 3 ต่อรองราคา

2

ต่อรองราคา

เพราะความอ่อนล้าเนื่องจากร่างกาย ถูกใช้งานหนักมาตลอดทั้งคืน ทำให้ชลธารนอนหลับคล้ายคนสลบไสลไป และตื่นช้ากว่าลูกค้าหนุ่มอย่างเขา ที่ชันศอกนอนสำรวจคนหลับอยู่ก่อนหน้า

“ตื่นได้แล้วหวาน”

“อื้อ” คนหลับปัดนิ้วที่จิ้มแก้มตัวเองออกอย่างรำคาญ

“หวาน ถ้าไม่ตื่นผมจะลักหลับแล้วนะ”

คนหลับลืมตาพรึบในทันที เห็นตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเขาก็ตกใจ กะพริบตาปริบ ๆ เหมือนคนกำลังประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดที่ผ่านมา

“หืมว่าไง” ธีร์ย่นคิ้วถามคนที่ถอยห่างไปเป็นวา แถมยังดึงผ้าห่มตามติดตัวไปอีกด้วย

“นี่กี่โมงแล้วคะคุณธีร์” เห็นหน้าหล่อ ๆ ของเขาแล้ว ทำให้หญิงสาวรู้สึกตกใจขึ้นมา ไม่คิดไม่ฝันว่าจะตื่นมาในอ้อมกอดของธีร์ เจ้าของบริษัทที่เธอทำงานอยู่ หนุ่มหล่อไฟแรง เจ้าของความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร คนที่ทุกคนต่างพากันบอกว่า เป็นพระเอกละครได้แบบสบาย ๆ

“หกโมงครึ่ง” เขาตอบแล้วลุกขึ้นจากเตียงนอน เผยให้เห็นทุกสัดส่วนที่ไร้เครื่องห่อหุ้ม เขาสะบัดผมหยักศกยุ่ง ๆ ของตัวเอง ก่อนหันมามองเธอ

“เอ่อ” ชลธารหันหน้าหนีแทบไม่ทัน เขาหุ่นดีผิวสีน้ำผึ้งเนียนมือมาก กล้ามเนื้อเขาสมสัดส่วน ใช่เธอรู้ แต่เธอทนมองเขาเปลือยแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ

“อายทำไมหวาน คุณเห็นหมดแล้วตั้งแต่เมื่อคืนจำไม่ได้เหรอ” เขาทำหน้าเชิงล้อ แต่อีกคนกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก ชลธารหันหน้ามามองเขา แต่ไม่ยอมให้สายตาต่ำกว่าช่วงลำตัวลงไป

“คุณธีร์รีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย”

“โอเค” คนพูดก้าวขึ้นไปบนเตียง แล้วทาบฝ่ามือบนแก้มนุ่ม จูบหน้าผากหญิงสาวหนัก ๆ หนึ่งที

คนถูกจูบกะพริบตาปริบ ๆ ใส่เขาอีกรอบ เหมือนคนไม่เข้าใจเรื่องราวตรงหน้า ปกติต้องมาทำหวานตอนเช้าแบบนี้ด้วยหรือ นอกจากคำว่าลูกค้ากับคนขาย เธอนึกไม่ออกว่าต้องปฏิบัติตัวต่อกันอย่างไร

“อะไร ผมจูบแค่นี้ต้องทำหน้างงด้วย ตลกจังคุณนี่” พูดจบก็จูบปากนิ่ม ๆ ไปหนึ่งที ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

คนบนเตียงหัวใจเต้นแรงจนคร่อมจังหวะ เผลอยกนิ้วขึ้นแตะปากตัวเองเบา ๆ เขาคงทำแบบนี้กับทุกคน ที่เขาพามาที่นี่ ลดมือลงต่ำแล้วพยายามมองหาเสื้อผ้าของตัวเอง ครั้นเจอแล้วก็นำมากองรวมกันไว้ มองแล้วทำหน้ายุ่ง ต้องใส่ชุดนี้กลับบ้านจริงหรือ

ธีร์จิบกาแฟแก้วหนึ่ง ส่วนชลธารดื่มนมร้อนที่เขาเตรียมให้ จากนั้นทั้งคู่ก็รีบลงจากห้องเพื่อขึ้นรถไปทำงาน พอเขาอยู่ในชุดสูท สวมบทบาทเป็นเจ้าของบริษัทแบบนี้ ทำให้คนที่นั่งเบาะด้านข้าง ก้มมองชุดที่ตัวเองสวมใส่ ชลธารเกิดอายขึ้นมา เหมือนเธออยู่ผิดที่ผิดทาง

“ถึงที่ทำงานช่วยทำเหมือนเดิมได้ไหมหวาน”

เหมือนถูกปาด้วยก้อนหินน้ำแข็ง ทั้งเจ็บและเย็นชาในเวลาเดียวกัน คำว่าเหมือนเดิมนั้น คือแทบไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำไป

“ค่ะคุณธีร์” เป็นความรู้สึก ต่ำต้อย ไร้ค่า หมดราคา

“บ้านคุณอยู่ตรงไหน ใกล้ถึงยัง”

“ซอยสามสิบแปดค่ะ” หญิงสาวบอกเขา แล้วมองเหม่อไปด้านข้าง นอกจากเรื่องเขาแล้ว เธอยังมีเรื่องของมารดาที่ต้องคิด ชลธารผินหน้ามามองคนขับเล็กน้อย นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ก่อนที่จะลงจากคอนโดมิเนียมของเขามา

         ‘ผมให้คุณพิเศษ’

เช็คเงินสดจำนวนห้าหมื่นบาทถูกยื่นมาตรงหน้า ชลธารรีบยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณ ไม่มีเหตุผลที่จะไม่รับ เสี้ยวหนึ่งของสีหน้าเขา ชักหน้าตึงเข้าใส่เธอ คงคิดว่าเธอเห็นแก่เงิน ถึงรีบตะครุบเช็คจากเขา ก็ใช่ เพราะเงินตัวเดียวทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้

       ‘ยังเคลื่อนย้ายผู้ป่วยตอนนี้ไม่ได้นะคะคุณ อาการหนักมาก ขืนย้ายโรงพยาบาลตอนนี้ไม่รอดแน่ ๆ ค่ะ’ คุณหมอที่รักษามารดาของเธอบอกแบบนี้ เพราะใช้สิทธิ์ฉุกเฉินทางแพทย์หมดแล้ว ค่ารักษาพยาบาลที่เหลือต้องจ่ายในราคาสูงลิบลิ่ว

         ‘อาจต้องผ่าตัดให้เรียบร้อยก่อน ถึงย้ายได้ค่ะ แล้วการผ่าตัด ควรเกิดขึ้นภายในวันสองวันนี้ ไม่งั้นอาการก็แย่เหมือนกันค่ะ หมอไม่แน่ใจว่าจะทันการไหม’

ชลธารย้ายมารดาไปโรงพยาบาล ตามสิทธิ์ทางแพทย์ไม่ได้ เพราะจะกระทบกับบาดแผลที่ได้รับจากอุบัติเหตุรถชน ซึ่งตอนนี้ก็ยังหาคนทำผิดไม่ได้ รอเธอเซ็นยินยอมให้มีการผ่าตัดเกิดขึ้น แต่ว่าปัญหาคือค่าใช้จ่ายที่ทางโรงพยาบาลยื่นให้ดูนั้นแสนแพง เห็นแล้วหญิงสาวก็แทบล้มทั้งยืน จึงได้ปรึกษาเพื่อนร่วมงาน และมาจบลงที่เรื่องนี้

“ข้างหน้านี้ใช่ไหม” เสียงคนขับทำให้หญิงสาวตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิด มองป้ายทางเข้าซอย แล้วพยักหน้าลง รถของธีร์เลี้ยวเข้าไปในซอยแคบ ๆ ซึ่งมีบ้านหลายหลังเรียงรายกันอยู่

“หลังนี้ค่ะ” ชลธารชี้นิ้วบอกเขา จากนั้นรถก็หยุดลง ตรงประตูหน้าบ้านเช่าหลังน้อย มีป้ายประกาศขายด่วนแปะไว้ ธีร์ทำเป็นไม่สนใจไม่ถามอะไรหญิงสาว

“ขอบคุณที่มาส่งหวานนะคะคุณธีร์” ชลธารยกมือไว้เขา ก่อนเปิดประตูลงไป หญิงสาวรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า และรีบกลับออกมา ทำหน้าฉงนเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าเขาจะยังรออยู่ที่เดิม

“หวานคิดว่าคุณธีร์ไปแล้ว”

“จะไปไหนก็บอกว่าจะมาส่งที่บ้าน แล้วก็ไปต่อที่ทำงานเลย รีบขึ้นมาเร็วหวาน” เขาเร่งคนที่เปิดประตูค้างไว้ แต่ไม่ยอมเข้ามานั่งสักที

“แต่คนที่บริษัทจะเห็นเอานะคะ”

“เดี๋ยวผมจอดให้คุณลงชั้นลานจอดรถแล้วกัน” เขาหาทางแก้ไขปัญหาให้

ชลธารรู้สึกหนักใจที่ได้ยิน แต่ก็ยอมเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ ระหว่างทางนั้นทั้งคู่แทบไม่ได้พูดคุยกันเลย ธีร์วางมาดเหมือนที่เขาเคยเป็น ขณะที่ชลธารก็ตัวลีบตัวน้อยเหมือนเช่นทุกวัน

เขาจอดรถให้เธอลง ตรงประตูหลังลานจอดชั้นสอง แทบไม่มีรถคันอื่นวิ่งขึ้นมาบนชั้นนี้ เพราะป้ายไฟจอดบอกว่าลานจอดเต็มแล้ว

“ขอบคุณค่ะ” ชลธารยกมือขึ้นไหว้เขา แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก เปิดประตูออกไปยืนอยู่นอกรถ แต่แล้วเสียงของเขาก็ดังตามหลังมา

“ตอนเที่ยงไปหาผมที่ห้องทำงานด้วย”

เขาบอกแล้วปิดกระจกขับรถออกไปในทันที คนยืนอยู่กับที่ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง ทำไมต้องไปหา มีธุระอะไรกับเธอ ชลธารถอนหายใจแรง ๆ ออกมา เธอไม่เคยเข้าไปในห้องทำงานของเขาเลย สักครั้งก็ไม่เคย

เพราะความสาวสดใหม่ หรือบทพิศวาสแสนเย้ายวนใจของเจ้าตัว ถึงทำให้ธีร์ยอมจ่ายหนักเป็นพิเศษ เพื่อให้ได้หญิงสาวมาครอบครอง เป็นของเขาแค่คนเดียว

“คุณธีร์จะซื้อเวลาหวานเหรอคะ” ชลธารมาหาเขาที่ห้องทำงานในตอนเที่ยง และตกใจกับเรื่องที่เขาเอ่ยออกมา

“ใช่ คุณบอกเองว่าคุณทำงานอิสระ เพราะฉะนั้นผมคงไม่ต้องไปถามที่ร้านหรอกใช่ไหม ว่าจะซื้อเหมาคุณได้หรือเปล่า หรือว่าราคาเท่าไหร่” เขาปรายตามองคนที่อยู่ในชุดพนักงานบริษัทแสนเรียบร้อย ไม่หลงเหลือเจ้าของเรือนร่างเย้ายวนเมื่อคืนนี้เลย ชลธารซ่อนความอวบอิ่มไว้จนมิด ชนิดที่ถ้าไม่ส่องให้ดีคงไม่เห็น

“หวาน เอ่อ”

“เรียกราคามาได้เลย” คำพูดประโยคนี้ของเขา ทำให้ชลธารตาโตขึ้น ธีร์เห็นแล้วว่าจุดอ่อนของหญิงสาวคืออะไร

“หวานอยากได้เงินก้อนโตค่ะ”

นั่นปะไร ผิดจากที่คิดเสียเมื่อไหร่

“ก้อนโตเลยเหรอ” เขาย้อนถามพร้อมกับถอนหายใจเฮือกหนึ่งออกมา เหมือนเป็นเรื่องยากเกินไป ธีร์เหยียดหลังเต็มพนักพิง แล้วยกแขนขึ้นกอดอกเอาไว้

“แล้วไอ้ก้อนโตที่ว่ามันสักเท่าไหร่กันหวาน”

“หวานต้องการใช้เงินสักสามแสนค่ะ”

“หืม มากไปนะผมว่า” พอเป็นเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ทำไมชลธารถึงได้พูดคล่องปากแบบนี้นัก ถ้าไม่สัมผัสด้วยตัวเองว่าเพิ่งทำอาชีพนี้ครั้งแรก เขาคิดว่าหญิงสาวนั้นเจนจัดเรื่องนี้แน่นอน

ชลธารก้มหน้าถอนหายใจเล็กน้อย หญิงสาวคิดว่าเขาคงไม่ยอมจ่ายแน่นอน แต่ถ้าไม่ราคานี้เธอก็คงยอมรับไม่ได้เหมือนกัน

“ตกลง”

คนถอดใจไปแล้วถึงกับเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ เธอหูฝาดไปหรือเปล่า

“ผมบอกว่าตกลงไง มีอะไรเหรอ”

“ตกลงคือสามแสนนะคะ”

“ก็ใช่ไง”

“หวานขอรับเป็นเงินสดก่อนได้ไหมคะ” เมื่อโอกาสมาถึงเธอก็อยากจะคว้าเอาไว้ เห็นเขาหัวเราะหยันเธอเล็กน้อย แต่ก็พอเข้าใจได้ไม่ยาก ตอนนี้เธอคงเหมือนคนหิวโหยเงินในสายตาของเขา