ตอนที่ : 10 แหกกฎ

1930 คำ

5 แหกกฎ ธีร์นั่งหน้าบูดบึ้ง อยู่ในห้องคอนโดมิเนียมของตนเอง เพราะชลธารเดินทางมาไม่ถึงห้องสักที เขาไม่อยากโทรตามหญิงสาว เดี๋ยวได้ใจคิดว่าเขาอยากเห็นหน้าใจแทบขาด ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ เสียงคนไขกุญแจห้องก็ดังขึ้น เขารีบทิ้งตัวลงนอนทำเป็นหลับอยู่บนโซฟา “คุณธีร์ อ้าวหลับอยู่เหรอคะ” ชลธารเอ่ยเบา ๆ ก่อนวางกระเป๋าสะพายไว้บนโต๊ะ แล้วมายืนจ้องหน้าเขาอย่างสนใจ เธอชอบตอนเขาผ่อนคลาย ไม่ได้วางมาดเป็นเจ้าของบริษัทแบบนี้ แพขนตาเขางอนกว่าของเธอเสียอีก เส้นผมก็หยักศกเป็นธรรมชาติ มีบางปอยหล่นมาปรกหน้าผากของเขาอยู่ หญิงสาวใช้ปลายนิ้วปัดออกให้อย่างเบามือ “อ๊ะ คุณธีร์” เขาลืมตาพรึ่บจนเธอตกใจ ตวัดแขนรวบเอวเธอ ยกขึ้นไปนั่งบนตักของเขาอย่างง่ายดาย “เมื่อกี้คุณจะทำอะไรผมเหรอหวาน มาแอบลักหลับผมใช่ไหม” ธีร์หอมแก้มคนบนตักสองฟอดใหญ่ ๆ “เปล่าค่ะ หวานแค่มองคนหลับ อื้อ” หญิงสาวเอี้ยวหน้าหลบปากกับจมูก ที่พร้อมใจกันรุกรานซอกคอของเธอไม่ยอมหยุด “ต้องย่องเงียบ ๆ แอบมองด้วยเหรอหวาน” “นี่คุณธีร์แกล้งหลับใช่ไหมคะ ทำไมต้องแกล้งด้วยคะหวานนึกว่ารอนานจนหลับไปเสียอีก” ชลธารหรี่ตามองเขา แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่ไม่ยอมตอบ “ทำไมกลับป่านนี้ นี่มันจะทุ่มหนึ่งแล้วนะหวาน ใช่คุณพูดถูกที่ว่ามาผมรอนาน” ธีร์เสียงแข็งนิด ๆ ตรงคำว่ารอนาน ตั้งใจให้หญิงสาวได้รู้ถึงสถานะของตัวเอง ว่าไม่สมควรให้เขาต้องรอ “ก็รถติดนี่คะคุณธีร์ หวานขอโทษที่ต้องให้รอนานนะคะ” ชลธารเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิดจริง ๆ “คุณนั่งรถอะไรกลับ” เหมือนธีร์เพิ่งนึกได้ว่า เขาลืมปัญหาเรื่องนี้ไปเสียสนิท “ก็รถเมล์สิคะคุณธีร์ ใคร ๆ ก็นั่งรถเมล์กันทั้งนั้น” “รถเมล์” “ค่ะ นั่งรถเมล์ บริษัทเราไม่ได้อยู่ตรงรถไฟฟ้าผ่านนี้คะ ก็ต้องนั่งรถเมล์เท่านั้น” หญิงสาวพูดแล้วยิ้มไปด้วย ธีร์คงไม่เคยขึ้นรถเมล์ ถึงได้มีสีหน้าประหลาดใจหลังได้ยินเรื่องนี้ “งั้นต่อไปนั่งแท็กซี่นะหวาน” “นั่งรถอะไรก็ติดเหมือนกันนั่นแหละค่ะคุณธีร์” “จะเหมือนกันได้ยังไง แท็กซี่ไม่ได้จอดรับคนทุกป้ายสักหน่อย อีกอย่างผมไม่อยากต้องมานั่งรอคุณนาน ๆ แบบนี้รู้ไหม เห็นไหมเนี่ยรอจนหลับไปเลย” เขาหาเหตุผลมาอ้างพร้อมบ่นกลาย ๆ “หลับจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้” คนไม่อยากขึ้นแท็กซี่พึมพำอยู่ในลำคอ “ว่าไงนะ” “เปล่าค่ะ ๆ แท็กซี่ก็แท็กซี่” หญิงสาวตอบรับเขาไปก่อน รายได้ตอนนี้ของเธอคงไม่เหลือพอ ให้นั่งแท็กซี่กลับได้ทุกวันแน่ “เข้าใจแล้วนะ ไม่ได้กอดตั้งหลายวันเลย งานยุ่งจะตายอยู่แล้วนี่” เขาซุกไซ้ปลายจมูกไปตามใบหน้าสวย ลามเลียไปถึงใบหูและซอกคอหอมกรุ่น จนชลธารต้องย่นคอหนีด้วยความสยิว พร้อมกับดันท้ายทอยหญิงสาว ให้รับกับจูบแสนหวานของเขา แต่ก่อนที่ธีร์จะเลยเถิดไปมากกว่านี้ อีกคนก็ขืนตัวเองออกห่าง แล้วยิ้มแบบกล้า ๆ กลัว ๆ ให้เขา ทำหน้าเหมือนมีเรื่องอยากคุยด้วย พอเขาปล่อยมือก็รีบปีนลงจากตักในทันที “มีอะไรเหรอหวาน” ท่าทางแบบนี้ของหญิงสาว ธีร์เห็นแล้วหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาวาดท่อนแขนบนพนักโซฟา พร้อมกับจ้องหน้าอีกคนตรง ๆ “คือหวานอยากมีเรื่องรบกวนคุณธีร์น่ะค่ะ” “รบกวน” ธีร์ถึงกับชักสีหน้าเข้าใส่ อย่างไม่สบอารมณ์ “คือว่า เอ่อ แม่ของหวานน่ะค่ะ ใกล้จะได้วันออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะ” ชลธารประสานมือกันแน่นบนตัก รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ กับสายตา ที่มองมาด้วยความเฉยชาของเขา “เข้าประเด็นหวาน” คนพูดเสียงดุหน้าดุตามไปด้วย ชลธารเห็นแล้วก็แอบใจเสียเล็กน้อย “หวานอยากจะขอยืมเงินคุณธีร์สักแสนหนึ่งค่ะ” “นี่คุณจะแหกกฎของผม ตั้งแต่ยังไม่ถึงหนึ่งเดือนเลยเหรอหวาน ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าห้ามขอเงินเพิ่ม เว้นแต่ผมจะให้เอง แต่นี่อะไร” เขามองหญิงสาวด้วยสายตาผิดหวัง ทั้งหงุดหงิดทั้งโมโหในเวลาเดียวกัน “หวานจำเป็นต้องใช้เงินนี่คะคุณธีร์” คนพูดมองเขาตาละห้อย “เอะอะก็จำเป็นต้องใช้เงินตลอด ทุกคนบนโลกนี้เขาก็จำเป็นต้องใช้เงินทั้งนั้นแหละหวาน แต่ส่วนน้อยที่เขาเลือกจะทำ อย่างคุณทำอยู่นี่” เหมือนถูกตบหน้าซ้ำ ๆ จนด้านชาไปหมด ชลธารเม้มปากเข้าหากันแน่น เธอยอมรับว่าเขาพูดถูก ใช่เธอกำลังแหกกฎที่เขาตั้งขึ้นจริง ๆ ก้มหน้านิ่งเหมือนคนพูดไม่ออก น้ำตาคลอหน่วยขึ้นมาในทันที ท่าทางหงอย ๆ แบบนี้ ธีร์เห็นแล้วยิ่งนึกขัดใจ “ผมไม่ให้” ธีร์ลุกพรวดขึ้นจากโซฟา เบนปลายเท้าไปทางประตูห้อง “คุณธีร์ไม่ค้างที่นี่เหรอคะ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนตามเขา “ไม่ ! หมดอารมณ์” เจ้าของร่างสูงก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องไป ชลธารปล่อยน้ำตาที่กลั้นไว้ ให้หล่นแหมะลงมาผ่านสองแก้ม ยกมือขึ้นปิดหน้าสะอื้นไห้ออกมาจนสุดเสียง เรื่องนี้ธีร์ไม่ผิดหรอก เป็นตัวเธอเองต่างหาก ที่ไม่สามารถจัดการกับปัญหาของตัวเองได้ ส่วนคนที่เพิ่งเดินอารมณ์เสียออกมาจากห้อง ตรงไปขึ้นลิฟต์กดลงไปยังชั้นลานจอดรถ ธีร์เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง เปิดแอร์เย็น ๆ แล้วเปิดเพลงเสียงดัง ๆ ก่อนจะโขกศีรษะกับพนักเบาะแรง ๆ เขาต้องการมาหาชลธาร เพื่อปลดปล่อยความต้องการออกมาอย่างเร่าร้อน ให้สาสมกับที่ไม่ได้มาหาเลยตั้งหลายวัน แต่ดูสิ่งที่ชลธารทำกับเขาสิ หากเขาให้ในสิ่งที่หญิงสาวต้องการง่ายดายจนเกินไป ไม่แคล้วชลธารจะแปลงร่าง กลายเป็นปลิงดูดเลือดเขาไปในที่สุด ธีร์จำเป็นต้องทำเป็นใจแข็ง เก็บความต้องการเอาไว้ก่อน เพื่อให้บทเรียนแก่หญิงสาว จะได้ตระหนักให้ขึ้นใจในกฎข้อนี้ หลายวันต่อมา ชลธารนำเรื่องนี้มาปรึกษาพราวฟ้า ทั้งคู่ต่างช่วยกันคิดหาทางออก แต่ไม่ว่าจะคิดหาอย่างไร ก็ไม่เจอทางออกเลยสักทาง ทุกอย่างดูเหมือนจะมืดมนไปหมด “เฮ้อ / เฮ้อ” สองสาวแทบจะถอนลมหายใจ ออกมาพร้อม ๆ กัน ระหว่างที่นั่งพักอยู่ ตรงห้องพักผ่อนของแผนก ห้องที่ธีร์เพิ่งสั่งให้คนมาต่อเติมเสร็จหมาด ๆ ไม่กี่วันนี้เอง “เศรษฐีอะไรขี้งกจัง ค่าตัวก็ให้น้อย ขอเงินก็ไม่ได้อีก หรือว่าเขาจะรวยปลอม ๆ” พราวฟ้านึกเจ็บใจแทนเพื่อน เลยพาลสงสัยไปถึงเรื่องฐานะของเขาด้วย “เขาก็ไม่ได้งกอะไรหรอกพราว เขาตั้งกฎไว้แล้ว หวานผิดเองแหละที่ไปฝ่าฝืนกฎของเขา” “ก็คนมันจำเป็นนี่นา ไม่จำเป็นจริงจะหน้าด้านไปขอเหรอ” “เขาก็ให้มาเยอะแล้วไงพราว” ชลธารเสียงอ่อยตามเคย คนเป็นเพื่อนได้ยินแล้ว ถึงกับต้องกลอกตามองบนใส่ “เข้าข้างกันเข้าไป เยอะตรงไหนไม่ทราบ เงินหลักแสนไม่ใช่หลักล้าน หวานเอ๊ยหวาน ออดอ้อนเขาไม่เป็นด้วยสิ ใช่ไหม มารยาหญิงน่ะ อ่อยเขาเรื่องบนเตียง ทำเป็นไหมหวาน” คำตอบของชลธารคือการส่ายหน้าช้า ๆ “กรรมจริง ๆ” “พราวก็อย่าซ้ำเติมหวานนักเลย ใครจะไปออดอ้อนหรือไปอ่อยเขาเป็นล่ะ เวลาเขาโกรธน่ากลัวจะตายไป” “เฮ้อ หวานนะหวาน ทีนี้จะเอากันดี น่าจะไม่เกินอาทิตย์นี้ใช่ไหมที่แม่จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว” “ใช่คุณพลอยบอกว่างั้น” “นี่ ๆ พราวคิดออกแล้วหวาน” จู่ ๆ พราวฟ้าก็ดีดนิ้วดังเปาะ “อะไรเหรอพราว” ชลธารก็พลอยตื่นเต้นตามไปด้วย “ลองไปยืมพี่ทัตเทพดูไหม ได้ข่าวมาว่าพี่แกเพิ่งถูกสลากออมสินหนึ่งแสน งวดล่าสุดสองวันมานี้เอง” “พี่ทัตเทพเหรอ เอ่อ เขาจะให้หวานเหรอพราว” เอ่ยถึงหนุ่มหล่อของแผนกแล้ว ชลธารก็หน้าเจื่อนลงเล็กน้อย “ไม่รู้สิ พี่ทัตเทพเคยจีบหวานไม่ใช่เหรอ บางทีแกอาจจะใจอ่อนก็ได้ หวานขาดอีกแค่แสนเดียวเองไม่ใช่เหรอ จะได้พาแม่ออกจากโรงพยาบาลได้เลยไง ไม่ต้องผ่อนรายเดือน ซึ่งก็ไม่รู้จะมีพอจ่ายอีกไหม” “ใช่พี่เขาเคยมาจีบเมื่อต้นปีจริง ๆ แต่ว่าตอนนั้นหวานปฏิเสธไปแล้ว พี่เขาไม่น่าจะให้นะพราว” “เอาน่าไม่ลองไม่รู้หรอกหวาน คนเคยถูกใจกันมาก่อนหน้า ต้องมีใจอ่อนยวบยาบบ้างล่ะพราวว่า” “อื้ม หวานจะลองดูก็แล้วกัน” เห็นเพื่อนมีความหวัง ชลธารเลยอดหวังตามไม่ได้ ไม่ได้เสียหายอะไรเลย แค่หน้าด้านไปขอยืมเงิน คนที่เธอปฏิเสธการขอคบจากเขามาก่อน แค่นั้นเอง ชลธารโทรไปนัดทัตเทพมาคุยกันหลังเลิกงาน โดยอ้างว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมรับนัดแต่โดยดี ทั้งคู่เลือกร้านกาแฟใต้ตึกเป็นสถานที่นัดเจอกัน “ว่าไงครับน้องหวาน มีธุระอะไรจะคุยกับพี่เหรอครับ” ทัตเทพหนุ่มหล่อวัยยี่สิบแปดปี เอ่ยทักทายอย่างอารมณ์ดีระหว่างเลื่อนเก้าอี้ลงนั่ง ฝั่งตรงข้ามกับชลธาร “สั่งเครื่องดื่มก่อนไหมคะพี่ทัตเทพ” หญิงสาวยื่นเมนูให้เขา “ดีเหมือนกันครับ” ชายหนุ่มดูรายการแป๊บเดียว ก็ยกมือกวักเรียกพนักงาน มาจดรายการเครื่องดื่ม “ทีนี้ก็ว่ามาได้เลยครับน้องหวาน ธุระสำคัญที่ว่าคืออะไร น้ำเสียงดูซีเรียสจังตอนโทรมาหาพี่” “พี่ทัตเทพรู้ใช่ไหมคะว่าแม่ของหวานเข้าโรงพยาบาล” ชลธารเข้าเรื่องในทันที ทุกคนในแผนกต่างก็รู้หมดนั่นแหละ เพราะเธอลางานบ่อย แต่ก็ไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเหลือสักคน แม้แต่หัวหน้าแผนกของเธอเอง ทุกคนต่างมีภาระหน้าที่ของตนเอง เรื่องนี้เธอเข้าใจดี “อืม” ชลธารเริ่มต้นเรื่องมาแบบนี้ ทัตเทพเองก็เหมือนจะรู้แล้ว ว่าคนตรงหน้าต้องการอะไร เขาทำหน้านิ่ง ๆ ไม่หือไม่อือ “หวานอยากจะขอยืมเงินพี่ทัตเทพหน่อยค่ะ” “ยืมเงินพี่” ทัตเทพชี้นิ้วใส่ตัวเองแบบงง ๆ ผู้หญิงที่ปฏิเสธเขา กลับมาขอยืมเงินเขานี่นะ ทัตเทพจะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก “ใช่ค่ะ” “เท่าไหร่ครับ” “แสนหนึ่งค่ะ” “แสนหนึ่ง น้องหวานครับเงินเยอะขนาดนั้น ใครเขาจะให้ยืมกันง่าย ๆ แล้วถ้าพี่ให้ยืม น้องหวานจะคืนพี่ตอนไหนล่ะ”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more