ตอนที่ 7
1074 คำ
“ลูกสาวฉันออกฤทธิ์ออกเดชกับนายเยอะไหมวันนี้”
ผู้ชายที่ตัวสูงเกือบหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรในเงามืดรีบขยี้ก้นบุหรี่ในมือลงกับถ้วยทราย ก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับนายจ้าง
“ไม่มากครับ”
วิชาญเป่าลมออกมาจากปากยาวๆ แววตาเต็มไปด้วยความอ่อนล้า
“ลูกพลอยน่ะถูกเลี้ยงตามใจมาตั้งแต่เล็ก ฉันผิดเองนั่นแหละที่ไม่มีเวลาอบรมสั่งสอนลูก ทำให้โตขึ้นมากลายเป็นเด็กเอาแต่ใจมาก”
“คุณพลอยเธอไม่ได้ร้ายกาจจนรับมือไม่ไหวหรอกครับ เอาจริงๆ แล้วเท่าที่ผมมอง เธอก็เป็นแค่เด็กเอาแต่ใจคนหนึ่งที่ไม่มีพิษมีภัยกับใครครับ”
“ถ้าลูกพลอยนิสัยอ่อนหวาน เรียบร้อยได้สักครึ่งหนึ่งของหนูนาก็คงจะดีนะ”
“เรากะเกณฑ์นิสัยของใครไม่ได้หรอกครับ ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมรอบตัวคือตัวกำหนดทุกอย่าง ผมว่าท่านอย่ากังวลใจไปเลยครับ ผมจะพยายามดูแลคุณพลอยให้ดีที่สุด”
“ขอบใจมากนะเดวิด” วิชาญถอนใจเบาๆ “ฉันมันก็แค่ข้าราชการตำรวจที่เกษียณแล้ว ไม่มีอำนาจมากพอที่จะปกป้องลูกพลอยได้เหมือนเมื่อก่อน”
“ท่านวางใจเถอะครับ ผมจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณพลอยเด็ดขาด”
“ขอบใจมาก นี่ฉันก็ยังคิดไม่ออกเลยว่า ฉันไปสร้างศัตรูอะไรไว้ ทำไมพวกมันถึงต้องมาดักยิงลูกสาวของฉันแบบนี้ด้วย”
“บางทีอาจจะไม่ใช่ศัตรูของท่านก็ได้นะครับ”
“นี่นายหมายความว่าคนที่ดักยิง เป็นศัตรูของลูกพลอยอย่างนั้นเหรอ”
“ตอนนี้ผมยังไม่รู้ครับ แต่ผมจะต้องสืบหาความจริงมาเรียนท่านให้ได้ ท่านสบายใจเถอะครับ”
“ขอบใจอีกครั้งนะเดวิด”
นายจ้างของเขาเดินกลับเข้าไปในตัวคฤหาสน์หลังงามแล้ว แต่เขายังคงยืนนิ่งครุ่นคิด
พราวพลอยเป็นคนใจร้อน พูดจาตรงๆ ไม่ค่อยรักษาน้ำใจของใคร เหตุนี้อาจจะทำให้ก่อศัตรูขึ้นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาสีฟ้าจัดหรี่ลงนิดๆ เมื่อเห็นเงาของใครบางคนแว่บผ่านไป
เขายืนอยู่ในเงามืด ทำให้ไม่มีใครเห็น
ชายหนุ่มย่ำเท้าเดินตามทางที่เห็นเงาของคนผ่านตาไปด้วยความระมัดระวัง และเพราะถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ทำให้เขาสามารถก้าวมาหยุดที่หลังพุ่มไม้ที่อยู่ห่างจากรั้วใหญ่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ร่างอรชรของผู้หญิงคนหนึ่งรีบก้าวออกไปผ่านรั้วออกไป
“คุณพลอย?”
เขาคิดว่าเป็นพราวพลอย จึงตัดสินใจเดินตามออกไป และก็พบว่าผู้หญิงที่ตนเองคิดว่าเป็นพราวพลอยก้าวขึ้นไปบนรถยนต์คันหนึ่ง ก่อนที่รถยนต์คันนั้นจะแล่นออกไป
เดวิดก้าวออกมาจากมุมมืด มองตามท้ายรถยนต์คันนั้นไปด้วยความหงุดหงิด
“คุณกำลังจะทำอะไรนะ คุณพลอย”
เขารีบก้าวกลับเข้ามาในบ้าน ผ่านป้อมรปภ. ก็พบว่ารปภ. ทั้งสองคนนั่งหลับคอพับคออ่อน ชายหนุ่มถอนใจอย่างเบื่อหน่าย และรีบเดินเข้าไปในบ้าน เพื่อหยิบกุญแจรถ แต่แล้วก็ต้องชะงักกึก เมื่อเห็นพราวพลอยเดินหัวยุ่งออกมาจากห้องครัว
“คุณพลอย!”
เขาเรียกชื่อของพราวพลอยอย่างเหลือเชื่อ
พราวพลอยที่ออกจากห้องมากินน้ำในห้องครัว ยกมือขึ้นขยี้ตา และเมื่อเห็นว่าเป็นเดวิดก็ชักสีหน้าใส่
“คุณเข้ามาทำอะไรในบ้านดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ หรือว่าคิดจะขโมยอะไร”
“ผมมาเอากุญแจรถ”
แม้ภายในบ้านจะไม่ได้สว่างไสวเช่นกลางวัน แต่หล่อนก็เห็นความหล่อเหลาของเดวิดชัดเจนไม่ต่างกันเลย ผู้ชายคนนี้ช่างสมบูรณ์แบบเหลือเกิน ตาสวย จมูกสวย ปากก็สวยจนน่าตื่นตะลึง
บ้าจริง ทำไมหล่อนถึงละสายตาจากเขาได้ยากเย็นแบบนี้นะ
หล่อนกัดฟัน ก่อนจะแข็งใจพูดขึ้น
“นายจะขโมยรถคุณพ่ออย่างนั้นเหรอ”
เขาขยับเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น จนหล่อนได้กลิ่นอายของบุรุษเพศดิบเถื่อนได้อย่างชัดเจน
หัวใจของหล่อนสั่นระรัว กายสาวก็เช่นกัน มันสั่นสะท้านรุนแรง
“ผมคิดว่าคุณออกไปข้างนอก ก็เลยจะตามออกไป”
“จะบ้าหรือไง ฉันเพิ่งออกมาจากครัว นี่ก็กำลังจะขึ้นไปนอน”
“ผมเห็นแล้วล่ะครับ” เขาตอบเสียงเรียบ “เอาเป็นว่าผมคงตาฝาดไปเอง ฝันดีครับ”
หล่อนมองเขาอีกครั้ง และย่นจมูกใส่ จากนั้นก็เดินจากไปทันที
เดวิดมองร่างอรชรในชุดนอนที่ไร้ความเซ็กซี่ของพราวพลอยไปจนลับตา
“แปลกแหะ นึกว่าคุณหนูเอาแต่ใจจะชอบใส่ชุดนอนเซ็กซี่เสียอีก”
รอยยิ้มบางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเดวิด ก่อนที่เขาจะก้าวเดินออกไปจากตัวตึกใหญ่ และไปยืนกอดอกนิ่งในเงามืด
แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ หากไม่ใช่พราวพลอย?
ด้วยความแคลงใจ เพราะมั่นใจว่าตนเองไม่ได้ตาฝาดไป จึงทำให้เดวิดยืนอยู่ตรงนั้นไม่ยอมขยับเขยื้อน เพื่อที่จะพิสูจน์ให้เห็นกับตาว่า ผู้หญิงที่ขึ้นรถยนต์คันนั้นออกไปเป็นใครกันแน่
“ดารา เธอเตรียมงานพร้อมหรือยัง”
วิชาญเอ่ยขึ้นกับดารากลางโต๊ะอาหารเช้า ที่มีผู้ร่วมรับประทานอาหารอยู่อีกสามคน นั่นก็คือพราวพลอย สรินนา และเดวิด
“ดาจะลืมได้ยังไงกันล่ะคะ วันเกิดของคุณพลอยทั้งที จริงไหมคะคุณพลอย”
พราวพลอยไม่ตอบ เพราะหล่อนรู้เช่นเห็นชาติสองแม่ลูกนี้เป็นอย่างดี แต่ที่ไม่ทำอะไร ก็เพราะเห็นใจบิดา ไม่ต้องการให้ท่านต้องมาวิตกกังวล อะไรทนได้ หล่อนจึงพยายามที่จะอดทน
“คุณลุงไม่ต้องกังวลนะคะ งานนี้จะต้องออกมาดีที่สุดค่ะ เพราะนากับคุณแม่จะทำสุดฝีมือเลยค่ะ”
พราวพลอยมองหน้าสรินนาอย่างรู้ทัน
“เรื่องเอาหน้านี่ ไม่มีใครเกินเธอเลยนะ สรินนา”
สรินนาแกล้งทำหน้าเจื่อน บีบน้ำตาอีกแล้ว
“นา... ไม่ได้เอาหน้าค่ะคุณพลอย แต่นาอยากทำให้งานเลี้ยงวันเกิดของคุณพลอยออกมาดีที่สุดค่ะ”
- ผู้เขียน
